Stach
Natuurlijk. Meestal schrijf ik venijnige stukkies over politiek. Zet ik BN'ers in hun hemd. Maak ik valse grappen en woordspelingen over ordinaire mevrouwen die met te weinig kleren aan zichzelf belachelijk maken in tijdschriften of op de televisie. Maar het echte leven speelt zich natuurlijk veel dichter bij huis af. Of zelfs in huis. Mijn lieve echtgenote, de bij de trouwe lezers zo geliefde collega-columnist Zonnetje40, zit op de bank. Met een sip gezicht. Ongelukje gehad. Arm en pols gekneusd. Niks stukje tikken voor vanmiddag. Of ik even wat in haar plaats wilde schrijven. Een mooie gelegenheid voor een rondje door mijn eigen buurt, waar ik al een kleine 30 jaar woon. In Amsterdam, op de grens tussen de beruchte Diamantbuurt en de immens populaire Pijp.
Wat ik hier vooral zie veranderen, de laatste tijd? Het verdwijnen van armoedige belwinkels, illegale uitzendbureautjes en videotheken. In de plaats daarvan veel leuks.
Zoals de Coffee Company op de hoek van de Ceintuurbaan en de Van Woustraat. Waar ooit zo'n telefoonwinkel zat, en later een beetje dubieus uitzendbureau. Of was het nou andersom? Qua zon heel gunstig gelegen, dus het is daar heerlijk toeven op het terras. De koffie is dik in orde, en de mensen die er werken zijn allervriendelijkst. Onlangs nog, had ik daar een uurtje in mijn welhaast onafscheidelijke cryptogrammenboekje lekker zitten puzzelen. Toen ik vertrok, vroeg een van de barrista's (dat is een ingewikkeld woord voor koffiezetter) of het oplossen van mijn cryptogram een beetje was gelukt. "Nee, helaas niet," antwoordde ik, "en het zal altijd een raadsel blijven of het cryptogram te moeilijk was, of ik te stom." Meteen zei de vriendelijke knul, dat het ongetwijfeld aan het cryptogram zal hebben gelegen. Kijk, mensen die de kunst verstaan, op zo'n creatieve manier wat aardigs te zeggen, dat zijn de leuke personen, die door hun bestaan het leven van de mensen om ze heen weten op te fleuren. Daar kan geen horeca-, marketing- of wat voor training dan ook wat aan doen. Dat zit in mensen zélf. Hulde daarvoor! Overigens heb ik een van die barrista's overgehaald om bij FOK! te komen schrijven. En qua klanten is het daar ook dik in orde. Vaak zit ik daar even te kletsen met Ruhi. Een leuke meneer van Turkse komaf, die al een kleine dertig jaar in Amsterdam woont. Hij praat Amsterdams met een iets buitenlands accent, en is een heel plezierige gesprekspartner door zijn ontspannen filosofische kijk op het leven. Heerlijk.
Of de Stadskantine. Gevestigd in het pand, waar ooit Miep Brons met haar pornovideotheek fortuin maakte. Een hippe zaak, waar je voor minder dan een tientje gewoon heerlijk kan eten. Iedere dag keuze uit één visgerecht, één vleesgerecht en één vegetarisch gerecht. Dat lijkt een smal assortiment, maar is het niet. Want iedere dag zijn de gerechten anders! Daarnaast prima gebak en aardige lunchdingetjes. Niet te veel poespas, gewoon lekker eten en een prettige sfeer. Een sobere inrichting met grote tafels en van die ouderwetse, simpele kantoorstoelen. Niets, maar dan ook helemaal niets mis mee.
En dan, bij de bloemenstal, Stach. De nieuwste ster aan het firmament. In een andere voormalige videotheek. Opgezet door Stach Schaberg. Een tamelijk jonge vent met heel veel verstand van lekker eten. De zaak is wegens verbouwing heel lang dicht geweest. Het was ook wel een gigantische metamorfose. Van een lelijke videotheek met een inrichting van spaanplaat met wit fineer naar een winkel met een warme uitstraling. Nou ja, winkel... Beneden kun je heerlijke spulletjes kopen, maar ga een trapje op, en boven kun je heerlijk zitten, en lekker eten. Van alles. Pasta. Stamppotjes. Ook om mee te nemen. Het is een oude traditie, dat het eten dan in een krant wordt gewikkeld. Om het warm te houden. Stach heeft een leuke variant daarop. Je krrijgt het eten (uiteraard in een bakje) mee in een krant, waar nieuws over de zaak en het assortiment staat. Creatieve vondst! En in het weekend koken ze in een open keuken. Leuk! Ze scheppen op. Over heel lekkere appeltaart. Onlangs de proef op de som genomen. Toen de zaak een weekje open was, eens naar binnen gedrenteld. Voor koffie en taart. Helemaal in orde. Beste appeltaart ever. Puike koffie. Hartelijke ontvangst. Het is mooi om te zien hoe trots mensen kunnen zijn op de zaak waarvoor zij zich inzetten. Dus met name Stach wens ik heel veel succes toe. Vanuit mijn huis kijk ik in zijn zaak. Ik zie tot mijn tevredenheid dat er regelmatig klandizie in- en uitloopt. Dat komt wel goed, dus.
Ik heb mijn buurt zien veranderen. De ijzerwinkel van de oude en aardige meneer Dijns is al heel lang weg. In dat winkelpand koop je nu hippe keukenspullen. Het filiaal van de It's, met het slechtst denkbare personeel, waar de lamlendigheid vanaf spatte. Ook opgedoekt. Het snoepwinkeltje op de hoek, waar nu zo'n telecomtoko zit. Andere zaken veranderen nooit. De Albert Heijn, waar de Zaanse Hoeve Volle Melk meestal niet leverbaar is, netzomin als veel andere zaken. De bloemenstal, die al een tijd geleden door de dochter van het oude bloemenvrouwtje is overgenomen.
Maar veel veranderingen, dus. Veranderingen die erg prettig zijn voor een man zoals ik, die het grootste deel van zijn tijd thuis achter een computer zit, zowel ambtshalve als voor de lol. Effe eruit, effe de benen strekken. Effe mensen spreken, tussendoor. Voor zo'n bestaan wordt mijn buurtje steeds beter. Nu mijn vrouw nog beter. Qua arm, dus.
