Terug uit Afghanistan
Maax stuurde via de submit de volgende column in.
Sommige dingen moet je echt weggooien als je wilt weten hoeveel iets waard is. Echt serieus, je kan iets hebben, zij het in je handen of misschien wel in je hart, maar dan weet je niet hoeveel het je waard is. Je bent er natuurlijk blij mij, je zal het gelukkig noemen, maar je beseft het niet totaal. Dat komt misschien doordat je er aan gewend bent geraakt, je beschouwd het als normaal. Heb je zoiets waarvan je denkt dat je er gewend aan bent geraakt? Gooi het dan weg. Ik hoop voor je dat je nu je iPhone uit het raam gooit, of je Nokia als je achterloopt. Ik niet, ik koos voor de liefde.
Laten we bij het begin beginnen. Halverwege 2008. Ik kwam haar tegen tijdens het uitgaan, ik praatte wat met haar, het klikte, je kent het wel. Een dag later zat ik met haar in de bioscoop, een paar uur daarna lag ik met haar in bed. Sex And The City, goede aftiteling had die film, van de rest staat me niet veel meer bij. Enfin, in die tijd zat ik in dienst, dus de zondag erop ging ik weer naar de kazerne. De week kroop echt voorbij (het was immers een gewone werkweek, dus redelijk standaard gegeven) maar de donderdag kwam langzaam maar zeker om de hoek zetten, het was weekend. Ja, donderdag, ik was een ambtenaar. In mijn rode auto tufte ik gemoedelijk terug huiswaarts om vervolgens snel richting haar te gaan. Gezellig hebben we daar gekletst en gevoosd en na een lang gesprek besloten we het officieel te maken. Er brak een lange gezellige tijd aan, waarin we "ups and downs" kenden, maar zeker was dat het klikte. Het was een goede tijd waarin we veel deelden, we hadden het gezellig, we waren dolverliefd. Ik was trots op haar, zij op mij. Het was, nee sorry, is een slimme meid en knap dat ze was... Dat ik haar de mijne mocht noemen was echt iets om trots op te zijn. De hele wereld mocht het ook weten. Ze deed gewoon even gymnasium alsof het niks was, speelde in toneelstukken, was maatschappelijk betrokken en in bed was het ook altijd goed. Als ze een scrabble-woord was had ze drie keer woordwaarde. In wordfeud waarschijnlijk ook, al speel ik dat niet. Maar, zoals in elk verhaal, kwam er een twist in het spel.
In Maart 2009 werd ik uitgezonden naar Afghanistan. Om mijn steentje bij te dragen aan wereldvrede ging ik daar even helpen bij het wederopbouwen van een door oorlog verscheurd land. Na een dramatisch afscheid op Vliegbasis Eindhoven vloog ik weg. Dramatisch in de zin dat er een foto dus bestaat waarop ik tranen toon. Eenmaal aagekomen op mijn standplaats in Afghanistan nam ik mijn intrek in een gezellig pre-fab slaapcontainer waar ik dus mijn eigen hoekje creerde door haar foto's op te hangen en haar favoriete knuffel zijn plek op mijn hoofdkussen tegen. Ik sliep dus daadwerkelijk als soldaat van een oorlogsmissie met een knuffel. Sorry, oorlogsmissie moet zijn: vredesmissie. Een foutje dat al een kabinet heeft genekt. Het was een leerzame maar ook zware periode van een half jaar, waarbij zij mij steevast elke week meerdere brieven stuurde. Lief als ze was probeerde ze steeds origineel te zijn en iets leuks met de brief te doen. De een rook naar het luchtje dat ik haar gegeven had de dag voordat ik vertrok, op de ander zat een lippenstick zoen, en ga zo maar door. Deze brieven heb ik nu nog steeds. Ook via de telefoon belde ik haar regelmatig en op MSN waren we ook vaak aan het chatten tot diep in de nacht. Het was een periode waar zij me goed doorheen sleepte, ik telde letterlijk de dagen af dat ik terug naar huis kon zo erg verlangde ik naar haar. Ik was ook belangerijke mijlpalen misgelopen doordat ik daar zat, zo slaagde ze voor haar staatsexamen en hadden we 1 jaar verkering. Dingen waar ik graag bij was geweest, maar ik was erg trots op haar! Door al dat goeds dat zij in die periode voor me gedaan heeft, daardoor kan zij in ieder geval de hemel niet meer ontlopen, en anders mag ze mijn plekje wel hebben als ik er voor in aanmerking kom. Gelukkig kwam aan die periode een einde, ik was er heelhuids doorheen gekomen en ik was van plan om eenmaal terug in Nederland haar te laten weten hoeveel ik van haar hield en hoe erg ik dankbaar was dat ze er voor me was.
Om dit te laten zien had ik een vakantie geboekt naar Parijs voor ons samen. In een goed hotel op een goede plek. Vijf dagen samen met haar in de stad der liefde, weer iets om naar uit te kijken! Eenmaal terug op Nederlandse bodem was ons weerzien weer vol emotie. Spannend was het ook, het voelde als een droom. Voor mensen die niet zelf op uitzending zijn geweest is het moeilijk te begrijpen hoe het voelt als je in een ruimte staat te wachten op je handbagage terwijl je weet dat alles waarop je zolang gewacht hebt achter een geblindeerd raam staat. Dat moment van weerzien is een goed moment, het geeft je een gevoel dat je lang wilt blijven koesteren. Alles was weer zoals het moest zijn, het leven was weer perfect. Zo leek het tenminste. Naar het schijnt was ik door de uitzending veranderd. Ik was harder geworden en meer afgesloten voor emoties. Egoistischer en minder begripvol. Dit bezorgde haar veel tranen, ze was lief en zorgzaam voor me, maar ik vatte dat op als gezeur. Ze wilde me helpen maar ik wilde daar niks van weten, ik wist wel hoe ik het leven moest leiden, ik had immers levenservaring die niet iedereen had. How wrong could I be? Mijn veranderde ik zorgde ervoor dat ik onze relatie beeindigde, wat ik opvatte als gezeur maar wat eigenlijk een uitting van liefde was zorgde voor een breuk in onze relatie, een half jaar nadat ik terugkwam was het over. In de paar maanden die volgden had ik met het grootste gemak alles weer goed kunnen maken, dat bleek van haar kant. Maar net als het moment dat je je telefoon uit het raam gooit voel je het verlies nog niet, die voel je pas echt goed als hij kapot valt. Ik pas dat ik haar terugwilde toen het over en uit was, op het moment dat ze mij niet meer wilde. Ik had haar te lang de hoop gegeven dat het goed kon komen, maar op zeker moment is haar geduld ook op.
Achteraf praten is makkelijk, dus doe ik het ook. Als ik toen de kennis van dit moment had, had ik hele andere keuzes gemaakt. Ik had haar een ring gegeven op z'n minst, niet de bons. De grootste factor is de uitzending geweest. Nu geef ik niet defensie de schuld, ik heb immers vrijwillig getekend om in dienst te gaan, maar de uitzending heeft me wel veranderd. Ik schijn niet de enige te zijn geweest die daarvan negatieve gevolgen heeft ondervonden maar dan nog, ik leg de schuld volledig bij mezelf neer. Ik was koppig, ik luisterde niet, ik maakte de fouten. Sindsdien ben ik gegroeid als mens, ik ben veranderd. Ik zit in een stijgende lijn in mijn leven en ik ben zeker van plan er wat geweldigs van te maken. En dat gaat me ook zeker lukken. Ik heb een winnaarsmentaliteit. Ik laat me niet kapotmaken door de tegenslagen die ik gekend heb, want overal probeer ik een les uit te trekken. Maar ik vergeet nooit dat jij mijn dierbaarste "bezit" was, je heb anderhalf jaar van mijn leven heel mooi gemaakt en daar ben ik je zeer dankbaar voor. Als ik ooit de kans krijg om iets te veranderen, dan wordt dat dat ik jou die bewuste zaterdag in 2008 niet was tegengekomen, nee, ik zou je dan nu tegenkomen, want nu ben ik veel wijzer en kan ik je pas echt geven wat je verdient. Carmen uit Gouderak, bedankt voor die geweldige anderhalf jaar en voor die keer dat je mijn leven hebt gered. Het ga je goed.
