De dochter van Rob Kamphues
Lieve Rob,
Ik weet dat het een beetje gevoelig ligt voor je, maar ik wil je toch nog hartelijk feliciteren met je ongewenste dochter. Tien kleine vingertjes, tien teentjes en hopelijk meer haar dan haar vader. Rob, het is zo fantastisch dat jij een nieuw leventje hebt gemaakt! Als echte KRO-man heb jij de katholiek in je laten gaan. Neuken, scheppen, en niet opgescheept zitten met de lasten, dat is het goede leven van de KRO.
Ik heb haar moeder trouwens gezien op foto's. Nou, goed gedaan hoor Robbie! Of noemde ze je Robje in bed? Robbemans? Robert? Robberdepop? Of gewoon "Rrrrrrrrrrrr!"? Iedere keer als er dames van vijfenveertig of jonger in de schoolbanken zitten bij de opnames van De Reünie, zie ik weer je geile blik voorbijkomen. Je ogen blijven net te lang hangen bij de meisjes met een diep decolleté, brunettes, blonde meisjes, jong ogende meisjes. Ik had dus wel verwacht dat de moeder van je kind een mooie vrouw zou zijn. Gelukkig kende ze je van tv Rob, anders had je dat lekkere wijf nooit kunnen krijgen!
Maar deze mooie vrouw bleek lastig te zijn. Ze heeft nu jouw dochter gebaard. Daar had je natuurlijk niet aan gedacht toen je haar verleidde, uit elkaar trok, uitwoonde en volblafte met je pielemuis? Ja Rob, vrouwen zijn gevoelige wezens, met name als het om jouw zaad gaat. Je hing 'm er even in en je komt nooit meer van haar af. Wat moet jij geschrokken zijn toen je het nieuws hoorde! Vond je het spannend om haar dreigmailtjes te sturen? Wat deed het met jou toen je haar vertelde dat ze maar naar de slager moest om het kind te aborteren?
Een kindje laten weghalen is voor jou heel makkelijk, Rob. Je betaalt je ex om naar een kliniek te gaan, belt drie dagen later even om te vragen of het weg is en vervolgens praat je er nooit meer over. Je vergeet het zelfs, want het foutje is hersteld. Maar dat secreet wilde niet meewerken. Kijk, ik snap jou ook wel, want jij interesseert je alleen maar in andere mensen als de camera draait en jij ervoor betaald krijgt. Maar je zou uit al die verhalen van De Reünie inmiddels ook moeten begrijpen hoe het voor een vrouw is. Een vrouw vergeet haar ongeboren kind nooit. Nooit, Rob, nooit. Dat vruchtje krijgt een naam, het krijgt een denkbeeldige toekomst waarin het jouw ogen heeft en verder alleen maar eigenschappen van haarzelf, zodat de moeder het een leuk kind vindt. Het kindje gaat studeren, wordt dokter en komt op tv. Net als haar papa. En iedere keer is zo'n vrouw weer verdrietig om de toekomst die jij haar kindje hebt ontnomen. Dat is niet eerlijk, Rob. Je kan een vrouw niet dwingen tot abortus.
Toen die dappere vrouw de abortus weigerde, was jij nog niet van haar af. Ze kwam je stalken. Goh, wat heb jij het toch zwaar gehad! Ik heb zo met je te doen, dat ik je in mijn armen wil nemen en over je kale bolletje wil strelen tot ik mijn gezicht zie weerkaatsen in jouw glinsterende biljartballetje. Maar aangezien ik niet je vriendin ben en niet het risico wil lopen om me door jou te laten bezwangeren, zal ik je troosten door het wat te relativeren: hormonen, genegeerd voelen, duidelijkheid willen van jou. Jij noemt dat stalken, zij wilde gewoon een antwoord. Je reageerde wel over de rooie door je ongeboren kind al achter de tralies te zetten. Wie weet wat ze eraan overhoudt! Ze zou maar een psychopaat worden en je over twintig jaar achterna komen met een hakbijl? Jij liever dan ik, Rob!
Nu zijn we een paar maanden verder en weet je dankzij een DNA-test dat ze écht jouw dochter is. Ik ben zo blij voor je, Rob! Je hebt een prachtmeid! Maar maak je niet al te druk hoor, het duurt nog zeker vijftien jaar voor zij hoort wie haar vader is. En dan heeft ze nog een halfjaar nodig om jou op te zoeken. Tegen die tijd ben jij een stuk ouder, heel wat wijzer en wegens dit onverantwoordelijke akkefietje al jaren afgedankt bij de KRO. Je hebt dan nog wat geflopte programma's geprobeerd, bent nog ongelukkiger met je huidige gebroken gezin en bent al helemaal vergeten dat je nog een dochter had. Maar dan komt ze ineens toch opdagen, al dan niet met een cameraploeg achter zich aan, om jou ter verantwoording te roepen. Zie het maar als een reünie-momentje.
Goed leven, Rob!
