Naar de hoeren of toch maar de zorg?
Dat het politieke debat in de Tweede Kamer al een tijdje een poppenkast is, moge voor iedereen al een poosje duidelijk zijn. Een beetje logisch als je 50% tegenover 50% hebt staan en de beide helften elkaar het licht in de ogen niet gunnen. En zeker niet als je in ogenschouw neemt, dat binnen de twee helften ook niet bepaald een homogeen gedachtegoed heerst.
Nog veel grappiger is dan hoe de media en vervolgens “het volk” met al die onzin aan de haal gaat.
Laat me beginnen met de politiek zelf.
De vorm is alweer een tijdje een stuk belangrijker dan de inhoud. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk, maar die zie je dan weer niet terug in de media. Met de domste uitspraken haal je moeiteloos de krant en voor de extreemste uitspraken staat binnen twee tellen PowNed bij je op de stoep. Uitspraken worden ongetoetst de ether in geslingerd, om daar later weer even vrolijk op terug te komen of ze volledig te ontkennen.
Kijk. Er zitten vast verstandige mensen in de politiek. Er zijn er genoeg, die verdraaid constructieve ideeën hebben en deze nog prima kunnen onderbouwen ook. Maar die hoor of zie je dus nooit terug in het journaal. Pauw & Witteman zitten niet te wachten op een joker, die precies weet te verwoorden hoe de werkloosheidscijfers zich echt gaan ontwikkelen. Die spreken liever een of andere domme muts, die statistieken niet wil geloven of gewoon niet snapt.
Maar goed. Op zich zou het nieuws ook wel weer een stuk saaier worden, als er enkel fatsoenlijke en wijze uitspraken worden geciteerd.
Vervolgens de lezer dus. De luisteraar. De kijker. Het volk dat zelf geen echte keuzes wil maken, maar wel overal een mening over heeft.
Ook hier liggen de verhoudingen op 50% tegen 50%. En ook hier is geen enkele helft echt homogeen. Laten we wel zijn: wie de PVV aanhangt spuugt net zo hard op de VVD als iemand die zich socialist noemt. Maar een SP'er zal vaak zeker geen GroenLinks of PvdA stemmen. De belangrijkste gemene deler is en blijft dan, om die andere 50% af te zeiken.
En daar komen die domme en extreme uitspraken weer van pas. Ideaal om op te schelden, zonder het over de inhoud te hebben.
Je ziet nog zelden een inhoudelijke discussie over een inhoudelijk voorstel van een politicus. Als er al een inhoudelijk plan op tafel wordt gelegd, wordt de boodschapper ofwel als theedrinker ofwel als fascist weggezet. Dat is namelijk veel makkelijker dan op de inhoud in te gaan. En als iemand het dan in z’n domme kop haalt om er wel een inhoudelijke reactie op te geven, wordt die ofwel verrot gescholden ofwel volmaakt genegeerd. Maar een overspelige politicus? Een politicus met een vaag of belastend verleden? Dat maakt het allemaal veel makkelijker. Dan hoeft er namelijk helmaal niet meer naar inhoud te worden gekeken. Dan kun je gewoon schelden op die asociale “tegenstander”.
Waarom ik hier geen politieke kleur of voorkeur in uitspreek? Waarom ik weiger voorbeelden te noemen? Omdat ik geen verschil meer zie!
Het is echt bij de beesten af! Er blijven altijd inhoudelijke reacties langskomen, maar die gaan verloren in het oneindige geblèr van idioten die vooral willen zeiken. Elkaar af willen zeiken. Zichzelf voor schut zetten in hun domheid. Blind voor gewone logica. Alles om voor zichzelf hun keuze goed te praten.
Dat laatste is namelijk mijn voorzichtige theorie. Men heeft amper een fatsoenlijke en weloverwogen keuze gemaakt. Men heeft haast gegokt in dat stemhokje. En vervolgens willen ze hun eigen, ondoordachte keuzes goedpraten. Als je dan inderdaad amper na hebt gedacht en je keuze amper op iets inhoudelijks is gebaseerd, moet je wel met onzin-argumenten komen!
Waar zullen we ons nu eens echt druk over gaan maken? Welke hoer die staatssecretaris heeft genaaid? Of over de politicus die een goede strategie heeft ontwikkeld om de zorg nog een beetje betaalbaar te krijgen?
