No woman no cry?
Vrouwen hebben het imago dat ze uitblinken in zeuren, maar mannen kunnen er tegenwoordig ook wat van. De man als lijdend voorwerp. Als je het allemaal mag geloven, heeft de hedendaagse man het bepaald niet makkelijk. Hij komt er maar bekaaid af. Hoefde zijn vader alleen maar kostwinner te zijn, zelf moet hij zowel een rots in de branding zijn als meehelpen in de huishouding en daarnaast ook nog eens keihard werken om geld binnen te brengen. Eigenlijk heeft hij dus precies dezelfde taken als zijn moderne zelfstandige vrouw. Het moet niet veel gekker worden. ‘Negatieve date-ervaringendeskundige’ Renzo Verwer geeft een wel heel verhelderende kijk op de zaken; “Vroeger waren de omgangsvormen helder, maar het is fout gegaan sinds we elkaar als mens zijn gaan zien”.
Het underdoggevoel van sommige mannen gaat zelfs zo ver dat ze er paranoïde van worden. Ze vrezen dat er een keiharde anti-mannencampagne gaande is, die aangevoerd wordt door de vrouwen. Een citaatje van een vrouwvrezende man; “Er is op dit moment een gevaarlijke trend gaande op de Nederlandse televisie die vraagt om keihard verzet. Een anti-mannen trend. Is het u dan nog niet opgevallen? In tal van programma's en commercials wordt de anti-mannen boodschap in onze hersens gedrukt net zolang tot we alleen nog maar aan onhandige, houterige en saaie mannen en hyperintelligente vitale vrouwen kunnen denken. En dit is pas het begin. Dit komt allemaal uit de koker van vrouwen. Zichzelf ophemelen ten koste van de man. Ik roep de mannen op dit niet langer te nemen."
Maar, zoals dat meestal gaat in barre tijden, springen er een paar ferme mannen (helden) op de bres om hun seksegenoten bijstand te verlenen. Zij bestrijden met man en macht de verwijving en het afglijden van de positie van mannen met als doel om mannen zich weer echt man te laten voelen. Ze willen het mannelijke egobloed weer door hun aderen voelen stromen. ‘Niets van dat vrouwelijke gedoe in de badkamer, emoties tonen en het huishouden doen’. Het Man Liberation Front, onder de bevlogen leiding van Steye van Dam en Victor Brands als ambassadeurs van het Nederlandse manvolk, roept mannen op de tsunami van oestrogeen te lijf te gaan: ’Borst vooruit! Niet huilen! Niet zeuren! Wees geen mietje! Wees een Man!’ Ze brengen fijntjes de voor hen belangrijkste mannenrechten weer onder de aandacht van de vrouwen, namelijk; in alle vrijheid scheten en boeren mogen laten, onbeperkt en te allen tijde bier, seks en frikadellen kunnen nuttigen en gewoon zonder gezeur lompe en flauwe grappen mogen maken. Ook in de grotten van de populaire remancipatiecursussen leren mannen hun oergevoel weer te ontdekken. Het gevoel dat, volgens hen, door vrouwen schaamteloos van hen is afgenomen.
Vrouwen brengen dus, althans volgens deze mannen, het slechtste in mannen boven. Ze wakkeren namelijk de vrouwelijke kantjes van mannen aan. Wat zou een mannenleven toch mooi kunnen zijn….zonder al die veeleisende vrouwen. Geen gezeur, verplichte vervelende klussen en emotionele toestanden meer. Maar dus ook geen frivole rokjesdag, prille verliefdheid, verleiding en seks meer. En al die andere dingen die zo leuk zijn aan en met vrouwen. Hoelang zou het duren voordat de mannen de vrouwen gaan missen? De Dijk zong het al; ‘een man weet pas wat ie mist, als ze er niet is’. Want de meeste vrouwen zijn eigenlijk best leuk. Heel leuk zelfs. Net als de meeste mannen trouwens. Uitgezonderd hen (m/v) die onverbeterlijk in het wij/zij stramien vastgeroest zitten. Volgens mij, in tegenstelling tot wat Renzo Verwer beweert, is er helemaal geen (r)emancipatiekloof tussen mannen en vrouwen, zolang we elkaar als veelzijdig mens kunnen zien en behandelen. Een zorgzame en vriendelijke man is niet per definitie een homo. Een ambitieuze vrouw is geen synoniem voor bitch. Het zijn gewoon mensen die hun kwaliteiten weten en durven te benutten. Wat zou het een hoop gezeur schelen als we de hokjesgeest en stigma's eindelijk eens definitief achter ons kunnen laten.
