Liefde: wat ingewikkeld ...

69-Charger stuurde via de submit de volgende column in:

Het loopt hier even niet op rolletjes. Normaliter rijd ik altijd even stevig door het leven als de 69-Charger. Maar sinds een maand of vier is mijn leven veranderd. Ik heb gebroken met mijn toenmalige vriendin. We waren bijna drie jaar bij elkaar, een zeer leuke tijd gehad, en ja met zijn ups en downs. We wisten al, toen ze haar HBO opleiding begon dat ze een half jaar op buitenlandse stage zou moeten. Hier keken we ongezegd maar zeker niet onopgemerkt tegenop. De jaren verstreken en voorafgaand aan haar buitenlandse stage heeft ze nog een half jaar elders in Nederland stage gelopen.

Ik weet niet of we wisten wat eraan zat te komen maar onbewust groeiden we uit elkaar. Er werd ook niet over gesproken, mensen spreken me erop aan dat ik mijn gevoelens op de juiste manier kan uiten. Het vreemde is dat bij de enige persoon waar ik het juist zou moeten doen, ik het niet deed. Ze moest de vragen of opmerkingen uit me trekken en waarom ik erom heen bleef praten weet ik nog steeds niet. Na de breuk, een week voor haar vertrek, heb ik met wat vriendinnen van haar gepraat op haar afscheidsfeest. Ik heb het helder gehouden en wond er geen doekjes om. Ik hield van haar, ik houd van haar, het laatste wat ik wil is haar pijn doen. Het was de beste keuze die we op dat moment konden maken. Velen begrepen de keus, en vonden het knap dat we het zo bekeken.

Het afscheid op Schiphol viel me zwaar, erg zwaar. Nog heftiger dan de ochtend dat ze haar spullen inpakte, de crèmes op de badkamer, de spijkerbroeken en bh’s die door de slaapkamer slingerden. Het was in een uur tijd allemaal weg. We liepen naar buiten, ze stapte over de drempel, zo verliet ze mijn huis en nam een stukje van mijn thuis met zich mee. 24 maart, 5 uur in de ochtend. Ik stond buiten te wachten tot ze me op kwamen halen, hiermee doel ik op haar, haar ouders en zusje. De rit duurde lang, haar moeder rookte en had het passagiersraam een stuk opstaan om de rook een weg naar buiten te geven. Een ijzige wind sneed in mijn nek, de ochtendglorie zou nog even op zich laten wachten. Ik kon niet wachten tot we terug waren, was er van overtuigd dat het een nieuwe start zou zijn. Even bijslapen en als ik mijn ogen open wacht er nieuwe wereld op me. Tijdens het afscheid voelde ik me niet op mijn gemak, op de een of andere manier had ik het gevoel dat ik daar niet hoorde. Dat was voor haar familie. Maar ik was er en kon nu niet meer terug, ik keek toe hoe ze afscheid nam. Ze kwam naar me toe gelopen, ze omhelst me en kust me. Misschien klinkt het vreemd, maar ik wilde haar niet zoenen, niet nu, we zijn uit elkaar. Ik wenste haar een goede reis, veel plezier en riep tegen haar reisgenote dat ze op haar moest passen. Ze vertrok richting de douane, door de metaaldetector en verdween achter de mat witte ruit. Samen met haar ouders en zusje zijn we een bak koffie wezen halen met een versnapering en reden daarna richting huis. Aangekomen in Oss namen we kort afscheid, ik bedankte ze en beloofde binnenkort op de koffie te komen en de hond te komen knuffelen. De auto ronkte weg, ik liep naar de portaaldeur, opende hem en baande me weg naar mijn bed. Deed me de moeite niet om me uit te kleden, met kleren aan het bed in…

Ik heb niet geslapen, de wereld veranderde daarentegen wel. Nu zal u, de lezer, zich afvragen waar ik heen wil met mijn verhaal. Ik probeer steeds antwoorden te vinden in de situaties die zich nu afspelen. Heb ik goed gedaan aan het besluit? Ik weet dat ik haar mis, maar weet tegelijkertijd ook dat we niet voor niets uit elkaar zijn gegaan. De stage zou geen test moeten zijn, als dat zo was hadden we sowieso al weinig vertrouwen dat onze relatie het ging overleven. We hebben inmiddels een paar keer contact gehad, via mail, Skype en andere social networks. De eerste mails waren moeilijk, stroef, waar gaan we het overhebben. De koeien en kalveren. Nu na vier maanden kunnen we goed met elkaar praten, in zoverre. Ik zit er met gemengde gevoelens bij, ik kan gewoon een half uur naar haar kijken zonder een woord uit te brengen. We hebben het kort over de breuk gehad maar daar wil ze nu nog niet aan denken. Ze heeft nu plezier aan de andere kant van de wereld, en dat moet ze zo nog maar even houden. Misschien is het goed zo en moet ik me er niet zoveel mee bezig houden. De antwoorden komen vanzelf, de tijd zal het leren. Als we bij elkaar horen dan komen we weer bij elkaar. Mocht ze het ooit lezen, dan hoop ik dat ze weet dat ik haar mis. Ik heb niets te verliezen als zij er geen heil meer in ziet, nee heb je, ja kun je krijgen. Liefde, wat ingewikkeld.