Vrijheid?
Het woord vrijheid heeft zich de laatste jaren ontpopt tot een soort toverwoord. Het maakt niet uit welke groepering je aanhangt of welke jou wil inlijven. Allemaal pretenderen ze vrijheid na te jagen. Godsdienstige stromingen schromen niet om zich met veel regelmaat te laten ontvallen dat bij hen vrijheid in het verschiet ligt. Bij hen wel, bij anderen niet. Sommigen zijn wat extremer dan anderen, niet ieder religieus groepje zal je motiveren de andere partij uit te roeien, maar uiteindelijk blijft de slogan gelijk: volg ons en word vrij.
Er zijn van die momenten dat je gevraagd wordt om jezelf in enkele steekwoorden te omschrijven. Een steekwoord dat ik altijd noem is: muziekliefhebber. Ik ben qua muziek vrij breed georiënteerd (of misschien is geïnteresseerd een betere term) wat overigens niet wil zeggen dat ik alles mooi vind. Zeker niet. Maar ik schaar me graag achter de slogan van mijn goede vriend Guus: "Ik discrimineer nooit op muzikaal gebied." Opvallend genoeg had ik me nooit echt verdiept in jazz. Het genre kon rekenen op mijn sympathie en ik had uiteraard Miles Davis' Kind of Blue in mijn collectie, maar veel verder was ik nog niet gekomen.
Ach en natuurlijk hebben we in Nederland de Partij voor de Vrijheid. Die, kort door de bocht, zegt dat we alle moslims uit het land moeten trappen om vrij te kunnen zijn. Naast die partij hebben we nog talloze andere partijen die, kort door de bocht, zeggen dat we de Partij voor de Vrijheid de politiek uit moeten trappen om vrij te zijn.
Ergens vorige week besloot ik dat het genoeg was. Ik wilde meer jazz. Via Facebook en Twitter riep ik vrienden en wildvreemden op om mij fantastische jazzplaten te tippen. Binnen niet al te lange tijd had ik een stevige rij aan tips, YouTubes, links en platen. Wildenthousiaste tips uit allerlei subgenres van de jazz. Een voor mij volledig onontgonnen muzikaal gebied. Er is zo veel te ontdekken. Hele rijen aan muzikale schatten.
Ook een volstrekt uitgeknepen begrip, qua vrijheid: de vrijheid van meningsuiting. Hoeveel daar wel niet over geluld wordt. Dat gewauwel daarover zouden ze echt moeten verbieden. Maar dat hoeft en kan dus niet, juist door die vrijheid van meningsuiting. Alleen word ik gek van al die zeikerds die zich beroepen op de vrijheid van meningsuiting als ze maar even wat tegengas krijgen. Zeikerds die iedere correctie vertalen als censuur, vreselijk. Opflikkeren. Ik zou het heel fijn vinden om van dat gelul bevrijd te worden.
Speurend door dit volstrekt onbekende muzikale gebied stuitte ik ineens op John Coltrane's Blue Train. Wat een heerlijke plaat! Ik wist dat dergelijke muziek bestond, maar had het nooit gevonden. En nu eindelijk wel, wát een ontdekking. Ik denk niet dat er een noot op deze schijf staat die niet lekker is. En het mooiste is, ik ben nog altijd aan het ontdekken, misschien is er nog meer van dit niveau, misschien zelfs nog wel mooier.
Afgelopen zondag kende nine-eleven zijn tienjarige verjaardag. Hoe vaak het woord vrijheid ons de afgelopen dagen om de oren is gevlogen, is niet te tellen. Omdat ons onze vrijheid zou zijn afgenomen. En door het terreur zouden we niet echt vrij kunnen zijn. En we moeten vechten voor onze vrijheid. En voelen we ons nog wel vrij? En zo verder.
Ik zette de televisie uit, moe van alle elf septemberherdenkingen en schoof Blue Train in de speler. En terwijl de kamer zich vulde met sensationele jazz wist ik het zeker. Echte vrijheid is tenorsaxofoon spelen.
