Leugens en slippertjes

Ik herinner me nog goed de beelden op televisie van een zelfverzekerde Clinton die wereldwijd verkondigde; ‘I did nót have sexual relations with that woman, miss Lewinsky'. En ik geloofde hem op zijn woord. Als president van Amerika ben je tenslotte vogelvrij verklaard. Zo’n miss Whatever kan wel van alles beweren. Totdat hij niet meer anders kon dan -ook weer wereldwijd- toegeven dat hij eigenlijk toch wel een verhouding had gehad met Witte Huismedewerkster Monica Lewinsky. Dat hij zo zijn buitenechtelijke pleziertjes had, gaat op zich niemand aan buiten hemzelf, zijn vrouw en Monica Lewinsky. Geen lands- of wereldbelang is hierdoor geschaad. Maar wel het feit dat hij, als president van Amerika, werkelijk heeft gedacht dat hij het gebeuren gewoon onder de tafel zou kunnen vegen en er zo mee weg zou komen. Gewoon door het publiekelijk te ontkennen. Hoe naïef kun je zijn? Of was het soms een opportunistisch staaltje machtsvertoon? Dat mensen met macht  zich een stuk zelfverzekerder voelen, is uit diverse onderzoeken wel gebleken. Maar bij sommigen gaat dat verder. Zij voelen zich daardoor onaantastbaar; wie maakt mij wat? Mijns inziens liep Clinton de grootste imagoschade op door zijn bewuste leugens en misleiding. Een onschuldig slippertje zien we heus wel door de vingers. Ook van de president.

Eens in de zo veel tijd worden we geconfronteerd met een in opspraak geraakte coryfee. Zo hadden we onlangs nog de Strauss-Kahn affaire. Het zag er in eerste instantie nogal benard voor hem uit, hij werd tenslotte verdacht van het verkrachten van een kamermeisje. Dat is geen sinecure. Maar hij is al weer vrijgesproken. Een kwestie van een misverstandje; hij had namelijk wel seks met haar, maar  –dat was ze in alle consternatie vast even vergeten-  zij wilde dat ook net zo graag met hem.  Zegt hij. Dacht hij? Verwachtte hij? Wie zal het zeggen. Of het recht hier daadwerkelijk zegevierde, daar durf ik mijn hand niet voor in het vuur te steken. In staat zijn een excellente  advocaat te kunnen betalen, leverde hem in ieder geval in dezen geen windeieren op. En kamermeisjes zal hij voorlopig wel even van zijn menu hebben geschrapt.  Maar ik denk ook aan rechters die in het bezit blijken te zijn van kinderporno, topambtenaren die in verband worden gebracht met ontuchtzaken, bankdirecteuren die vooral zichzelf rijkelijk voor hun inzet belonen, burgervaders en – moeders met  extravagante declaratiedriften, politici met opgewaardeerde cv’s en gemeenteraadsleden die niet vies zijn van onderhandse zaakjes. Activiteiten die in ieder geval de integriteit van de betreffende persoon op z’n zachtst gezegd weinig goed doen. En toch denken ze blijkbaar dat ze er gewoon mee weg kunnen komen, terwijl ze zich in een positie bevinden waarbij alle schijnwerpers op hen gericht zijn! Wat is dat toch? Zijn ze werkelijk zo naïef te geloven dat hun misstappen niet ontdekt zullen worden of wanen ze zich goden, voor wie alles gepermitteerd lijkt? Als ze vervolgens toch aan de schandpaal genageld worden, komt het hele circus los van resolute ontkenningen, dubieuze relativeringen en het opwerpen van vermeende hetzes. Een beschamend schouwspel. Totdat de belastende bewijzen geleverd zijn. Dan pas valt het doek en komt de hoogmoed ongenadig ten val.

Nee, doe mij dan maar types als de Belgische burgemeester Ilse Uyttensprot. Zij werd onlangs in verlegenheid gebracht door het opduiken van een seksfilmpje. In het filmpje is te zien hoe zij op een toren de liefde bedrijft met haar toenmalige vriend. De burgemeester bevestigde direct dat het inderdaad om haar gaat, dat ze zich er niet voor schaamt en ze benadrukte stellig dat het om een privékwestie gaat. ‘Et alors?’, vroeg ze vervolgens nuchter. De gemeenteraad van Aalst heeft besloten het vertrouwen in de burgemeester te behouden. En terecht.