Een motor en een helm
De finale van het WK rugby was spannend. Favoriet Nieuw-Zeeland kon maar geen afstand nemen van de hardwerkende Fransen, die met name in de tweede helft de duels niet schuwden. Ik vond het een wonder dat al die harde klappen geen slachtoffers opleverden. En toen kwam onderin beeld een kort nieuwsbericht langs: “Motorcoureur Marco Simoncelli (24) is overleden na een crash in de MotoGP van Maleisië.” Blijkbaar een harde klap, met een slachtoffer.
Ramptoerist als ik ben heb ik meteen de beelden opgezocht. Net zoals ik dat eerder dit jaar bij de dood van Wouter Weylandt deed, en net zoals ik dat in de toekomst bij een volgende dodelijke crash weer doe. Want er gaat een volgende komen, dat kan niet anders. Dit soort ongelukken zijn namelijk niet te voorkomen. Je kunt in het wielrennen moeilijk de afdalingen schrappen, en in de MotoGP kun je de coureurs ook niet op een scooter laten rijden die net de 70 kilometer per uur haalt. Dat wil het publiek helemaal niet zien, en dat willen de racers zelf ook niet.
De reactie van de Nederlandse coureur Jasper Iwema vond ik wat dat betreft erg mooi. Natuurlijk vond hij het een verschrikkelijk ongeluk, maar daarnaast was zijn reactie heel nuchter: “Deze sport kent zijn gevaren, dat weet iedereen. Maar over 2 weken stap ik gewoon weer op die motor.” En dat zullen ze allemaal wel gewoon doen. Want, hoe verschrikkelijk het ongeluk ook was, zoiets valt niet te voorkomen. Bovendien: zo’n gebeurtenis hoort bij sport.
Mensen willen in de sport namelijk spektakel zien. Dat kan een aanval over 7 schijven zijn van FC Barcelona, maar het kan ook een snoeiharde tackle zijn van Nigel de Jong. Het kan een fantastische inhaalmanoeuvre zijn van Casey Stoner, maar ook een keiharde crash van bijvoorbeeld Marco Simoncelli. Natuurlijk hoopt niemand een dodelijk ongeval te zien, maar ik weet zeker dat er meer wordt gekeken naar fragmenten van deze race, dan naar iedere andere race van het seizoen.
Bovendien zijn het heel mooie sportbeelden. Wel van een dodelijk ongeval, maar het zijn mooie beelden. Colin Edwards en Valentino Rossi komen de bocht uit racen, en pas dan is te zien hoe Simoncelli over het asfalt glijdt en onder de motoren terechtkomt. Het is bijna poëtisch: Simoncelli die roerloos blijft liggen, met zijn gezicht op het asfalt, terwijl zijn helm en motor doorglijden en tot stilstand komen in het gras. Een motor en een helm blijven over, zonder coureur.
