De nostalgie van het fotorolletje
De Ford-Taunus tot de nok toe volgepropt met mensen en bagage. Een lange reis voor de boeg. Tevreden met de nieuwe kleurboeken en de dropjes die we om het uur krijgen aangereikt. De camping. Het bijzettentje. Het luchtbed en de nieuwe, donkerblauwe slaapzak met lichtblauwe accenten. Barbecueën. Zwemmen in het meertje. Drie weken geluk, zonneschijn en oneindigheid. Dan is het plots voorbij. De vouwwagen wordt ingeklapt, het tentje afgebroken. Een terugreis, vol melancholie omdat de vakantie alweer voorbij was.
De lange terugreis. Midden in de nacht het bord zien waar ‘Nederland' op staat. Weer vreemd aankijken tegen het vlakke land. Nog maar honderd kilometer, dan zijn we thuis. Honderd kilometer lijkt niets op de lange reis die we hebben gemaakt. Het dorp inrijden. Parkeren in de bekende straat. Zachtjes doen voor de buren. De auto pakken we morgen wel uit. Het huis, zo bekend en vertrouwd, maar ook weer nieuw. De vloerbedekking die zo zacht voelt aan je blote voeten, de wasmachine, het koffiezetapparaat, de bedden. Ongekende luxe. Soep, midden in de nacht. Soep uit blik, maar een koningsmaal. Slapen. Uitslapen, dat vooral na zo'n reis.
Wakker worden in je eigen bed. Geen ruzie meer met een slaapzak die in een wokkel ligt. Even oriënteren. O ja! Terug van vakantie, het is weer voorbij. In pyjama naar beneden waar ouders ruziënd de auto aan het leegruimen zijn. Verse koffie uit het koffiezetapparaat. Wat zit de bank lekker zacht! De post, in keurige stapels door de buurvrouw op de eethoektafel gesorteerd. Een stapel kranten, een stapel rekeningen en de leuke post. Ook post voor mij? Ja. Verjaardagskaarten, vakantiekaarten van familie en van vriendinnen van school. Een paar brieven zelfs. Dat is leuk.
Alles is opgeruimd. De fotokoffer staat op tafel, de volgeschoten rolletjes liggen ernaast. Of ik ze wil wegbrengen? Ja, natuurlijk. De vakantie is nog steeds niet voorbij, zolang we nog bezig zijn met de naweeën van de vakantie. "Aan het eind van de week zijn de foto's klaar," zegt de fotograaf en hij geeft me een reçuutje. "Zo, zijn jullie nu al terug?" vraagt de bakker, bij wie ik brood kom halen. "Wat ben je bruin geworden."
Een kleine week later. Naar de fotowinkel. "Zijn onze foto's al klaar?" Een grote la gaat open. De enveloppes met foto's staan in alfabetische volgorde. Drie enveloppen krijg ik mee. De fotograaf heeft me de eerste foto van elke envelop laten zien. Ja, dat zijn onze foto's. Vlug naar huis! Het gezin schaart zich om de tafel. O, die foto is goed gelukt! Wat was het toch een leuke camping. O ja, toen waren we aan het barbecueën! Wie heeft die foto gemaakt? Wat zie ik er stom uit, als ik slaap! Ah, jammer, die is mislukt. Een beetje overbelicht, maar op zich wel een leuke foto. Wat was het heerlijk hè, om in dat meertje te zwemmen!
Oma komt langs om de foto's te bekijken. Ik krijg geld om een plakboek te gaan kopen. We hebben ook nog een plastic tas met kassabonnetjes, bierviltjes, de parapluutjes die in onze ijsjes waren gestoken en de douchemunt die ik heb bewaard. 's Avonds plakken we de foto's in. Met de zigzagschaar knippen we mooie randjes en elke pagina krijgt wel een mooie versiering. Bij elke foto schrijven we iets leuks. De visite die nu nog komt en om foto's zal vragen, krijgt een prachtig boek te zien.
Wat gaat het nu anders. Het is nog steeds fijn om op vakantie te gaan. En soms treffen we bij de post nog een leuke kaart aan, maar dat komt zelden voor. Vroeger rende ik naar de gang, zodra de post kwam, tegenwoordig bestaat de post slechts uit de krant en wat rekeningen en dat is het dan wel. Zo is ook de nostalgie rond het foto's maken weg. Vroeger bracht je een fotorolletje weg en dan was het maar afwachten geblazen, of de foto's waren gelukt. Vaak was je al weer vergeten waar je foto's van had gemaakt, dus het bekijken van de foto's had ook een hoog ‘O ja!' gehalte.
Nu zijn foto's niet meer zo bijzonder. Op elk mobieltje zit tegenwoordig een camera en er worden ontelbaar veel foto's gemaakt. Hartstikke handig en hartstikke leuk. In feite heb je altijd je camera bij je. Een fotorolletje laten ontwikkelen en afdrukken was ook een kostbare kwestie. Helemaal als je gebruik wilde maken van de 1-uur service. Nu is het een kwestie van uploaden naar je computer, en een beetje printer maakt de mooiste afdrukken. Dus dit is niet een kwestie van ‘vroeger was alles beter,' helemaal niet, maar ik heb wel een nostalgisch gevoel als ik aan de vakantiefoto's van vroeger denk. Ook al maken we nu veel meer foto's, ik denk niet, dat er nog veel mensen vakantiekiekjes laten zien aan hun dierbaren. Ja, op de computer misschien. En dan zeggen we vaak: "Misschien is het leuk om wat van die foto's af te drukken bij de fotograaf." Maar doen we dat dan ook? Bij ons komt het er eigenlijk nooit van.
Dit jaar ga ik het heel anders doen. Natuurlijk, we nemen onze digitale camera mee. En mijn Samsung Galaxy maakt ook prachtige foto's. Maar dit jaar ga ik een plakboek kopen. Ik ga de kassabonnetjes bewaren. De bierviltjes, als we op een terrasje hebben gezeten. Schelpen. Wat bloemetjes drogen. Als we terug zijn van de vakantie, ga ik met het geheugenkaartje van de camera naar de fotograaf en dan druk ik alle foto's af die de moeite waard zijn.
Zo. Ik ga vast wat mensen bellen om mee af te spreken na de vakantie. Ik nodig ze alvast uit, om ons vakantiealbum te komen bekijken. En vanaf ons vakantieadres ga ik iedereen een kaart sturen met ‘Groeten uit...'. En misschien ligt er dan voor ons ook leuke post als we weer thuiskomen...
