Libelle voor provincietrutten
Iedere dinsdagavond bespreekt Luc van Lier een hoogte- of dieptepunt van het Nederlandse medialandschap. Vandaag aandacht voor het weekblad Libelle.
Oké. Ik geef het toe. Ik had al last van een terugkerende lachstuip nadat ik op de televisie een paar weken geleden sfeerbeeld had gezien van de gang van zaken op de Libelle-redactie, waar het een stel kruiperige redactrices dun door de broek liep als mevrouw de hoofdredactrice aan kwam lopen. Zelfs een foto van een mevrouw in een broek werd al ‘te gewaagd' bevonden, want je kon haar billen zien. In een broek!
Maar goed, toch maar eens een poging ondernomen om een eerlijk commentaar te leveren op de Libelle. De verkoopster van de winkel waar ik mijn te recenseren tijdschriften altijd haal, keek mij terecht nogal vreemd aan. Ik voelde mij eerlijk gezegd ook licht ongemakkelijk, dus voelde ik mij voor het eerst genoodzaakt, het doel van mijn aankoop toe te lichten.
‘Opeens ben ik om.' De titel van het openingswoord van de hoofdredactrice. Franska. Geneuzel over Valentijnsdag. Haar man en zij gaan er ook aan doen. Vervolgens volgt een opsomming van artikelen over Valentijnsdag, die de lezeres verderop in het blad kan verwachten. Alsof de lezeres niet gewoon in de inhoudsopgave kan kijken.
De onvermijdelijke brievenrubriek. Over dat het zo fijn is om te internetten met een jonge knul als je man een hersenbloeding heeft gehad. "Gooi leeftijdsverschillen overboord, je kunt van de jeugd nog veel leren. Andere brief "Ik heb een lieve man die Willem heet. Hij haalt de bedden af, zeemt de ramen en wast mijn auto. En hij was de laatste man van het land die een mobieltje wilde. Dat kreeg hij van mij. In ieder geval is hij geen doorsnee man." Probeer het dan maar eens droog te houden, als zelfbenoemd mediarecensent. Arme Willem.
De Libelle heeft ooit workshops gegeven over het schrijven van columns. Stelde niets voor. Helaas staat het blad vol met als column verpakt geneuzel. Annemijn, woont samen met een hond en haar zoon is al het huis uit, die dan een nietserig verhaaltje schrijft dat nergens over gaat. En dan een stuk of tien van die zeurverhalen van onbeduidende mevrouwen, die werkelijk niets te vertellen hebben, anders dan dat ze de kliko weer zo lekker schoon hebben. "De ijsbloemen die niet van de ramen weken, waren overweldigend mooi."
Een interview met Robert Vuijsje. Suffe vragen met pientere antwoorden. Lullig voor de interviewer, wanneer de geïnterviewde drie keer zo slim is en zes keer zo welbespraakt. Verder ook een artikel met zeven open deuren over vriendschap op en buiten de werkvloer. Dat andere collegaatjes zich misschien buitengesloten voelen. Dat je je vriendin-collega niet mag voortrekken als je ooit de baas wordt.
En de lezeres wordt grandioos in de maling genomen. Met een reportage over hoe leuk het is in Antwerpen. Een reportage die eindigt met een aanbieding van een reisbureau. Drie dagen Antwerpen, vanaf € 79 per persoon. Pas in de kleine lettertjes zie ja, dat daar nog € 20 bij komt. Dus een lelijk rondje infomercial dat eindigt met een staaltje flessentrekkerij.
En zo neuzelt het maar door. Mierzoete modereportages. Een truttige mevrouw, met een truttig kapsel. Met truttige sierraden. In een truttig soort van jurk. Die een cello bespeelt. Hou toch op. Cello's worden uitsluitend bespeeld in Laura Ashley-land en op enkele concertpodia. Maar niet door de Libelle-lezeres. Die denkt dat de herrie van Andre Rieu klassieke muziek is...
Het was verschrikkelijk. De Libelle doorlezen. Zoals de FHM kan worden beschouwd als het blote-buurmeisjesblad voor puisterige puberjochies, kunt u de Libelle gerust beschouwen als het lijfblad voor provinciale breitrutten. Echt. Verschrikkelijk.
