Motorverhaal, ik kan het ook niet helpen

Mensenmensen, wat een weertje. Natuurlijk moeten we werken, dat hoort hier vrijwel onveranderlijk bij mooi weer, maar genieten is toegestaan, thans zelfs nog helemaal zonder dat JKdJ het fiscaal bestraft. Ik heb de afgelopen week maar heel weinig in de auto gezeten. Alleen wanneer ik teveel troep van huis naar mijn werk moest meenemen, dan kon het niet anders. Ik ga niet van die rotkoffers aan mijn motor hangen, dus een rugtas voor de laptop en een tanktas voor de rest van mijn meuk moeten het aan kunnen. O ja, bij Veenendaal hebben ze de A12 in behandeling genomen en de rijgedeeltes liggen  kriskras links en rechts van de oude toestand. Daardoor zijn er tijdelijke nieuwe stukken asfalt ingelegd, terwijl die rottige plastic lijnen overal opduiken. Als het dag is kun je er op je motor nog redelijk simpel rijden en anticiperen, in het donker is het een ware nachtmerrie. Na een angstig ritje op de late maandagavond pak ik dus naar avondschool voorlopig ook de auto.

Ik vond trouwens iets wonderlijks, daar bij Veenendaal op de A12: toen ik in een file niks te doen had volgde ik het verloop van de hectometerbordjes en kijk, opeens is er 10 kilometer snelweg zoek. De telling gaat van 91,9 direct door naar 102,0. Gewoon gejat dus, door de gemeente Veenendaal? Wat moet je nou met 10 kilometer snelweg, ergens in een loods? Hoeveel ruimte neemt dat wel in? Lijkt me een leuke headline: 10 kilometer snelweg verduisterd. Raar, dat moet iemand toch wel gemerkt hebben, bij Rijkswaterstaat?

Woensdag had ik een buitenkansje: ik moest een aantal leerlingen op de bouw bezoeken. Eentje zat voor zijn werk in Drenthe en dat was me toch wat te gortig, dan haal je hooguit twee leerlingen op een dag, met een houten kont als bijkomend nadeel. Met dat manneke wacht ik wel tot-ie wat dichterbij werkt. Eerst naar Buurmalsen, Volgens Routenet moet ik dan achtereenvolgens de A12, A27 en A2 volgen om in een driekwart cirkel op mijn bestemming te belanden. En allemaal snelweg, ik dacht het niet. Nee, ik ga richting Wijk bij Duurstede, rijd even verkeerd, dus bij Beusichem het pontje gepakt en na 34 kilometer in Buurmalsen aangekomen. De 53 kilometer van Routenet moet ik wel declareren, anders raakt iedereen in de war. Volgende stop Wageningen, dus even over de A15 en bij Rhenen de brug over. Via school naar Barneveld, terug naar het buitengebied bij Woudenberg waar een enorme zorgboerderij wordt gebouwd. Dan nog naar Vathorst bij Amersfoort en Hooglanderveen en terug naar huis. 185 kilometers te declareren. Lekker, daar hoeft even geen geld bij. Je hobby uitoefenen in de tijd van de baas en ook nog eens op zijn kosten, veel beter kan niet.

Je hebt van die weken waarin alles in een krankjorum tempo gebeurt, en dan ook nog in een enorme verscheidenheid. En het lukt allemaal ook nog, alles onder een stralende zon. Zin in Haags gemiep is er niet, het TK amateurtheater mag van mij een poosje dicht blijven voor de media. Zou trouwens geen gek idee zijn, twee of drie van de vijf dagen helemaal geen pers, misschien gebeurt er dan iets zinnigs. O ja, twee dingetjes waren even wat minder. Ik maakte het mee dat een idioot een redelijk iemand voor zijn kop begon te meppen. Een heel raar iets als je het totaal niet verwacht. Vooralsnog voel ik weinig aandrang om dezelfde methodiek te gaan volgen en eventuele woordenwisselingen in de fysieke sferen voort te zetten. En verder hadden we op school weer eens met de gevolgen van stroperigheid te maken. Een collega kreeg van een andere collega elders op de campus zes weken te laat gegevens binnen over een nieuwe leerling en nam daardoor een faliekant fout besluit. Dat is altijd iets heel rottigs in een docentenbestaan. Je denkt met een lui portret te maken te hebben die eens fiks moet worden opgepoetst, terwijl het kind thuis grote problemen heeft door verwaarlozing en al twee keer heeft geprobeerd er een eind aan te maken. In zo’n geval mag je blij zijn als je nog de kans krijgt om de omissie te verhelpen, onder het uitspreken van een woord van dank aan de nalatige collega.

Zaterdagmiddag kwam opeens een zoon op zijn brulfiets langs. Pap, trek je pak aan, we gaan een stukkie rijden. Goed plan, jong. Ik kroop in mijn pak terwijl zoon mijn motor alvast buiten de poort zette. We gingen eerst naar Amersfoort, even naar een mooie fiets kijken die ergens te koop stond. Daarna naar Valkenier in Barneveld, binnendoor natuurlijk. Ik heb een zwart motorpak en ik zocht een reflecterende stof om over het pak aan te trekken, veiligheid voor alles. Het bleek dat ze kant-en-klare dingen hadden die juist voor mijn  pak waren gemaakt. Vastritsen, klaar. Mooi, even een bakkie en wat gebabbel met andere bezoekers en weer terug, want de vrouw van mijn zoon wilde ook nog even op zijn motor rijden. Daar kwam het echt veel te weinig van, met thuis twee jonge kinders. Weer bij hem thuis stelde ik voor dat ze even de koters bij ons zouden lozen, zodat ze met twee motoren op pad konden, zoon op mijn fiets. Ha, dat sloeg aan, strak plan pa, doen we. Grote glunders toen ze samen wegreden, nog grotere glunders toen ze terug kwamen. Dat gaat vast en zeker wel vaker gebeuren. Het was ergens volgens hun zeggen nogal erg hard gegaan; ik heb geen enkele behoefte aan 180 op een naked bike, zoon wel effe. Hij was zeer te spreken over mijn vervoermiddel, alles werkte geweldig. Alsof het ding niet negentien maar hooguit twee jaar oud is.

Doe mij nog maar zo’n week, met 700 motorkilometers. Alleen die laagstaande zon, dat is wat minder, met name als-ie recht in je giechel schijnt. Volgens een collega is dat op hitlergroethoogte. Even erop gegoogeld, dat woord bestond ook nog niet. Vrijdagmorgen moest ik naar Arnhem en dat was geen pretje met die zon. Je hebt vier lagen glas en kunststof voor je ogen –bril, voorzetter, vizier en pinlock - en hoe je de hele handel ook schoon houdt, het zicht is duidelijk niet optimaal. Maar goed, het duurt hooguit een halfuurtje voorzichtig rijden en op de terugweg heb je de zon in je rug, dus het mot maar.

De wiskundelessen op de hogeschool gaan lekker, al ben ik heel benieuwd wie het tempo aan kan. Het komt zo’n beetje neer op een lesuur voor vijf op lager niveau. Als ze thuis niet heel hard oefenen wordt het niks, en dan kun je deze opleiding ook meteen vergeten. Het valt me wel op dat er geen protesten zijn en dat iedereen van de noodzaak van deze cursus overtuigd is. Een heel volwassen houding dus, ondanks de jeugdige leeftijd van de deelnemers. Trouwens, die no-nonsense houding begint elders in het onderwijs ook op te vallen en dat is heel verfrissend. Dan is die recessie in de bouw toch nog ergens goed voor.