Dominique Weesie is een droplul
Iedere dinsdagavond bespreekt Luc van Lier in zijn Media-Mangel een hoogte- of dieptepunt van het Nederlandse medialandschap. Vandaag aandacht voor media-tycoon Dominique Weesie.
Dominique was op school al een heel erg vervelend ventje. Hij smeerde altijd vogelpoep tussen de boterhammetjes van Kareltje. Kareltje was een makkelijke prooi. Hij liep met een kruk en had heel magere armpjes. Wraak hoefde Dominique van Kareltje niet te verwachten. En als Dominique de kans kreeg, gluurde hij altijd even stiekem onder het jurkje van Annie. Op het schoolbord schreef Dominique in het geniep teksten als "Dora is een viese heor." Dora, immers, was het mooiste meisje van de klas. Zij had Dominique ooit, toen die verkering aan haar had gevraagd, afgewezen met de mooie zin "Sodemieter op, droplul!". En degene die ooit de moed had gehad, Dominique van repliek te dienen, die kreeg er extra van langs. Fietsbanden lek, schoolboeken verscheurd. Eigenlijk had Dominique wel wat rottigs op te merken over iedereen in de klas. Behalve over Dik en Harry. Want die zaten op judo. Groene band inmiddels. En het risico op een flink pak slaag, dat nam Dominique liever niet.
Het is nooit meer goed gekomen, met die Dominique. Hij richtte GeenStijl op. Een website, waar Dominique zijn zelfde achterbakse streken kon voortzetten. De carrières van mensen verwoesten door onwaarheden te vertellen, zwaktes uit te vergroten of misstappen schromelijk te overdrijven. Bijna alles en iedereen die zijn of haar kop boven het maaiveld uit stak op zijn website uitschelden voor eikel, lamlul of lafaard. Makkelijk, want Weesie wist heel goed, dat zijn prooien niet met pistolen en boksbeugels langs zouden komen om de zaak even recht te zetten. Nee, Weesie koos zijn slachtoffers op basis van diezelfde criteria die op de lagere school zo succesvol waren geweest. Alleen treiteren als je weet dat je daarna niet zelf een klap voor je bek krijgt. De heldhaftigste journalistieke prestatie van Weesie? Gestolen foto's van het ontblote vagijn van Manon Thomas publiceren. Wees er maar trots op.
Daarna de eerste schreden in televisieland. Powned. Zelfde fratsen. Commentaar op alles en iedereen. En vorige week een grote smoel over een cartoonist die in de Volkskrant een stukje had geschreven met een oproep om de moslims in cartoons wat met rust te laten omdat dat wellicht escalatie zou voorkomen. Die cartoonist werd door Weesie op de televisie met de grond gelijkgemaakt. Want je moest nooit zwichten voor geweld en bedreigingen. Dus die columnist was een lafbek. Vond Weesie. Nee, Weesie zou vrijdag in zijn televisieprogramma wel even laten zien hoe het wél moest. Dominique zou dan wel even een gewaagde cartoon vertonen die bij veel moslims zeker kwaad bloed zou zetten. Tot puntje bij paaltje kwam. Het vertonen van die cartoon ging niet door. Weesie durfde niet.
Ik ben trots dat ik voor FOK! mag schrijven. Want hier zitten de echte helden. Columnisten die écht nergens bang voor zijn. Althans, die zich door angst niet de mond laten snoeren. Die dus ook de vloer aanvegen met allerlei Marokkaans straattuig en het islamgeloof op de hak nemen. Columnisten die niet geheimzinnig doen over hun identiteit en woonlocatie. Wat hier bij FOK! gebeurt is een verademing ten opzichte van de flauwe lafbekkerij van Weesie en de zijnen. In leeftijd is Weesie volwassen geworden. Mentaal en moreel is hij blijven steken in de vijfde klas van de lagere school. De zwaksten maak je het leven zuur, de sterksten, daar loop je met een grote boog omheen, de blik angstig omlaag gericht. Weesie en de zijnen smijten ook best graag met ziektes. Terecht en toepasselijk. Dominique Weesie is een kankergezwel dat zo snel mogelijk moet worden weggesneden uit het Nederlandse medialandschap.
