Zomaar een meisje

Je kunt in een zomer als deze veel missen, voornamelijk de zon, maar wat ik nog het meeste mis aan deze herfstige zomer, is de mogelijkheid om zomaar een meisje tegen te komen. Je kunt uiteraard best nog wel meisjes tegenkomen, maar dat zijn nooit zomaar de meisjes die je op een warme zomerdag tegenkomt. En dat ligt niet aan de meisjes, dat ligt aan het weer en de sfeer die daarbij hoort. Net zoiets als vakantie. Die ene speciale wijn die je dronk in dat pittoreske haventje met uitzicht op dat kasteeltje in de bergen, smaakt daar altijd veel beter dan thuis, al drink je thuis uit dezelfde fles.

Het is gewoon de sfeer waardoor het kan gebeuren dat je op straat loopt op zo'n mooie, lome, warme, vrijwel windstille zomerdag en dan fietst er opeens, zomaar een meisje voorbij. Ze komt van achter, dus je ziet alleen haar rug, niet haar gezicht, maar je weet, dit is zo'n meisje. Zomaar een meisje. Haar lange, blonde haren wapperen in de door haarzelf veroorzaakte wind achter haar aan. Je krijgt een vlaag van haar zoete parfum, dat als een onzichtbare, welriekende waaier achter haar aan zwiert, in je neus. Het ruikt heerlijk, zoals het hoort bij zomaar een meisje op een dag als deze.

Alsof de parfum een onzichtbare verbinding tussen jou en zomaar dat meisje is, versnel je onwillekeurig je pas om haar bij te kunnen houden. Maar het heeft geen zin. Ze fietst te snel, ook al fietst ze niet snel. Haar tempo op de fiets is gewoonweg te snel voor jou te voet. En rennen doe je niet. Je rent niet achter zomaar een meisje aan. Ze verdwijnt langzaam in de verte. Je vertraagt je pas tot normale loopsnelheid en snuift nog eens haar parfum op dat nog steeds in de lucht hangt. Als je morgen in een lift zou staan en er komt iemand naast je staan met deze hoeveelheid parfum op zou je waarschijnlijk een vreselijke hoofdpijn krijgen. Je zou het parfum bovendien niet eens herkennen als zijnde van zomaar een meisje, maar nu, nu is het perfect.

Vele passen lang blijft haar parfum in je neus hangen en als ze de bocht omfietst is dat het enige, niet eens tastbare bewijs van zomaar dat meisje dat langs je heen fietste. Tot ook het parfum vervliegt en de dag weer net zo is als hij was, met als enige verschil jouw herinnering aan zomaar een meisje. Een meisje waar je het gezicht nooit van zult zien. Misschien zul je het ooit wel zien, maar dan zul je het nooit in verband brengen met zomaar dat meisje. En dat is maar goed ook, want dat is juist het mooie van zomaar een meisje. Ja, dat mis ik het meest aan deze herfstige zomer, zomaar een meisje.