Ik ga scheiden (10)

Het grote onrecht.

De cel had een oppervlakte van één meter vijftig bij twee meter tien. Ik leefde in een slechte film. Dat hield ik mij voor en dat zorgde ervoor dat ik niet compleet doordraaide. Ik zat er net een paar uur toen het slot van de deur opengedraaid werd.
"U heeft telefoon. Als u mij wilt volgen?" zei een vrouwelijke bewaarder.
"Ja hallo? Met Jan."
"Wat heb je mij aangedaan, man?"
Hij lachte.
"Wat ik je heb aangedaan? Dit doe jij jezelf aan, meisje."
"Meisje?"
"Nu voel je ook eens wat het is je compleet machteloos te voelen. Ik schat dat je er ook een week in moet zitten. Maar weet je Petra, jij komt hier voorlopig niet meer binnen. Miranda komt vanavond bij ons eten zodat de kinderen aan haar kunnen wennen. Als het aan mij ligt, hoef je hier nooit meer terug te komen. Miranda gaat jouw plaats hier innemen. Daar ga ik voor."
"Luister Jan. Jij hebt de hersens niet om dit spel vol te houden. Wel om het te verzinnen, helaas. We zullen zien wie hier als winnaar

uitkomt. Eigenlijk zullen wij er uiteindelijk achter komen dat we alle twee zullen verliezen. Ik voorspel jou dat je je kinderen zult verliezen. Ze zullen het respect voor jou verliezen om de leugen die je nu verteld hebt aan iedereen. Zo veel haat, zo veel haat."
Ik hing op en verloor mijzelf en viel op de grond. Ik opende mijn ogen in mijn cel. Ik was de tijd kwijt en wist ook niet meer wanneer ik voor het laatst gegeten had. Ik hoorde dat mijn deur werd geopend, maar wilde mij niet meer omdraaien. Ik kon niet omschrijven wat ik voelde. Ik wilde huilen, maar kon het niet. Wilde eten maar moest niet aan voedsel denken.

"Petra? Ik ben twee jaar geleden zelf gescheiden." Ik draaide mij om en zag een bewaarster. Deze vrouw had ik nog niet eerder gezien.
"Ik ben Jolanda Smit. Mijn taak is niet alleen die van bewaarster, maar ik praat ook met de vrouwen die hier binnengebracht worden. Vaak is het allemaal drugsgerelateerd. Toen ik jouw dossier zag, wist ik meteen dat ik je wilde zien en spreken. Ik ging op mijn bed zitten.
"Jij bent twee jaar geleden gescheiden? Kan mij niet voorstellen dat het ook zoiets was als waar ik mij nu in bevind."
"Ik heb een maand in het ziekenhuis gelegen en heb zes operaties moeten ondergaan om mijn gezicht en rug weer toonbaar te maken. Nog steeds valt hij mij iedere week wel een keer lastig. Maar nu heb ik heel goede vrienden bij de politie, als je begrijpt wat ik bedoel. Wanneer hij nu over de schreef gaat, gaan er direct een paar collega's bij hem langs. Laat je nek eens zien."
Ze deed erg lief tegen mij. Ze smeerde een soort zalf op mijn nek.
"We praten morgen verder, Petra. Probeer wat te slapen hier. Ik beloof je dat je niet lang hier zult zijn, in ieder geval geen week."
"Maar hoe kun jij dat beloven, Jolanda? Je bent een bewaakster."
Ze streek mij door mijn haar en leek mijn situatie echt te begrijpen.
"Ik kan meer voor je betekenen dan je denkt. We praten morgen verder."
Het stelde mij enorm gerust dat Jolanda daar was. Iemand die hetzelfde had meegemaakt. Ze voelde als een warm bad.

Ik was vroeg wakker de volgende dag. Mijn hele lichaam deed mij zeer van de vorige dag. Het vervelendst voelde mijn hals aan. Die houtgreep om mijn hals van Jan, ik had er intense keelpijn van. Jolanda had de celdeur geopend. Bleef er even in de deuropening staan en glimlachte.
"Goed geslapen?"
"Verschrikkelijk. Ben je al wat meer te weten gekomen?"
Ze ging naast mij zitten op bed.
"Je hebt straks een gesprek met je advocaat. Dat heb ik geregeld. Zij is gespecialiseerd in dit soort scheidingen."
"Ga ik scheiden dan?"
"O, je gaat straks weer naar hem toe?"
"De kinderen dan?"
Haar gezicht werd strakker.
"Je kunt geen twee paden bewandelen. Die luxe heb jij niet. En die van de rustige scheiding en die van een vechtscheiding. Je hebt jezelf naar die laatste toe gemanoeuvreerd door hem te steken met een schaar."
"Verdomme Jolanda! Ik kon niet anders, hij had zijn hand om mijn keel."
"Vertel mij en de advocaat tot in detail hoe het gegaan is, oké?"
"Doe ik, en je hebt gelijk. Het zal een vechtscheiding worden. Ik heb geen andere keus. Hij laat mij geen andere keus. Als ik maar heel even denk aan wat ik nog moet meemaken, krijg ik het al koud. De rillingen lopen over mijn rug."
"Ik sleep je er doorheen, dat beloof ik je. Je moet alleen even officieel melden in het bijzijn van je advocaat dat je mij bij je gesprek wilt hebben."

Het recht.

"Van Bloemendaal en partners. Ik ben Marleen van Bloemendaal."
Haar hand was warm en droog. Haar handdruk stevig. Het zijn altijd van die kleine, stomme dingen waar ik op let. Dit was een vertrouwde handdruk, zo voelde het. Ik maakte direct kenbaar dat ik Jolanda erbij wilde hebben. Marleen knikte bevestigend.
"Oké Petra, een netelige situatie. Je man heeft veel troeven in handen. Wij maar één."
"En dat is?" vroeg ik.
"Dat je wijkagent als getuige en onder ede zal verklaren wat er allemaal aan vooraf is gegaan. En ik heb al gesproken met deze agent die zeer in het voordeel van jou spreekt. Maar laat ik eerst beginnen met het feit dat je vanmiddag vrij zal komen. Er zit helaas wel een kleine borg aan vast. Tienduizend euro, je hebt hem tenslotte gestoken. Het blijft doodslag. Maar daarover straks meer."
"Wie heeft zo'n bedrag gestort?"
"Dat mag ik niet melden, de persoon wilde dat niet."
JW, dacht ik. Ik besloot daarover te zwijgen. Voor het eerst had ik er alles voor over om JW te zien.

"Heerlijk dat ik mijn kinderen weer zie straks."
Ik besefte dondersgoed dat ik Marleen wilde beïnvloeden maar dat was echt onzin. Maar dit was het enige dat ik wilde. Markus en Ilse. Ik kan mij niet herinneren dat ik die twee zo erg gemist had als nu. Het deed pijn, diep van binnen. Zo'n pijn die je niet kunt benaderen met woorden. Al kon ik ze maar even ruiken, mijn handen door hun haar strijken. Ik had er alles voor over, echt alles.
"Dat zal niet gaan, Petra. Het spijt mij. Je hebt ook nog een verbod om dichter dan tweehonderdvijftig meter van je huis te komen. Wat is er precies gebeurd? Probeer zo gedetailleerd als mogelijk te zijn."
"Ik wil even denken waar ik zal beginnen."
"Bij het begin", stelde Marleen rustig vast.