Klotedromen - ADD Deel 1
Het is tijd voor een feuilleton van mijn hand. Ik heb me er nooit zo toe geroepen gevoeld, omdat ik toch in de eerste plaats binnen – pak hem beet – zeshonderd woorden mijn punt wil kunnen maken. Dat was tot nu toe tenminste mijn grootste uitdaging. Maar soms komt er een moment dat je meer wilt delen. Precies op een moment dat je ook niet meer weet tegen welke onzin in het nieuws je nu weer aan wilt schoppen.
Mijn favoriete onderwerp dus deze keer: IK.
Mijn vroege jeugd. Zo tot mijn twaalfde. Ik herinner me er nooit zo heel veel van. Tenminste: weinig feiten. Wel veel beelden. En geuren. Maar vooral heel erg veel dromen. Ik herinner me dromen op momenten dat ik eigenlijk de tafel van vier moest leren. Ik herinner me fantasieën die ik bedacht, toen ik eigenlijk moest slapen om echte dromen te dromen. Ik herinner me loze opmerkingen van mensen, toen ik zelf nog maar vier was. Nachten wakker blijven om naar de radio te luisteren. Eindeloos oefenen in de muziek, simpelweg omdat ik het kon en wilde. Op school maakte ik enkel indruk met opstellen. Omdat ik daar weer in kon fantaseren. Nooit een sticker voor rekenen. Wel voor mijn verhaaltjes.
De rest van die jeugd? Saai. Grijs. Zelden interessant. Eenzaam. Onbegrepen.
In je tienerjaren wil je overal bij horen. Hoe eigenwijs we soms ook waren: er was dan altijd wel een groepje eigenwijzen, waar we ook bij wilden horen. Ik paste me dus ook aan. Alles om erbij te horen maar altijd net buiten de groep vallen. Ik vond het fijn om erbij te horen maar voelde me lekkerder alleen. Alleen met mijn gedachten die alle kanten op vlogen. Alleen met mijn theorieën. Alleen met mijn fantasieën. Alleen in mijn creativiteit.
Contradicties die me vermoeiden. Doodmoe van het aanpassen aan een omgeving die nooit helemaal de mijne was. Doodmoe van een hoofd dat nooit lijkt te stoppen. Maar ook weer blij met al die dingen die in dat hoofd gebeurden.
Volwassen. Een achtbaan van hoogte- naar dieptepunten en weer terug. Pogen een “normaal” leven te leiden maar dit net nooit bereiken. Tientallen doelen tegelijkertijd. Tientallen ambities tegelijkertijd. De beste echtgenoot willen zijn. De beste vader willen zijn. De beste werknemer willen zijn. De beste avondstudent willen zijn. En het hoofd gaat maar door. Tot de man met de hamer weer eens langs kwam.
De man met de hamer was er in de vorm van burn-outs. Verslavingen. Een mislukt huwelijk. Een enorme zooi in mijn huishouden. Ongeopende enveloppen. Schulden. Ellende. Met vijf jaar geleden dan toch eindelijk het besluit om alles anders te doen. Ik moest ook wel. Zonder werk en huis, maar met een dikke verslaving aan alcohol, zijn er nog maar twee keuzes.
Vervolgens gestopt met drinken. Maatschappelijke hulpverlening. Financiële hulp. Ik vond een leuke en uitdagende baan als business manager. Eindelijk weer succes!
Dat wil zeggen: succes met een lastig randje. Alle aspecten van het leven had ik inmiddels min of meer onder controle, maar toch bleef ik balanceren op dat akelige randje van zaken net niet helemaal in de hand hebben. Toch weer die drukte in mijn hoofd. Toch weer net niet de concentratie op kunnen brengen om iets echt goed af te ronden. Alles net niet, wat natuurlijk een enorm frustrerend is in combinatie met perfectionisme.
Na intensief zelfonderzoek en daarna een stevig onderzoek met een psycholoog is de conclusie getrokken: ADD. Met 66% op de vragenlijsten, ben je officieel een ADD-er. Ik haalde 88,9%. Zo’n hoge score had ik nog in geen enkele opleiding gehaald!
Afgelopen vrijdag ben ik bij de huisarts geweest en heb meteen een doos Ritalin mee naar huis gekregen. Te beginnen met een kleine dosis gaan we uitproberen of het een uitkomst voor me is en bij welke hoeveelheid het een oplossing gaat bieden.
ADD. Attention Deficit Disorder. Een gat tussen het vermogen en het uiteindelijk presteren, tussen waar je toe in staat bent en wat je uiteindelijk bereikt. Kort gezegd een concentratiestoornis. En meteen een verklaring voor zo veel frustraties en problemen in mijn leven.
Misschien wordt deze serie een succesverhaal. Misschien wel weer opnieuw de nodige doffe ellende. Ik ga het hoe dan ook delen.
Wie mijn onvervalste nuanceringen op de nieuwsfeiten wil blijven volgen, moet trouwens maar op mijn zondagse column wachten.
O ja. Mijn nuanceren. Alles vanuit alle maar vooral onverwachte kanten bekijken en beoordelen. Out of the box denken. Ook ADD. “Elk nadeel heb z’n voordeel.”
