Ik haat labels en lusjes!

Leuk een middagje wezen winkelen. Opgetogen kom ik thuis met mijn aankopen. Een spijkerbroek, een blouse, een trui, een bundel van vijf paar sokken, wat stringetjes en een bh. En dat binnen een tijdsbestek van een paar uur. "Modeshow!" roept mijn man. Ik haal alle plastic tassen leeg en leg de spullen op het bed. Eerst maar eens een schaar pakken. Alleen de spijkerbroek kost me al een kwartier om te ontlussen en te ontlabelen. Om de broekband zit een kartonnen strook waar het merk en de maat op staat. Met vier ferme nieten (nietjes is te nietig in dit verband) zit het karton vast aan de broek. Voorzichtig wrik ik met de punt van de schaar de nieten aan de achterkant los, zodat ik ze, zonder al te veel schade, kan verwijderen van de broek. Zo, dat is gebeurd. Dan hangt er nog een kaartje aan de broek, vastgemaakt door middel van een hard plastic touwtje met dwarsbalkjes aan beide kanten. Het ene dwarsbalkje zit aan het kaartje vast, dus daar heb ik geen omkijken naar. Het andere dwarsbalkje is spoorloos. Het verdwijnt in de tailleband van de broek. Ik zie het dwarsbalkje dus helemaal niet, maar ik weet uit ervaring, dat het er moet zitten. Ik knip het plastic zo dicht mogelijk bij de broekband af, en weet, dat er nog een stukje mist. Dat zit in de broekband. En dat zal op een gegeven moment zijn weg vinden naar mijn rug en daar irritant gaan zitten prikken. In het begin zal ik onbewust van de oorzaak af en toe mijn rug krabben, maar na verloop van tijd zal ik mij steeds bewuster zijn van het prikkertje, dat met het blote oog niet valt waar te nemen, maar dat er wel zit.

Aan de binnenkant van de broek zit een boekje vast gestikt. Een boekje? Ja. Waar vroeger één lusje zat met daarop het wasvoorschrift en het materiaal waar de broek van is gemaakt, staat het er nu in zevenentwintig talen. Een stapel labels op elkaar genaaid, dus. En die hele handel mee gestikt in de naad van je broek. Je kán er voor kiezen om die labels kort af te knippen, maar dan ben je niet van het probleem af. Er blijft namelijk altijd wat zitten. Restlabel. Hoogst irritant. Het gaat kriebelen als de label gemaakt is van zachte stof, van dat satijnachtige spul, het gaat schuren als de label gemaakt is van harde stof. Goed. De spijkerbroek is ontdaan van labels, prijsjes en lusjes. Ik gebruik de plastic tas waar de spijkerbroek in heeft gezeten meteen maar als prullenbak. Eer ik klaar ben met de hele handel, is die tas wel vol. De bonnetjes kan ik ook meteen wel weggooien, want als je eenmaal de lusjes en labels uit je spullen hebt geknipt, mag je natuurlijk niet meer ruilen. Slim bedacht!

Dan de blouse. Eén knipje met de schaar, en het kaartje valt op het bed. Dat valt mee. Wat een prachtige blouse! Roomwit, glanzende stof. Heb ik ook meteen een mooie blouse met kerst. Maar wie verzint het, om in de hals van zo'n roomwitte blouse een zwárt label te bevestigen! Dat schijnt toch hartstikke door? En eruit knippen is geen optie, het label zit aan weerskanten aan de blouse gestikt. Met zwart garen. Applaus voor de fabrikant. Ook staat de tekst op het lusje er niet op gedrukt, maar is het een driedubbel geweven lusje. Heel sympathiek. De vijf paar sokken zitten met een stevige plastic band tegen elkaar aan gedrukt. Die band houdt ze op hun plaats. Kwestie dus van band losknippen en tien losse sokken in je handen houden. Nou, vergeet het maar. Als ik de band doorknip, gebeurt er niets. De sokken lijken nog steeds een Siamese tienling. Ze blijken ook nog eens met een plastic touw met dwarslatjes doorboord te zijn. O, makkelijk. Knip! Shit! Per paar zitten ze ook nog met de tenen en de bovenranden aan elkaar vast geplastictouwt. Nog tien keer knippen en dan zijn de sokken los. Hè, hè!

Nu de bh. Dit kaartje zit wel vast met een plastic touw, maar dan in een rondje om het bandje heen. Knip! Zo, dat is een makkie. Maar dan zie ik dat het kartonnetje dat tussen de twee cups aan de bh zit vastgenaaid. Genaaid! Heel voorzichtig probeer ik de veel te grote schaar er tussen te peuren, en dan laat het stiksel gelukkig los. Wel zit er nog een stukje karton vast. Na wat wrikken is ook de bh kaartjesvrij. Wel moeten de bandjes nog op maat geschoven worden, úúúúmaar dat is natuurlijk logisch. En aan de zijkant, ook zo prettig, net bij je oksel, bevindt zich natuurlijk weer De Lus. Met wasvoorschrift, het materiaal waar de bh van gemaakt is. Wat kan mij dat schelen! Voor mijn part is dat ding van hout gemaakt, ik wil het niet zien! Schrijf het erbij voor mijn part, op de bon, maar ga mij niet vertellen dat het van stóf gemaakt is, dat weet mijn reet ook! En vertel mij ook niet, dat het ding maar op 40 graden gewassen mag worden. Zal ik dat lekker even zelf uitmaken? En hoezo: niet in de droger? We hébben snotdondeju niet eens een droger! En waarom staat er niet meteen bij, dat de bh niet in de magnetron mag? Of in de broodtrommel? Die lus is toch al veertig centimeter lang, dat had ook best een meter mogen zijn, hoor! Dan hadden ze er nog de mop van de maand op kunnen schrijven. Of het laatste nieuws. Goed. Even diep zuchten. Het is wel een mooie bh, ondanks lussen. Dan de stringetjes nog. Potdorie! De lussen zijn bijna nog groter dan de stringetjes zelf! Ik had beter de lusjes kunnen kopen en er zelf een string van knutselen.

Mijn lief komt even nieuwsgierig om de slaapkamerdeur kijken. "Lukt het?" vraagt hij belangstellend. Ik overhandig hem de plastic tas met al die bonnen, lussen en labels. "Nu krijg je de modeshow," glimlach ik. Vijf minuten later kom ik helemaal in het nieuw de woonkamer in. "Mooi," vindt mijn man. "Maar kom eens, er steekt iets van plastic uit je broek." Hij pulkt er nog een plastic touwtje uit. "En wat zit er in je nek, voor zwarts? Een vlek?" "Nee!" zucht ik. "Het is een label. Je mag deze blouse niet in een tosti-ijzer stoppen. Dat staat er in. En maar tot -18 graden Celsius invriezen. Ook raadt men af om dit kledingstuk in een blender te stoppen. 't Is maar even dat je het weet."

Toen mijn oudste zoon geboren werd, kreeg ik als kraamcadeautje van de buurvrouw een spuuglelijk joggingpakje. Echt, zelfs nog een Tokkie-onwaardig, kansloos pakje. Vol met labels. Op een van die labels stond de tekst: ‘Keep away from fire.' Dit is het enige zinvolle label dat ik ooit heb gezien. De open haard brandde heerlijk die avond.