Media-Mangel: Lingo

Iedere zaterdagochtend bespreekt Luc van Lier een hoogte- of dieptepunt van het Nederlandse medialandschap. Vandaag aandacht voor Lingo, iedere werkdag om 7 uur 's avonds.

De TROS staat al van oudsher bekend om zijn domme spelletjes. Tientallen jaren geleden werd Hilversum 3 al onveilig gemaakt door radioproleet Tom Mulder met zijn spelletje ‘50 pop of een envelop', met vragen die het niveau van "hoeveel kwartjes gaan er in een gulden" amper overstegen. De TROS, sinds jaar en dag de huisomroep van de eenhersencellige mediaconsument. Ook al lang geleden, werd "Lingo" door deze debielenomroep gekaapt. Zo nu en dan kwam ik tijdens het zappen een flard van deze hysterische nitwitquiz tegen. In het kader van deze mediarubriek heb ik eens wat uitvoeriger gekeken. Met veel pijn en moeite hield ik het enkele afleveringen uit.

De sfeer wordt geacht, gezellig en feestelijk te zijn. Dat wordt voor het klootjesvolk vertaald in springerig. Aan het begin van de uitzendingen doen de kandidaten al een uitbundig juichdansje. Juichen wordt in de kringen in welke ik mij begeef, eigenlijk uitsluitend gedaan wanneer mensen getuige zijn van een uitzonderlijke prestatie, veelal op sportief terrein, of wanneer zij zelf een wedstrijd of verkiezing hebben gewonnen. Bij Lingo staan de kandidaten al te dansen en te springen wanneer het ze is gelukt, in één keer hun eigen naam foutloos uit te spreken. En dan die zenuwachtige presentatrice. Een stukje van een gesprek.

Kandidaat: "Ik zwem. Overal ter wereld."
Presentatrice: "Overal?"
Kandidaat: "Ja, overal."
Presentatrice: "Echt overal? Echt? Zwemmen?"
Kandidaat: "Ja, zwemmen, overal."
Presentatrice: "Ongelooflijk. Je zwemt! Overal!"

Verder wisselt de presentatrice nog enkele woorden met een geheimzinnig persoon. Hij wil zijn gezicht niet op de beeldbuis laten zien. Zelfs zijn naam wordt niet onthuld. De initialen J.P. worden gebruikt, maar meer niet. Uit schaamte, denk ik. Nou ja, erg vermoeiend allemaal. En dan begint het écht. De kandidaten moeten dan woorden invullen. Of beter gezegd, letters invullen tot woorden. Woorden van zes letters. En soms van meer, maar dat is dan een hoogstaande tussenronde als ik het goed begrijp. En als de kandidaten een woord hebben gevonden, dan mogen ze op de tast een tweetal genummerde ballen uit een pak graaien, om de cijfers weg te strepen op een virtueel bingoformuliertje. Als de kandidaten grabbelen, roept het publiek luid "Groen!" Alsof dat er wat toe doet. Tegen een atleet kun je nog roepen "Harder." Tegen een bokser: "Sla hem dood!" Maar tegen een kandidaat die in een geblindeerde bak staat te graaien, roepen dat ‘ie de groene bal, die goed is voor extra punten, moet pakken, heeft geen enkele zin, tenzij de kandidaat helderziend is. Dus niet alleen de mensen voor de camera, maar ook de personen naast, achter en onder de camera zijn bij de TROS geschift.

Om de aandacht van het kijkerspubliek vast te houden, wordt tussendoor verslag gedaan van de uitkomst van onderzoekjes onder de fans van het programma. Zoals over wat de meest gebruikte bijnamen zijn voor onze Euro. Iedere zes minuten (en dat is op het randje, want veel langer houdt het geheugen van de TROS-kijker het niet vol) wordt weer een bijnaam geopenbaard. Weet je, welke namen de TROS-intelligentsia het meest gebruiken ter omschrijving van ons wettig betaalmiddel? De Pleuro, het Eutje en het Ekkie. Sorry, in mijn habitat valt bij hoge uitzondering een bouwvakker te beluisteren die het over een Pleuro heeft, maar de termen Eutje en Ekkie zijn mijn vrienden en mij volslagen onbekend. Nou ja, deze begrippen zullen in het grondverzet en de kantine van de Sociale Werkplaats zonder twijfel opgeld doen.

Nee, ik hoef die debielenshow niet meer te zien. Hoogstens als ik het ooit nodig mocht vinden, een enkel overbodig kilootje kwijt te raken. Dan kijk ik nog even, 's avonds om 7 uur. Scheelt weer een diner, want dan krijg ik gegarandeerd geen hap meer door mijn keel...