Pleidooi voor de doodstraf
Jaren geleden, toen ik nog radioprogramma's maakte, kwam er een nieuwsbericht in de uitzending voorbij. Een jongeman had na een meningsverschil over de plicht om een kaartje te kopen, in Amsterdam een buschauffeur in zijn hals gestoken. De chauffeur overleefde het incident maar net, en is voor de rest van zijn leven getraumatiseerd. Dat was voor mij aanleiding, in mijn programma een vurig pleidooi voor de doodstraf af te steken. Prompt ging de telefoon. Iemand van een of andere mensenrechtenorganisatie aan de lijn. Met de mededeling dat ze wel begrip had voor de uitspraken die ik ongetwijfeld in een opwelling had gedaan, en of ik nog even om wilde roepen dat ik dat allemaal natuurlijk niet zo had bedoeld.
Nee dus. Ik meende het. Met volle overtuiging. Nog steeds. En laat duidelijk zijn, de doodstraf moet natuurlijk alleen voor zeer ernstige daden worden opgelegd, en niet als confetti in het rond worden gestrooid..
Mevrouw Oplopers en ik zijn deze week even een paar dagen wezen uitwaaien aan de kust. En het was heerlijk. Mijn vrijdagse telefoneercolumn wat eerder geschreven dan gebruikelijk was, en vanuit een internetcafé even de laatste actualiteit verwerkt en wat puntjes op de i gezet. Weinig FOK! gezien, en dus ook niet veel nieuws. Zonder internet zijn de krant en het Journaal slechts matige informatiebronnen, moet ik zeggen. Het nieuws op hoofdlijnen gevolgd. Het gehannes van Rutte en De Jager meewarig bekeken (graag beveel ik de aflevering van Plat Haags van hedenmiddag waarin Harry64 zijn licht over het een en ander laat schijnen bij u aan). Voor de zoveelste keer geen treinen naar Dordrecht en Schiphol. En ik kreeg het Spaans benauwd over de kosten van het Pauselijk bezoek aan Madrid en omstreken. Heel veel heb ik er echter niet van meegekregen. Mevrouw Oplopers en ik waren immers met vakantie.
Maar één gebeurtenis ontsnapte niet aan mijn aandacht, en bleef hangen in mijn hart en in mijn geest. Een lulhannes in een auto negeert een stopteken wegens levensgevaarlijke wegpiraterij. Hij gaat er als een speer vandoor. Net na een afslag bedenkt hij zich over de te volgen koers, rijdt een stuk door het gras en ramt op de andere rijbaan een personenauto met zo'n enorme klap dat die vijf keer over de kop sloeg. De beide inzittenden van die auto, die niets met de zaak te maken hadden en dus part noch deel hadden aan de achtervolging door de politie van dat stuk schorem dat met maling aan alles en iedereen ervandoor ging, kwamen om het leven.
Tegenstanders van de doodstraf komen steeds weer aanzetten met het argument, dat vergissingen van de politie of het Openbaar Ministerie nooit helemaal vallen uit te sluiten. Klopt. Bij zelfs het geringste spoortje van twijfel zou de doodstraf niet voltrokken moeten worden. Maar soms is het zó duidelijk wie de dader is, zoals in dit geval, dat zelfs het laatste spoortje twijfel van tafel is. Het is precies bekend, wie degene is die een stopteken negeerde, er met hoge snelheid vandoor ging en twee onschuldige medeweggebruikers vermoordde. Zo iemand kan na een proces van vijf minuten, een hoger beroep van vijf minuten en een cassatie van vijf minuten dezelfde dag nog worden opgehangen. Letterlijk.
Ja. Ik ben verklaard voorstander van de doodstraf. Want de samenleving wordt er echt een heel stuk beter van, wanneer sommige elementen daar definitief uit worden verwijderd. En moordenaars gewoon ophangen maakt ook op een andere manier onze samenleving rechtvaardiger. Ophangen is namelijk veel goedkoper dan detentie. Het bespaarde geld kan veel beter worden besteed aan verbetering van het onderwijs, het openhouden van een buurthuis of het verkorten van wachtlijsten in de zorg.
Want het valt niet te verkroppen. Die ploert die twee mensen doodde ligt nu in een bed op de Intensive Care. Maar een mevrouw met een acute vorm van kanker staat op een wachtlijst, en de vertraging bij haar behandeling houdt mogelijk haar doodvonnis in. Hier klopt iets niet.
Echt. Tegen de stroom in: ziehier mijn pleidooi voor de doodstraf.
