Plat Haags - Open brief aan Leers
In de rubriek Plat Haags nemen TheGrandWazoo, Driek Oplopers en Harry64 op zondagmiddag het Nederlandse politieke landschap onder de loep. Driek vanuit zijn gezellige studeerkamer met een liter koffie, en TheGrandWazoo vanuit het gemoedelijke Limburg.
Open brief aan Leers,
Sorry Driek. Ditmaal geen brief aan jou. Ik hoop dat, ondanks onze grote meningsverschillen, je als een blok achter mijn betoog kan staan. Het land is al Mauro-moe las ik ergens. Hoe kan het welzijn van een kind, dat thans als politieke speelbal dient, je ongemoeid laten? Hebben we genoeg gedaan met twitter, facebook en ander passief protest? Het begint nu pas!
De bladeren verkleuren. Rood, geel, bruin. Het barmeisje danst achter de bar. Ik krijg een bokbiertje van haar. Mijn vrouw heb ik naar huis gestuurd. In mijn hoofd teveel vragen, onrust en angsten. Het zal de tijd van het jaar wel wezen. Op de tafel staat een bakje met pinda's. Twee stamgasten slaan op mijn rug. Ik lach flauwtjes. Ze nemen wat pinda's met hun vuile handen. Uit de speakers hoor ik slappe sky-radio muziek. Ik vraag een plaat van Tom Waits aan. Buiten regent het. De regen valt als tranen van boven naar beneden langs het raam.
Het gezin als hoeksteen van de samenleving. 'Laat de kinderen tot mij komen'. Meneer Leers, hoe slaapt u eigenlijk dezer dagen? Een aantal weken geleden schreef ik het al; u bent veel barmhartiger dan u zich voordoet. Ik zag dat achter de strengheid van het uit te voeren beleid een warm christelijk, Limburgs zoals u wilt, hart klopte. Maar thans ben ik daar niet meer zeker van. Wat is het dat u halsstarrig blijft bij een onmenselijke beslissing. Het wegnemen van een jongen uit een veilige thuishaven. Hoe kunt u met droge ogen een gezin aan stukken scheuren, een jongen een hopeloze toekomst bieden? U bent geen Verhagen, sluw en intimiderend. Het probleem is dat u een imago heeft opgebouwd waarvan het moeilijk is af te wijken. Vanaf het burgemeesterschap in Maastricht treedt u streng doch rechtvaardig op tegen alle dissidenten van de Nederlandse samenleving. Daar werd u om geroemd en vervolgens uitgenodigd door alle talkshows en malle spelletjesprograma's. U nam gretig deel aan die shows. U vond het helemaal niet erg mee te doen aan de infantiele tv-programma's die ons land rijk is. U werd een humane politicus. Een maffe drol uit het Zuiden die het goed met de mensen voor heeft. Dat ene smetje op het burgemeesterschap poetste u goed weg door op een gegeven moment op te stappen. Met een tikkeltje integriteit verlies kwam u bij het landelijke CDA binnen. En de portefeuille die u kreeg werd er een waarvan op voorhand door uzelf al werd gezegd dat het een pittige zou worden.
En daar zit u dan. Met hetzelfde imago van een aantal jaar geleden. Toen u streed tegen kamp Vinkenslag. Regels zijn regels. En wat had u toen gelijk. Maar de regels hebben u blind gemaakt. Blind voor alles waar niet alleen het CDA voor staat, maar wat de fundamentele beginselen zijn van de algehele beschaving. Een kind, zo fragiel en in de bloei van zijn leven. Dat zienderogen pijn heeft, verward is, maar zo eerlijk en kalm. Een kind dat heen en weer wordt geslingerd tussen angst en hoop. Dat kind wilt u de deur wijzen, uit huis zetten. Een kind dat geen enkele regel overtrad, maar door in het verkeerde land te zijn geboren ontheemd is en liefdevol opgevangen door twee mensen die een groot deel van hun leven hiervoor opofferen. U stormt opeens de warme kamer binnen waarin hij is opgegroeid en maakt alles stuk.
U zegt het beleid uit te voeren van vorige kabinetten. Dan lijkt het mij toch helder dat er in de eerste plaats bij die wetgeving van alles mis zit? U bent bang dat andere asielzoekers nu tijd gaan rekken om zo in Nederland te kunnen blijven. Bent u ooit eens in een asielzoekerscentrum geweest, meneer Leers? Heeft u enig idee hoe het is om lang te wachten op groen licht? De meeste asielzoekers willen het liefst meteen hun leven oppakken en niet in die lange onzekerheid zitten. Ze weten als geen ander dat het verlenen van een A-status natte vingerwerk is. Die onvoorstelbare onzekerheid waarmee ze iedere ochtend weer hun boterham smeren leidt tot wanhoop. Soms tot hallucinaties. Denk u werkelijk dat deze mensen acht jaar willen volhouden om er daarna pas zeker van te zijn dat ze mogen blijven? Acht jaar niet werken, acht jaar geen rechten en acht jaar kniezen?
Alleen u kunt dit veranderen. Misschien moet u wennen aan de macht, bent u zich er niet van bewust. Maar er is maar één iemand die op historische wijze straks een grote verandering kan maken. Laat het kabinet desnoods ontploffen, de achterban zal u op handen dragen zoals vanouds. We willen niet over tien jaar lezen in uw autobiografie dat het uitzetten van Mauro een vergissing was, een knieval naar de fascistische clown. Verander de wetgeving en voer niet het oude beleid uit, maar maak nieuw beleid. En laat daarvan niemand, maar dan ook niemand het slachtoffer worden. Slachtoffer van wanbeleid en Haagse macht van weleer. 'Soms legt individu bloot dat het systeem niet deugt en moet het systeem buigen, niet het individu' (Tofik Dibi).
Het is drie uur in de nacht. De bar draait. Het mooie meisje danst niet meer. De lichten zijn fel. Achter mij sluiten ze de deur. Op de tast langs de muren probeer ik mijn huis terug te vinden. De sleutel brandt in m'n broekzak. Ik maak de deur open en neem nog één whisky. Ik ben verdwaald in mijn hoofd. Teveel vragen, onrust en angsten. Dan stap ik in bed. Het is er warm. Mijn vrouw snurkt zachtjes. Ik sla een arm om haar heen. Ik ben weer thuis.
Ik wel.
