Prince: Wanneer is het genoeg?
Wanneer is het genoeg? Op een ruime maand na is het vijfentwintig jaar geleden dat ik mijn eerste Prince concert zag als onderdeel van de legendarische Parade tour. Inmiddels ben ik dus ook vijfentwintig jaar ouder en wijzer geworden, maar net als dat jonge broekie van toen krijg ik nog steeds een versnelde hartslag als ik hoor dat hij weer concerten in de buurt gaat geven. Helemaal als dat er drie zijn die ook nog eens de afsluitende nachtconcerten van het North Sea Jazz festival zijn. Dan moet ik daar bij zijn. En ondanks dat ik al vijfentwintig concerten van hem heb gezien ben ik nog steeds zenuwachtig als de voorverkoop begint.
Vroeger moest je voor kaarten naar een winkel of vvv-kantoor. Dat betekende veelal 's nachts in de rij gaan liggen om zeker te zijn van kaarten. Tegenwoordig gaat dat via internet. Je hoeft er de deur niet meer voor uit en je kunt 's nachts rustig in je bed blijven liggen. Het zou allemaal beter moeten zijn, maar de praktijk is vaak anders. Als je in een fysieke rij wacht dan weet je ongeveer wel of je kaarten hebt of niet. In een virtuele wachtrij is dat maar afwachten, zeker op de rampzalige manier waarop ticketdisaster de verkoop afhandelde. Een website die na vijf minuten al crasht en na zo'n viereneenhalf uur van af en toe verbinding, besluiten ze de verkoop een paar dagen uit te stellen. Gelukkig had ik toen met hangen en wurgen de kaartjes al binnen.
Voor het concert neem ik me altijd voor om er gewoon rustig heen te gaan en dan maar zien waar je staat, maar op de dag van het concert is dat rustige gevoel totaal verdwenen. Dan begint het weer te kriebelen en wil ik er weer vroeg heen om maar zo dicht mogelijk vooraan te staan. Iedere minuut die de klok weg tikt weet ik dat mijn kansen afnemen om vooraan te staan. Ik weet dat er mensen iedere keer heel vroeg voor de deur gaan zitten, elk concert. Die tijd heb ik gehad, dat doe ik niet meer, maar het knaagt wel. Het blijft knagen.
En waarom? Ik heb hem al zo vaak gezien, zoveel mooie momenten meegemaakt. Ook nu weer. Nummers gehoord die ik nog nooit gehoord had. Nieuwe nummers, maar ook oude uit 1995, Empty Room, 1985, Girl en zelfs uit zijn beginjaren 1979, When We're Dancing Close And Slow. Ik had ze al eens gehoord op bootlegs van concerten, maar nog nooit had hij ze gespeeld op een concert waar ik bij aanwezig was. En nu hoor ik ze binnen zo'n vierentwintig uur langskomen, net als vele andere nummers die ik voor het eerst live mocht aanhoren. Is het dan genoeg? Nee. Het is mooi, zeer mooi, maar nooit genoeg. Het is als de kick van de verslaafde die juist op zijn hoogtepunt al weer toeleeft naar de volgende high. Veel mooier dan dit kan het bijna niet worden, zou je denken, maar dat heb ik al vele malen eerder gedacht en even zo vaak wordt ik weer verrast door hem.
Wanneer is het genoeg? Hoe vaak moet je een trucje herhalen? Muzikanten doen dat vaak. Als eenmaal iets werkt, dan blijven ze dit graag nog een tijdje doen, want dat brengt geld in het laatje. Maar al die trucjes zijn in de meeste gevallen muzikaal van aard. Wat is er in hemelsnaam leuk aan het uitdoen van het licht, "de show gaat beginnen!", en het weer aandoen van het licht, "nee toch niet, we wachten nog even". Eén keer is misschien leuk... nou nee, ook niet. Maar om het vier, vijf keer te doen is te kinderachtig voor woorden. En als je het dan drie avonden achterelkaar doet, heb je echt geen idee van wat het hedendaagse concertpubliek leuk vindt. Dat soort trucjes niet in ieder geval. En het is totaal niet nodig.
Wanneer is het genoeg? North Sea Jazz, drie nachten Prince, drie nachten mooie shows, al was de eerste nacht het geluid erbarmelijk slecht. Iedere nacht een beetje dichter bij het podium, iedere avond een beetje vroeger er naartoe. Ruim zeven uur topmuziek van topmuzikanten, die ruim zestig nummers gespeeld hebben en slechts twee nummers die twee keer gespeeld zijn. Drie avonden die enorm van elkaar verschilden. Lange jams, af en toe hits, gelukkig slechts één keer Purple Rain en rock, funk, soul en dansmuziek. Welke andere grote artiest zou zoiets aankunnen en durven? Wat wil een mens nog meer? Een mens wil nóg meer.
Wanneer is het genoeg? Een flink aantal mensen was er alle drie de nachten. Na de derde show bleef vrijwel de gehele zaal en een deel van het publiek op de tribunes nog vijfenveertig minuten wachten op een mogelijke toegift die uiteindelijk niet kwam. Als de roadies niet het podium op waren gekomen om spullen op te ruimen, hadden de meesten er nog een half uur langer, tot vier uur gestaan waarschijnlijk, ik incluis. Is het dan nooit genoeg? Ik denk het niet. Gelukkig komt hij de 26e weer.
