Mijn fantastische etterbakjes
Mijn twee zoons van twintig en tweeëntwintig lezen mijn columns ook. Deze week gaan ze waarschijnlijk niet meteen blij zijn met wat ik schrijf. Ik wil namelijk eerst duidelijk maken dat je niet altijd even blij bent met je kinderen.
Maar hé. Aan het eind van de column maak ik het wel weer goed met die twee hoor!
Die mannen van mij dus
Ik hou echt zielsveel van ze maar het zijn soms wel een paar lamballen. Daar zijn ze het natuurlijk niet mee eens. Maar op hun mbo-opleidingen voeren ze weinig tot niets uit. De tijd die ze thuis zitten wordt grotendeels besteed aan gamen, internet en meer van dat soort – in mijn ogen - nutteloze bezigheden. Er wordt soms - naar mijn zin - te veel geblowd. Het gaat in de nacht steeds later slapen en het ligt overdag steeds langer in bed te stinken. In het huishouden zullen ze ook niet snel initiatief tonen. Mijn jongste heeft er dan nog een baantje bij maar de oudste lijkt ook dat nogal zonde van zijn tijd te vinden. Ze hebben het wel steeds over “op zichzelf gaan wonen” maar dat blijft voorlopig steken bij wilde plannen en dapper zoeken op internet.
Nu heeft hun moeder – mijn ex – daar nog het meeste last van, want die zit er dagelijks tegenaan te kijken. Zij ziet haar bloedeigen zoons ook liever aan hun toekomst werken dan dat ze hun tijd – in onze ogen – verdoen met onzin. Dat neemt echter niet weg dat we ze samen toch proberen te motiveren. En dat valt dus wel eens zwaar tegen.
En nee: dan ben je als ouders niet altijd even blij met je kinderen.
Een ander verhaal
Wie mij een beetje kent weet dat ik idioot ben van de ukulele. Hier in Den Bosch hebben we ook een ukulele club, waar een maand of twee terug Bas binnen kwam stappen. Bas was een schuchtere jongen. Had moeite met sociale contacten en was erg onzeker. Maar wie een ukulele vast heeft is eigenlijk altijd al meteen “mijn maat”, dus dat zat goed. Langzaamaan kwam hij ook wel los en hij speelde voor een beginner zeker niet onverdienstelijk mee op zijn geleende ukulele. Ik vind het sowieso geweldig als jongelui samen met anderen muziek willen maken.
Een paar weken terug is Bas plots onwel geworden. Zijn hart stopte er gewoon mee. Ze hebben nog geprobeerd hem te reanimeren, maar het mocht niet baten. Bas is op zevenentwintig jarige leeftijd overleden.
Nog een ander verhaal
Wie mij een beetje kent weet dat ik ook nogal fanatiek ben in mijn werk. Ik ben account manager bij een technisch detacheringbureau. Twee weken terug leerde ik daar Marinus kennen.
Marinus solliciteerde bij ons en ik mocht hem in het laatste gesprek doorzagen. Ik ben een kritisch manager en neem zeker niet de eerste de beste aan. Bij Marinus was ik echter meteen verkocht. Ik moest en zou hem binnenhalen!
Een geweldig techneut. Pure passie voor het vak. Ik had zijn cv links en rechts bij opdrachtgevers laten zien en iedereen was er weg van. Maar dat niet alleen. Marinus was ook nog eens een geweldige joch! Een open en eerlijk karakter en een gezicht dat alleen maar kon lachen. Deze kerel zou zichzelf als vanzelf verkopen in de detachering.
Afgelopen vrijdag was Marinus betrokken bij een motorongeluk. Hij belandde met zijn motor op de verkeerde weghelft, waar hij frontaal werd geschept. Marinus is op vijfentwintig jarige leeftijd, op straat overleden.
Maandag heb ik de ouders, de broer en de zus van Marinus gecondoleerd met hun vreselijke verlies. Een groter verlies is niet voor te stellen. Zoveel pijn. Zoveel verdriet.
Opnieuw mijn jongens
Oké. Mijn eigen jongens zijn niet altijd de ideale zoons. Maar het zijn mijn zoons. Mijn grootste schatten in dit leven. De reden dat ik in moeilijke tijden toch de moed en de kracht wist te vinden om uit de stront te kruipen. Mijn kerels, waar ik al zoveel prachtige tijden, avonturen en lol mee heb gekend en beleefd. Mijn jongens, waar ik nu gewoon naartoe kan rijden en die ik nog steeds een dikke knuffel kan geven.
Ik ben weer extra blij met die twee fantastische etterbakjes van mij.
