Wandelsport in Utrecht

Eigenlijk had u hier nu een sportcolumn moeten lezen. Maar de beoogd schrijver daarvan is blijkbaar jammerlijk klem geraakt in een buitenspelval of iets dergelijks. Wat u vandaag wél kon lezen, is de stelling dat vrouwen vooral schrijven over gevoelige, persoonlijke dingen, terwijl de mannetjescolumnisten met hun werk aanleiding geven tot debat. Reden om het toetsenbord maar even ter hand te nemen. Voor een stukje emotie. Om Okaht te plagen. Maar ik zal trachten, mijn verhaal ook een sportief tintje te geven.

Gisteren ben ik door Mevrouw Oplopers enorm verwend. Een dagje Utrecht. Niet zo'n heel raar idee, om iets leuks te doen op zo'n zeer zomerse dag in oktober! Maar dat het zo'n topdag zou worden, had ik niet kunnen bevroeden. Utrecht, dat moest het worden, qua bestemming. Een hele dag samen met mijn liefje. Ons beider drukke werk staat dat vaak in de weg, maar gisteren kon het. Een wandeling van ons huis in Amsterdam naar het Amstelstation. Afgezien van een stukje slecht vakmanschap van een lamlendige treinmachinist, die te beroerd was om zijn trein op de juiste plek aan het perron neer te zetten, was het een prima treinreis.

In Utrecht heeft mijn Zonnetje een heerlijk terras aan het water opgescharreld terwijl ik even op jacht ging naar mijn agenda voor volgend jaar. Wéér een wandeling. Ik ben nogal kieskeurig: ik wil altijd de kleine teNeues, maar die is erg moeilijk verkrijgbaar. Zelfs de Bijenkorf had hem niet. Kijk, wel een hoop lawaai maken over drie dwaze dagen en dan mijn agenda niet hebben. Hoe dwaas kun je zijn... Daarna mij weer bij mijn lief gevoegd voor een koele dronk. Een rondje winkelen. Weer wandelen dus. Naar de Slegte. Leuk boek gekocht over muziek in de jaren-50 en -60. En opeens... Daar lag ‘ie. De kleine teNeues. Mijn lieve Zonnetje deed hem mij cadeau. Ze is zo lief... Naar een klerenwinkel. O nee, modezaak. Nóg meer wandelen, dus. Ik op een bankje voor die zaak met een cryptogram in het zonnetje, de schat van mijn hart op jacht naar hemmetjes. Met succes. Daarna samen doorgewandeld langs de Oude Gracht. Naar een enorme boekhandel. En daar lag het. Dat boek met de mooie spoorwegkaarten, dat boek dat ik deze week in een boekhandel in Den Haag al had gezien, maar te duur vond om te kopen. Maar ja, dat had ik thuis wel verteld. Dus resoluut nam Mevrouw Oplopers een boek van de stapel, en wandelde ermee naar de kassa. Ik had niets meer in te brengen.

Kijk, dat bedoel ik nu, met "schandalig worden verwend". Daarna verder gewandeld, op zoek naar een volgend terras. Op de Lijnmarkt stuitten we op een geweldige chocoladegerichte lekkernijenwinkel. We hebben nu een ruime collectie chocoladekogels. Massief. Van Lindt, dat is wel absolute topchocolade. Geamuseerd sloeg de mevrouw achter de toonbank onze hebberigheid en ons enthousiasme bij het uitkiezen van de smaken gade. Ons vrolijke commentaar was voor haar reden, niet alleen de zak met lekkers dicht te plakken, maar ons allebei ook te trakteren op een kogel voor onderweg. Eh, een chocoladekogel. Heel erg enorm lekker.

We belandden weer op de Oude Gracht. Bij een pannenkoekenkelder. In Het Oude Muntenpakhuis, of zoiets. Heerlijk gezeten. Dik twee uur. Er was iets misgegaan met onze bestelling, vandaar. Maar toen dat duidelijk werd, duizend excuses en gratis drank. En uiteindelijk een geweldig lekkere pannenkoek voor mij, en een heerlijke omelet voor Zonnetje. En wat is er mis mee, om een paar uurtjes in een zomerse sfeer op een schilderachtig terras te zitten, wat te babbelen en wat te kijken naar de voorbijvarende bootjes?

Tevreden, met een gelukzalig gevoel in onze buik en ons hart, aanvaardden we de terugreis. Wandelen naar het station. Het was geweldig. Meer dan geweldig. Liefde, zorgzaamheid, verwennerij, humor. En wat ook duidelijk is: Utrecht is een puike stad. Gezellig, en met een wat bourgondische sfeer. Daar doet die blaar op mijn poot niets aan af. Wandelsport hè...

Ik beloof het u, de volgende keer maak ik de Nederlandse politiek weer graag uit voor rotte vis. Beledig ik derderangs artiesten weer tot op het bot. Maar voor één keertje wat liefs schrijven? Graag. Want ik knijp mijn handen dicht. Dat ik zo'n geweldige vrouw mag hebben is het grootst denkbare geschenk. En dat gaat niet over cadeautjes en lekker eten, maar om de liefde die daarmee tot uitdrukking wordt gebracht. Zorgzaamheid en aandacht voor elkaar. Ik ben getrouwd met de allerfijnste vrouw van de hele wereld. Dat u dat even weet...