De teloorgang van een industrie
We schrijven 1983, Noord Amerika. De bloeiende gameindustrie staat op de rand van het ravijn daar de consument genoeg heeft gekregen van marktverzadiging, middelmatigheid en de bloedzuigermentaliteit van de toenmalige kapitalistische grootheden. Het resultaat zorgde voor een gigantische implosie van de gameindustriebubble en liet, op een enkele Activison na, Amerika achter in een consoleloze leegte. De markt had iets puurs nodig: een apparaat dat kwaliteit en innovatie kon laten zien. Vanuit het Land van de Rijzende Zon kwam de NES. En deze pionier kan in zijn eentje wel eens de hele industrie gered hebben.
Maar nu, bijna 30 jaar later, lijkt het alsof we niks geleerd hebben van onze geschiedenis. De markt raakt steeds meer verzadigd met rotzooi omdat elke idioot met een SDK denkt dat hij gamedesigner is. Succesfranchises worden uitgemolken totdat ze hun laatste gram integriteit kwijt zijn en onze grote jongens blijven ons ongewenste massahysterie als motion controls, 3D en overbodige DLC door de strot duwen. We zijn onze onze eigen bubble weer aan het voeden, en onze consumenten staan al weer gereed om ons de afgrond in te kiepen. En terecht.
Steeds meer bedrijven bijten in het stof omdat ze zich gesticht en gericht hebben op winstbelang en managementbonussen. "It's all about the Benjamins!", en als partij A een goudmijn aanboort dan is het blijkbaar noodzakelijk om met de hele industrie in desbetreffende mijn te springen. Ik vraag me alleen af of er niemand is die peilt hoe diep die mijn is, en hoelang we kunnen graven voordat we "rock bottom" bereiken. In de huidige grijze brij zie ik maar weinig ontwikkelaars en publishers die zich hard maken voor ambitieuze en creatieve games.
Want dat is wat onze consumenten nodig hebben: bedrijven die zich realiseren dat de gamebizz geen ‘easy money' is en dat het oprichten én behouden van een ontwikkelbedrijf meer van je vraagt dan het strategisch om kunnen gaan met een controller. De toekomst van onze industrie ligt bij ambitieuze ontwikkelaars die iets puurs willen brengen, ontwikkelaars met een gezonde dosis werkmentaliteit die in staat zijn om het belang van de game voorop te stellen. Onze toekomst ligt in de handen van de Indie-devver.
Het grammetje hoop in de duisternis, de enige pixel kleur in de grote grijze massa die onze huidige industrie heet. De kleine onafhankelijke ontwikkelaars die, zonder kapitalistisch winstoogmerk, hun vrije uurtjes verbrassen aan het uiten van hun creatieve talenten. De kleine ondernemers die hun hele hebben en houden strategisch op de gok gooien om hun gemeenschappelijke droom en visie binnen de industrie willen bewerkstelligen. De markt heeft weer iets puurs nodig!
En het bewijs ligt er: games als Braid, Limbo, Super Meat Boy en Trine zijn stuk voor stuk toptitels die innovatie brengen op grafisch, gameplaytechnisch of strategisch vlak. Ook ex-Indie devvers als thatgamecompany (Flower, Journey) en PixelJunk (Eden, Monsters) laten zien dat je ook tussen de grote jongens een verschil kan maken door jezelf te blijven. Geen miljoenenproducties met miljardenomzetten, maar kleinschalige, fijne en pure games. Games die je laten nadenken, games die je in je hart draagt. Dáár ligt onze toekomst.
Dus fuck investeerders, fuck de grote bedrijven met hun Triple A-titels en fuck de gevestigde orde. Het wordt tijd dat wij als gamers duidelijk laten merken dat we genoeg hebben van de spiegel die ons wordt voorgehouden. Het gaat namelijk kwalitatief niet goed met de industrie en als we daar als consumenten niks aan doen zal de keuze voor ons worden gemaakt. En natuurlijk zullen investeerders en publishers te allen tijde winst willen maken, het is alleen aan jullie bij welke bedrijven dat gebeurd. Denk daar maar eens aan bij de volgende release van Call of Duty of FIFA.
