Die dag wordt nooit vergeten

Sommige gebeurtenissen zijn zo intens, dat alleen het noemen van onze herinneringen al voldoende is om terug te gaan naar die dag, tien jaar geleden.

[Neuskleuter] Zoals iedere dag ging ik na schooltijd naar de zolder. Daar stond mijn computer. Ik had geen zin in huiswerk, het was veel leuker om eerst een spel Rollercoaster Tycoon te spelen. Uit de cd-speler knalde het album Invincible van 5ive; ik was op en top een tiener. Plotseling riep mijn moeder mij. "Ja ja, het zal wel, ik zal eerst dit potje afmaken, het duurt nog maar een halfuurtje." Maar ze riep nog eens en met enige tegenzin ging ik naar beneden. Ik wist niet wat ik zag.

[DriekOplopers] Het was op een dinsdag, en ik was op werkbezoek op het hoofdkantoor van het Amsterdamse trambedrijf. Want de klanten moesten nogal eens te lang wachten op lijn 3. Opeens werden we door iemand met een lijkbleek gezicht meegevoerd naar een ruimte waar een televisietoestel stond. Verschrikkelijke en hartverscheurende beelden bereikten ons. Mensen in doodsnood. En geruchten over een soortgelijk incident op een andere locatie. Daarna met wat mensen eten. Bedrukt. Onwezenlijk. En aansluitend de maandelijkse Amsterdamse vergadering met de reizigersclub. Het kon me die avond weinig schelen of de tram wel vaak genoeg op tijd kwam, eerlijk gezegd. Slecht geslapen.

[bennootje] Iets na 15.50 uur. Jan, de conciërge, komt het lokaal binnen met een gezicht dat boekdelen spreekt. Ik volg hem naar zijn 'hok' waar het magazijn gelegen is en een kleine tv met een videorecorder staat om schooltv programma's op te nemen. De beelden die ik zag herhaalden zich, herhaalden zich, herhaalden zich. Vol ongeloof, verbijstering en ingehouden woede sloeg ik ze gade zonder ook maar iets uit te kunnen brengen.
Ik wilde naar thuis zijn en ging dan ook snel weg. Onderweg in de auto nam ik, tegen de gewoonte in, de telefoon twee keer op. Mijn vrouw, mijn zus....of ik 'het' al had gehoord! D I T - K O N - T O C H - N I E T ? !

[Erikie-R] Na het bericht liep ik terug. Aan mijn bureau achter de pc werd internet opgestart, zoals iedereen in mijn pand dat deed. En zoals iedereen die in Rotterdam achter een pc zat dat deed. En in Nederland en de hele wereld. Het is dus niet vreemd dat vele pagina's niet meer waren op te roepen. Behalve die van mij. De site van CNN. Niet lang daarna verzamelde iedereen zich achter mijn pc om de shockerende beelden op de site van CNN te kunnen bekijken. Zo rustig als toen is het nooit geweest. Stilte. En onrust troef.

[Days-Of-Wild] "Het internet is traag." Het was een veelgehoorde klacht. "Er zitten te veel gebruikers op", was ons standaard antwoord. Dat klopte meestal ook wel, maar dit keer nog meer dan anders. De reden was snel gevonden en ik werd één van de gebruikers die voor de traagheid zorgden. Gauw naar huis gebeld waar de vrouw zat, met onze dochter van twee maanden oud, om te zeggen dat ze de tv aan moest zetten. Mijn voornaamste reden om geen kinderen te nemen was altijd al de ellende in de wereld geweest. Het tegenargument was dat je zelf die wereld mede bepaalt. Daar zat ook wel wat in en uiteindelijk hebben we toch gekozen voor kinderen. Nu werd op hardhandige wijze bewezen dat mijn argument toch niet helemaal overdreven was en dat anderen veel meer invloed op jouw leven kunnen uitoefenen dan je zou willen. De ellende in de wereld werd in twee klappen vele malen verergerd.

[bazbo] Aan het eind van de dag haalde ik De Zoon bij het oppasgezin op. "Goedenavond!" zei ik luid, terwijl ik de achterdeur dicht liet vallen. Normaal zat de hele meute aan de keukentafel. Het was tenslotte etenstijd. Ik liep door naar de woonkamer. Daar zat iedereen stilletjes voor de buis. Niemand zei iets. Alleen de moeder keek me aan en legde een vinger op de lippen. Ik begreep dat er iets belangrijks gaande was. Ik zag een bekend beeld, maar toch zag het er heel anders uit.
"Nou," begon ik, "het schijnt dat die kantoren daar érg benauwd waren. Maar dat is nou mooi opgelost. Wat een boel smog daar, trouwens. Met zo veel luchtvervuiling zou je er toch niet willen wonen."
De monden van de leden van ons gastgezin stonden wagenwijd open, net als de holle ogen die mij aanstaarden. Hier ging iets niet helemaal zoals het zou moeten gaan. Zonder verder nog veel te zeggen griste ik mijn kind tussen de televisiekijkende familie vandaan. Thuis zette ik onmiddellijk de televisie aan. Na anderhalve minuut was ook ik met stomheid geslagen. En afgrijzen. Geen grap hielp.

[Estherschrijft] "Hé jongens, hoe was het op school? Ben je al een beetje gewend aan de nieuwe klas? Kom, gaan we gauw naar huis. We moeten straks nog even boodschappen doen. Zullen we appeltaart of kwarktaart maken voor mijn verjaardag? Allebei? O, haha, dat kan ook natuurlijk."
"Jongens, de telefoon! Nemen jullie even op? Mama is de was op aan het hangen. Zeg maar dat ik er zo aankom. Wie is het?"
"Hé zus! Kom je ook taart eten overmorgen, voor mijn verjaa.... Wat? Hoezo? Heb jij collega's in die stad? En die had je aan de telefoon terwijl zij vuur en rook zagen? Joh, je houdt me voor de gek. Alle twee? Dat kan geen toeval zijn. Maar hoe... Wacht even... Jongens, zet de televisie eens aan."

[Bakoenin] Umbrië is een prachtige streek in Italië om een fietsvakantie te houden. Het was wel aardig wat klimwerk, maar dat doe ik graag. Nadat de tent was opgezet gingen we met een paar mensen van de groep dus meteen naar het café van de camping. We zaten net aan het bier toen ons iets geks opviel. De tv stond aan en we zagen het fragment wat later beroemd zou worden. Daarna zond de RAI een stukje van de film Independence Day uit, waarin een enorme UFO de stad Washington aanviel. "Ze kunnen tegenwoordig alles met special effects," zei ik en nam nog een slokje van het goud-gele vocht met de twee vingers schuim. Buiten ging de zon net onder. Het was een prachtig gezicht.

[superjojo] Ik zat in de brugklas en Engels was de eerste les van de ochtend. Mevrouw Koopman vertelde wat over Amerika, daarna mochten we zelf wat zeggen. We hadden niet zo veel te zeggen, we waren onwetende, maar aardige brugklassers. Een halfuur later speelden we met een kever die over de schoolbanken liep. Toen ik weer thuis kwam van school, zag ik de beelden van de dag ervoor nog eens in het Jeugdjournaal. Het was een indrukwekkend gezicht. Op het Jeugdjournaal mochten verschillende kinderen ook wat zeggen. Ze hadden niet zo veel te zeggen, ze snapten het allemaal niet zo goed. Pas toen ik de ooggetuigenverslagen in de krant had gelezen, begreep ik het een beetje. En toen werd ik bang.

[Bornfree] "Kan geen toeval zijn!" riep mijn toenmalige collega. Ik zag aan zijn ogen en gelaatsuitdrukking dat hij wel precies wist wat er aan de hand was. Een doodgewone dag op kantoor zou het niet meer worden. Het geroezemoes voorspelde een oorlog. Ik zag de eerste beelden en het werd koud om mijn hart, ik kreeg het niet meer warm. "Hoe kunnen ze?" mompelde ik. "Waarom?" zei een collega naast mij iets harder. "Nu zijn ze te ver gegaan. Ze hebben een reus tegen de schenen geschopt", zei een collega die achter mij stond. De gemoedelijke acceptatie van alle rassen zoals daar gewoon was zou nooit meer terugkeren. Men zou elkaar voorgoed in de gaten houden.

[harry64] Toen ik de beelden zag, realiseerde ik mij pas dat geen overtuiging het waard is om voor te sterven. De vraag wat mensen drijft om voor wat gedrukt metaal, of voor wat bedrukt papier, of voor wat enen en nullen in de computer van de bank elkaar naar het leven te staan heeft mij tot de dag van vandaag nooit meer losgelaten. Tevens heb ik daar nog steeds geen bevredigend antwoord op waarom mensen elkaar naar het leven staan voor een kunstmatig ruilmiddel, of waarom er van dat ruilmiddel zo veel als mogelijk verzameld moet worden. Veel en heel erg veel meer in ieder geval als dat men nodig heeft om zonder zorgen te kunnen doen wat men persoonlijk graag doet. Dat is wat ik geleerd heb van die dag, dat het concept van leven en laten leven door bar weinig mensen begrepen wordt.

Wij weten nog precies waar we waren, ook al is het nu exact tien jaar geleden. In deze persoonlijke gebeurtenissen is niet genoemd wat er precies aan de hand was. Dat hoeft ook niet. We weten het allemaal. De herinneringen zijn sterk, de documentaires blijven even onvoorstelbaar en verschrikkelijk. Wie het nieuws die dag heeft meegemaakt, zal het nooit meer vergeten. De wereld veranderde.