Cola-meisjes in korte rokjes
Dagelijks rinkelt mijn telefoon en ben ik, na opgenomen te hebben, te beleefd om op te hangen. Gek gebeld door pensioenfondsen vanaf mijn 25e en loterijen waarvan de winkans 0.000000001 procent is. Enthousiaste dames aan de andere kant van de lijn vertellen me dat ik een cadeaupakket gewonnen heb, maar of ik wel even de verzendkosten wil betalen. Waar gaat het heen met de wereld?
Op straat word ik lastig gevallen door krantenjongens en goede doelen ambassadeurs, waarvan ik al jarenlang twee goede doelen steun en ik dat een uitermate goede reden vind om heel hard door te lopen.
Maar kan ik een gratis drankje, hapje of andere versnaperingen krijgen, dan lijkt het ineens allemaal een stuk lastiger te worden.
Na een lange werkdag, stap ik vermoeid uit de trein. Schuifelend over het perron in een enorme menigte, begeef ik me richting stationshal. Een locatie waar een grote verzameling verschillende mensen te vinden is. Families omgeven door koffers, haastende mensen die nog net hun laatste sprintje trekken om de trein te halen en cola-meisjes in korte rokjes. Meisjes - en ook een aantal niet noemenswaardige jongens - in volledig Cola-uniform. Rood, kort en sexy. Ondanks mijn enorme heteroseksualiteit valt ook mij dit op!
Deze zeer pikante rokjes moeten ervoor zorgen dat vele mannen - en wellicht ook vrouwen - komen smeken om een blikje fris. Pure commercie. Slim gedaan.
Ook mijn aandacht is getrokken. Ik heb dorst en het is gratis. Nederlanders staan er nu eenmaal om bekend veel over te hebben voor gratis artikelen. Ik zorg dat ik binnen een straal van twee meter langs de verleidelijke dames loop. Ik wil niet te wanhopig overkomen, maar wel in aanmerking komen voor zo'n begeerd cola-blikje.
Daar gaan we dan.......
Ik loop het station uit zonder blikje. Teleurgesteld en nog steeds dorstig strompel ik richting huis en probeer me te bedenken waar het aan gelegen heeft.
Ik zie er te welvarend uit, denk ik.......
