Geen seks voor Barbie en Ken

Elk meisje dat ik ken heeft wel een paar barbiepoppen in haar assortiment speelgoed. Ik had er zelf best veel. Niet dat ik er zo graag mee speelde, maar elke verjaardag kwamen er ongevraagd weer een paar bij. Met romantische trouwjurken, in woeste jungle-outfit of kleurig skipak, slechts in bikini met surfplank of in een elegant tweedpakje om een dagje naar de stad te gaan. Alles stond haar even goed. Het was overigens nog geen sinecure om Barbie aangekleed te krijgen met die hele rits aan minidrukknoopjes op haar rug. Alles zat strak gespannen om haar riante borstpartij en haar megaslanke taille. En dan dat gepruts met die schoentjes, waarvan er altijd wel eentje zoek of opgezogen bleek te zijn. Als Barbie dan uiteindelijk was aangekleed, begon het ritueel opnieuw. Toch maar naar de jungle vandaag. Op roze hakken. Helaas ben ik nooit in het bezit geweest van een stoere Ken. Had zijn aanwezigheid een meerwaarde in mijn spel kunnen brengen?

In den beginne was er alleen Barbie. Barbie is de baas binnen het Barbie-universum. Ze beschikt over een riante villa en dito auto. Ze verdient haar eigen geld in verschillende beroepen: astronaut, arts, actrice, directeur, modeontwerpster en noem maar op. Je wilt niet weten waar ze allemaal toe in staat is, ondanks de geringe omvang van haar lieftallige hoofdje. En toch zijn er ook dingen die Barbie niet kan, namelijk hét. Ondanks haar mooie en vrouwelijke verschijning, moet ze tepels, genitaliën en schaamhaar ontberen. Zo was ze bedacht, Barbie mocht vooral geen seksuele gevoelens bij de jonge meisjes -en hun broertjes- aanwakkeren. Zolang ze alleen maar wat ging shoppen en af en toe eens eenzaam in de lianen hing, was dat geen probleem. Maar alleen is ook maar zo alleen en daarom schiep Mattel twee jaar later een aangename accessoire voor Barbie: vriendje Ken. Zijn schepping had nogal wat voeten in de aarde. Want hoe konden ze hem wél aantrekkelijk maken, zonder dat hij de ontluikende seksualiteit van de meisjes zou prikkelen? Het was natuurlijk ondenkbaar dat deze volgroeide gespierde jongeman openlijk zijn lid aan de nog onschuldige meisjes zou tonen, maar om hem er tussen de benen hetzelfde uit te laten zien als Barbie zou deze meisjes ook op het verkeerde been zetten. Er kwamen verschillende psychologen aan te pas om hem zodanig te creëren dat meisjes niet van zijn mannelijkheid zouden schrikken. Het resultaat was een demomodel Ken met een uitstulping in een niet verwijderbare onderbroek. Vervolgens werd Ken voor productie naar Japan gestuurd. De Japanse productieleider besloot om de bult in de broek maar helemaal weg te laten zodat er anderhalve cent per Ken op de productiekosten bespaard kon worden.

Het populaire tweetal zorgde, ondanks alle goede bedoelingen, toch nog voor heel wat commotie. Zo zou Barbie de belichaming zijn van een onrealistisch en onbereikbaar schoonheidsideaal. Meisjes die veel met haar spelen, zouden daar zo maar eens anorexia van kunnen krijgen. En wat te denken van haar sexy uitstraling…, de vrouw neergezet als lustobject! Schande! Daarnaast zou het kunnen dat meisjes met een toch al wat negatief zelfbeeld zich gaan meten aan de perfectie van Barbie om zo nog dieper in de put te geraken. Aldus de geleerde kinderkenners. Verder gaan er stemmen op die beweren dat juist Ken veel weg heeft van het lichaam van een jong meisje en Barbie daarentegen overeenkomsten vertoont met het lichaam van een travestiet. Wat je daar allemaal niet aan kunt overhouden als kind. Alhoewel het duo volgens belangengroepen voor homoseksuelen juist weer heteroseksualiteit als iets dwingends presenteert. Zij voelen zich hierin ernstig tekort gedaan. Oké, ze zijn in aanleg dan wel gewoon goede vrienden, maar ligt het niet in de verwachting dat kinderen zelf gaan bedenken dat er wel eens 'iets’ moet gebeuren tussen Ken en Barbie? En trouwens, die trouwjurk moet toch ook af en toe eens uit het stof.

Legt het spelen met Barbie en Ken inderdaad een bepalende basis voor de verdere seksuele ontwikkeling van kinderen? Integendeel. De meeste kinderen hebben een rijke fantasie en spelen het spel dat bij hun leeftijd past. Als 4-jarige zag ik heus wel dat Barbie heel elegant met haar eindeloze benen kon knakken en zelfs dagenlang met gemak in een spagaat kon blijven zitten, maar een dansje op kaplaarzen in een regenplas deed ze me mooi niet na. En natúúrlijk had Barbie geen ‘plassertje’, ze kon toch ook niet echt drinken? Dan hoef je helemaal nooit te plassen. Zo eenvoudig kan een kinderleven zijn. Wat er moest gebeuren om echte kinderen te krijgen, wist ik heus wel. Daar ging een, in mijn kinderogen, ingewikkeld gedoe aan vooraf tussen een man met zaadjes en een vrouw met eitjes. Ik had zelf geen Ken, maar mijn broer had wel een Actionman. Toch was er geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om deze woesteling los te laten in het idyllische domein van mijn brave barbies. Dat was ook niet nodig, want barbiekindertjes waren namelijk gewoon te koop, in de winkel. Ideaal toch? Kinderen bedenken hun eigen spel. Wars van de insinuaties en seksueel getinte projecties van volwassenen. Als ik destijds wel een Ken had gehad, had ik hem waarschijnlijk gewoon voortdurend aangekleed en uitgekleed. Net als Barbie. En dan had ik het vooral erg handig gevonden dat hij zijn onderbroek steevast aanhield. Dat scheelde namelijk een hoop gepruts.