Pauze!
Als elk ander kind keek ik vroeger ook altijd uit naar de pauze. Het wachten duurde eindeloos. Je moest eerst honderdachtendertig staartdelingen hebben opgelost, voordat je eens naar buiten mocht. Om te knikkeren bijvoorbeeld. Met muur. Pauzes waren er niet omdat je ze nodig had, nee, pauzes waren puur voor de leuk. Even wat anders dan dat knikkebollen boven je biologieboek, terwijl je in de verte de meester hoort wauwelen over fotosynthese. De oorsprong van de nesteldrang van sprinkhanen kon je gestolen worden, zodra de klok de pauzetijd naderde.
Toen ik gisteravond met dit stuk bezig was moest ik weer aan die pauzes van vroeger denken. Niet zomaar. Na deze column breekt er voor mij een nieuwe pauze aan. En daar waar ik als achtjarige precies wist wanneer ik weer naar binnen moest, weet ik nu niet wanneer ik weer zal schrijven voor FOK. Dat is het verschil met vroeger. Of ik deze pauze net zo leuk ga vinden als vroeger weet ik trouwens ook niet. Maar knikkeren doe ik in elk geval niet meer. That's for sure.
Waarde lezers, met plezier publiceerde ik hier columns voor jullie. Maar op mijn klok is het nu kwart over tien geworden. Tijd voor wat andere zaken. Tijd voor pauze. Dank voor alle leuke reacties, van genoten. Tot na de pauze!
