Keith Bakker en Robert Mickelson
Ooit hoorde ik het volgende mopje:
Een klein meisje loopt huppelend en zingend door het park. Haar blonde vlechtjes dansen in de wind. Dan komt er ineens een kinderlokker op het meisje af. Hij kijkt vriendelijk en heeft een grote lolly in zijn hand. “Dag lief meisje, zou jij deze grote, lekkere lolly wel willen hebben?” Het meisje blijft staan en knikt. “Ja. Maar alleen als ik je pik mag zien.”
Voor dit soort mannen ben ik als kind gewaarschuwd en heb ik op mijn beurt mijn kinderen gewaarschuwd. Helaas is dat iets té simpel voorgesteld. Lag het maar zo eenvoudig, dan waren de kinderlokkers, de pedofielen iets makkelijker te herkennen dan dat het in werkelijkheid het geval is. Gelukkig is mijn kinderen nooit iets dergelijks overkomen. Want je kan ze waarschuwen voor rare figuren, maar herken de wolf in schaapskleren maar eens.
Afgelopen maandag heeft het Openbaar Ministerie in Amsterdam zeven jaar gevangenisstraf geëist tegen Keith Bakker. Ook eist het OM dat hem een beroepsverbod van tien jaar wordt opgelegd voor het werk van hulpverlener. Bij dit laatste staat mijn verstand stil. Pardon? Dus over tien jaar zou deze man zijn werkzaamheden gewoon weer kunnen hervatten? Deze man mag de maatschappij toch nooit meer in?
Stel je voor, dat Robert Mickelson een gevangenisstraf van vijftien jaar tegemoet moet zien en dat het OM dan eist, dat deze man twintig jaar lang niet in de kinderopvang mag werken. Het is toch te gestoord voor woorden!
Ik heb de programma’s van Keith Bakker altijd met belangstelling gevolgd; behalve ‘Spuiten en slikken’, dat programma daar heb ik niks mee, maar opvoedprogramma’s hebben mijn belangstelling, vanwege mijn pedagogische beroep. Ik vond de programma’s ‘Van etter tot engel’ en ‘Family Matters’ dan ook zeer interessant om te zien. Een sympathieke vent die Keith, met een pittig verleden, waardoor hij als ervaringsdeskundige jongeren, maar ook hele gezinnen kon helpen. Hij stond niet zo snel te kijken van de ‘misdaden’ van jongeren. ‘Been there, done that, bought the T-shirt.’ Hij kon ouders de gedachtegang van een adolescent laten volgen, jongeren de belevingswereld van de ouders. Ook zag hij waar het fout ging in de opvoeding en zo bracht hij menig gezin weer nader tot elkaar. Ook stak hij zijn eigen verleden niet onder stoelen of banken, wat ik alleen nog maar sympathieker vond. Hij was niet roomser dan de paus. Wat jammer, dat deze man de fout inging met zijn cliënten en beschuldigd werd van seksueel misbruik van jonge meisjes die afhankelijk en kwetsbaar waren. Ik geloofde er niets van, toen de eerste beschuldigingen in de media verschenen. Keith Bakker? No way. Ook zijn pleidooi bij Pauw en Witteman geloofde ik. Op basis van wat?
Nadat bekend werd dat Robert Mickelson zo veel kinderen misbruikt had, verscheen er een rapport van de commissie- Gunning. Eén stukje uit dit rapport heeft een blijvende indruk op mij gemaakt. Ik citeer:
‘Wellicht de grootste belemmering om seksueel misbruik te voorkomen, is onze natuurlijke neiging om deze mogelijkheid te ontkennen en als risico te onderschatten. Geen van ons wil geloven dat die mogelijkheid bestaat en daarmee worden signalen die achteraf en in samenhang duidelijk lijken vaak op het moment zelf niet gezien, door ouders, door leidsters, door directies en door hulpverleners.’
Ik schreef hier ook al eerder over in mijn column Blote billetjes op het strand. Een gigantische eyeopener, wat mij betreft.
Keith Bakker heb ik nooit ontmoet. Ik ‘ken’ hem van zijn televisieprogramma’s en de interviews met hem die ik heb gezien. Mijn mening en gevoel over hem waren dus puur gebaseerd op wat ik zag en hoorde. Ik vond het een erg sympathieke man en kon nog wel wat van hem leren, op pedagogisch gebied.
Robert Mickelson heb ik wél echt ontmoet. Onder welke omstandigheden, dat doet er even niet toe, maar ook bij deze jongen had ik absoluut geen fout gevoel. Ik vond hem een tikje arrogant en eigenwijs, dat wel, maar zeer ambitieus en in de verste verte vermoedde ik niets van zijn verschrikkelijke, gruwelijke misdaden. Eerst was ik daar boos om. Boos op mezelf. Ik dacht altijd, dat ik inmiddels redelijk wat mensenkennis had opgedaan, maar er was bij mij geen alarmbel gaan rinkelen toen ik Robert ontmoette en een gesprek met hem had. Gewoon niet. De shock was dan ook gigantisch toen ik in december 2010 zijn hoofd op de televisie zag en de aantijgingen tegen hem hoorde.
Er is veel veranderd in de kinderopvang. Ouders zijn meer achterdochtig. Stellen mij tijdens een rondleiding steevast de vraag, of er ook mannen werken binnen ons bedrijf. Het ‘onschuldige’ is er vanaf. En dat kan geen kwaad. Je vertrouwt je kinderen toe aan mensen die je niet kent. En ja, ze hebben een opleiding genoten, ze hebben een bewijs van goed gedrag moeten inleveren, alvorens ze in het kindercentrum mochten gaan werken, maar wat zegt zo’n VOG? Zo’n bewijs geldt alleen voor de periode dat je in Nederland hebt gewerkt. Robert Mickelson komt uit Letland, verhuisde naar Duitsland, en daar werd hij in 2003 veroordeeld voor het verspreiden van kinderporno. Hij werkte toen op een kinderdagverblijf in Heidelberg. Hij kreeg een voorwaardelijke celstraf van één jaar met een proeftijd van drie jaar. Dus verhuisde hij naar Nederland, waar hij in 2008 de Nederlandse nationaliteit aannam. Hij kon hier gewoon met een VOG aan de slag. Ligt hier misschien ook een taak voor de overheid? Een bewijs van goed gedrag moet gaan over je hele leven, niet over de tijd dat je in Nederland woont.
Ook moet je als ouders goed nadenken wie je thuis op je kinderen laat passen. Op een kindercentrum is nog een sociale controle van collega’s. Dat het op het Hofnarretje zo mis heeft kunnen gaan, zegt ook veel over het wanbeleid van de toenmalige directeur, Albert Drent.
Maar in je eigen huis, als jij gezellig een avondje met je partner naar de film gaat? Ik las, dat het jongste slachtoffer van Robert slechts 19 dagen oud was. Afschuwelijk, ja, natuurlijk. Maar ik acht die klootzak inmiddels tot alles in staat. Maar dan heb ik wel de vraag; waarom laat je zo’n klein kindje over aan een babysit? Toch maakt dit de ouders niet schuldig. Je hoort en leest momenteel veel: “Tja, moet je je kind maar niet in een kinderdagverblijf dumpen.” Dan draai je de zaken dus om. Dat is hetzelfde, als wanneer je zegt: “Geen wonder, dat dat meisje verkracht is. Ze had ook zó’n kort rokje aan!” De daders zijn schuldig, laat dat overeind blijven.
Bakker en Mickelson kunnen allebei liegen en manipuleren als de beste. Zij hebben beiden letterlijk misbruik gemaakt van schepsels die afhankelijk van hen waren. Mickelson met kinderen die niet eens kunnen praten, Bakker met tieners in een moeilijke periode van hun leven zaten en zich met hun ziel en zaligheid aan hem hadden overgeleverd. Ouders, die hun kinderen vol vertrouwen aan de zorgen van deze mannen durfden toe te vertrouwen. Beiden duiken ze in een slachtofferrol. Mickelson durft gewoon te beweren in de rechtbank dat zijn pedofiele gevoelens als een vloek zijn die hij al zijn hele leven met zich meesleept. Hij heeft er niet om gevraagd, hij heeft het opgelegd gekregen. Dus niet zijn schuld, daar komt het op neer. O ja? Is het dan misschien wel eens bij hem opgekomen, dat hij het beste maar ver uit de buurt van kinderen kan blijven? Heeft die straf in Duitsland hem dan niet aan het denken gezet? Nee. Het is een gewetenloze narcistische psychopaat die nooit, maar dan ook nooit meer achter de tralies vandaan mag komen. Vandaag heeft Mickelson spijt betuigd in de rechtbank. Hij heeft maar van één ding spijt: dat er een eind is gekomen aan zijn ‘mooie leventje.’
Net als Keith Bakker. Die kan er ook niets aan doen. Papa was alcoholist, dus die verslavingsgevoeligheid heeft hij van paps. En het is een hele tijd goed gegaan, hoor! Ja, jammer. En hij wil toch graag van de gelegenheid gebruik maken om te zeggen, dat hij dit nooit had mogen doen.
In De Wereld Draait Door, zag ik laatst de presentatoren van het ‘wetenschappelijke’ programma Proefkonijnen. Dennis Storm en Valerio Zeno hebben elkaars vlees gegeten. Of het nou om een broodje aap verhaal ging, of dat het echt is gebeurd, kan me eigenlijk niet zo veel schelen. Ik vond het wel een goed idee. Stop al die pedofielen bij elkaar in één grote cel, hak hun zaakje eraf, en schotel ze dat voor als avondmaal. En laat die schoften nooit meer een kind zién, laat staan aanraken.
