Red Bull met een vreemde nasmaak
Hakunamatafaka stuurde via de submit de volgende column in:
Het was maandag, oftewel een banale dag zoals alle andere. Daarbij ook nog eens het begin van de week, dus ik had nog veel rotdagen voor de boeg. Wederom ging om half zeven mijn authentieke kutwekker met een luid gejank tekeer. Het geluid komt overeen met dat van een haan, die levend wordt gevild. Niet echt een plezierig ochtendgeruis dus. Zo nu en dan, denk ik wel eens met nostalgie terug aan mijn jonge jaren op deze aardbol. Waarschijnlijk wegens ontevredenheid, momenteel, met mijn huidige leven. Indertijd - ongeveer een jaar of 10 geleden- bestond mijn leven nog niet uit moeilijke keuzes maken en over van alles theoretiseren. Niet geheel onbelangrijk om te vermelden, hoefde ik toentertijd ook nog niet vroegtijdig, met tegenzin mijn nest uit . Maargoed, nadat ik mezelf had ontdaan van mijn slaapshirt. Trok ik de daarvoor bestemde kleding aan. Een normale broek en een puik overhemd, zodat ik nog enigszins voor de dag kon komen. Daaropvolgend vlug tandenpoetsen en halvelings mijn haar fatsoeneren. Op de begane grond trok ik de koelkast open. Daarin stond een blikje Red Bull. Ik haalde hem tevoorschijn en ontdeed hem van zijn lipje, om vervolgens een flinke slok te nemen. Daarna pakte ik de ochtendkrant van tafel, vervolgens plofte ik neer op de bank.
Bij het doorbladeren van de krant las ik zoals gewoonlijk de alledaagse randzaken. Niet veel bijzonders dus. Tot ik een blik wierp op de rouwberichten. Daar stuitte ik toevalligerwijs op een rouwadvertentie van een persoon waarvan me bij de voor- en achternaam een belletje deed rinkelen. Maar ik kon niet thuisbrengen waar ik de -inmiddels gestorven ziel- van had gekend. ‘Fabio’ stond er als voornaam vermeld. Ik groef diep in mijn geheugen en nam nog een flinke teug van mijn Red Bull. Ineens ging er een lampje branden. We hadden hier met Fapje te maken. Althans, zo werd hij genoemd. Zijn echte naam was al enigszins uit mijn brein weggevaagd. Dit omdat hij voornamelijk ‘Fapje’ werd genoemd. Fapje en ik waren oude klasgenoten. Vanaf de kleuterklas tot en met het eind van mijn middelbare school periode, kwam ik aldoor bij twee personen in dezelfde klas terecht. Dit gold voor alle scholen waar ik op had gezeten. Één van hen heette Vincent, de ander Fabio, die later zonder enige invloed erop, met de welbefaamde naam ‘Fapje’ werd aangesproken. In zijn jonge jaren had Fabio al geen basaal leven. Aangezien zijn moeder in een periode van twaalf jaar, maar liefst negen kinderen het leven had geschonken. Waarvan drie negertjes. Dit kwam volgens Fabio –zo probeerde hij ons eens wijs te maken op de middelbare school- door een oudoom, die ooit 'n seksuele relatie had met een negerin, tijdens een seksvakantie in Congo. Hierdoor zou de genetische bloedlijn in zekere mate zijn geconformeerd. Dit kon hij wel zeggen, maar dat was een ongegrond verhaal, een verzinsel. Wij wisten wel beter. Zijn moeder ging niet voor niets drie keer per week naar het asielzoekerscentrum, die zich in de buurt van onze school bevond. We kunnen wel concluderen dat we hier met een vuile hoer te maken hadden.
Veel aandacht aan Fabio had ze nooit gegeven. Al vanaf de peuterklas liet ze hem aan zijn lot over. Terwijl andere moeders in de vroege ochtend barmhartig hun kroost uitzwaaiden, liet zij zich penetreren. Vanwege zijn onverzorgde uiterlijk en de flamboyante lichaamsgeur die hij met zich meedroeg, moest Fabio het vaak ontgelden. Hij kon er niets aan doen. Dit begon al in de peuterklas. Hij was het pispaaltje, niemand wou met hem spelen. Op de basisschool bleef hetzelfde patroon zich aanhouden. Kreten als ‘stinkdier’ en ‘hoerenzoon’, werden vaak naar zijn hoofd geslingerd. Doch het leek of hij zich er niets van aantrok. Er waren periodes dat hij vaak verzuimde, soms wel een halfjaar. De redenen hiervoor werden door de juffrouwen en meesters nooit prijsgegeven. Ondanks zijn veelvuldige absentie, bleef hij merkwaardig genoeg nooit zitten. Ook op de middelbare school werd het hem niet makkelijk gemaakt. Hij stonk namelijk nog steeds een uur in de wind. Fabio had altijd een bijeengeraapt zooitje kleding aan. Meestal vol met gaten. In de brugklas konden de leraren het in één oogopslag al waarnemen; Fabio, niet het type dat snel zou worden opgenomen in de groep. Dit bleek een juiste constatering. In de pauzes zat hij namelijk vaak alleen, moedeloos voor zich uit te staren. Na verloop van tijd begon hij zich steeds meer te distantiëren van de buitenwereld. Fabio begon steeds krankzinniger te worden. Zo hield hij in het 2e schooljaar, tijdens de tussenuren er een merkwaardige hobby op na. Het kwam wel eens voor dat hij dan schaamteloos, alleen door de hoerenstraat liep. Daar ging hij zich dan aftrekken, pal voor een willekeurig raam. Net zolang tot de dames van lichte zeden de politie hadden ingelicht, om hem op te halen. De leerlingen kwamen al snel achter Fabio zijn strapatsen. Mede door het feit dat het wel eens voorkwam dat hij zo hard aan zijn penis had getrokken, er een stuk van zijn voorhuid afscheurde. Wanneer men achter hem in de klas zat en goed keek, zag diegene rode vlekken door zijn gatenbroek heen schemeren. Dit zorgde voor luid gebulder en nog meer pesterijen door zijn klasgenoten. Sindsdien ging hij door het leven als Fapje.
Op een dag verdween Fapje, als een scheet in de wind. Waar hij was? Niemand wist het. Tot de schooldirecteur een week later een toespraak hield om het verhaal omtrent Fapje te verhelderen. Hij vertelde dat Fapje zijn moeder was overleden aan een overdosis. Niet gek. Die hoer haalde zo’n 2 gram coke per dag door haar neus. Alle gasten die haar hadden bevrucht waren allang met de noorderzon vertrokken. Dus werden haar kinderen in een opvangtehuis gedumpt. Fapje echter, voelde daar weinig voor en nam het hazenpad. Interpol had een grootscheepse zoektocht opgezet met als doel hem zo snel mogelijk op te sporen. Twee weken later vonden ze hem vlakbij de Oostenrijkse grens. Fapje zijn vluchtpoging bleek nutteloos. Hij kwam tragisch genoeg weer in de boze omgeving die hem verafschuwde terecht. Drie maanden later werd Fapje ongeneeslijk ziek. De doctoren hadden kanker gediagnosticeerd. Sindsdien hadden we nooit meer wat van hem vernomen. Wederom wierp ik een blik op het rouwbericht. Een doorsnee stukje tekst, wat je vaak ziet bij rouwberichten. Het stukje eindigde met, ‘Door het noodlot getroffen.’ Nu dacht ik diep na en ik veronderstelde dat alvorens Fapje werd verwekt, zijn bestemming al was bepaald. Ik herpakte mezelf en stond op, om mijn jas van de kapstok te trekken. Het laatste beetje inhoud van mijn blikje Red Bull dronk ik in één slok op. Een blikje Red Bull met een vreemde nasmaak
