Media-Mangel: Hello Goodbye

Iedere zaterdagochtend bespreekt Luc van Lier een hoogte- of dieptepunt van het Nederlandse medialandschap. Vandaag aandacht voor de NCRV-serie Hello Goodbye.

Enigszins knorrig begin ik aan dit stukje, want gisteravond zag ik weer het toonbeeld van de dommigheid van televisiemakend Nederland. Die Dominique Weesie van POWned was te gast in DWDD. Wesie was best tevreden over het eerste uitzendseizoen van zijn Tokkiezender. Hij was begonnen in Vlissingen, en wilde naar Groningen, sprak hij parmantig, en nu al waren ze tot Breukelen gekomen. Tsja. Van Vlissingen naar Groningen passeer je heel wat plaatsen. Maar Breukelen toch echt niet... Zak hooi. Maar gelukkig wordt er ook televisie gemaakt door mensen mét hersens.

Joris Linssen is een van mijn televisiehelden. Eerst maakte hij op meer dan uitstekende wijze het programma Taxi, als waardig opvolger van de bijdehante Maarten Spanjer en de haast niet te overtreffen Loes Luca. Linssen heeft zich zelfs ontfermd over een van zijn passagiers, met wie hij altijd contact heeft gehouden, en gezorgd dat die een opleiding kon volgen. Dan zit je hart op de goede plaats.

Nu alweer een paar jaar schittert Joris Linssen in het NCRV-programma Hello Goodbye. Dat doet hij prachtig. Zonder opsmuk ondervraagt hij op Schiphol mensen die op een dierbare staan te wachten, of ze juist uit gaan zwaaien. Op een ingetogen manier lukt het hem, mensen hun diepste geheimen, hun grootste vreugde en hun ergste verdriet met de televisiekijker te delen. Een meesterinterviewer!

Zoals bij die twee mensen van rond de zestig, die staan te wachten op vrienden uit Engeland. Waarom die vrienden naar Nederland kwamen? Om te vieren dat de mensen met wie Joris praat, enkele weken geleden zijn getrouwd. Reden voor Joris om schalks op te merken, dat ze toch echt geen 18 meer zijn. En dan komt het verhaal eruit. Hij weduwnaar, zij weduwe. Ze kenden elkaar al tientallen jaren. Na de tragische dood van hun beider partners gingen ze samen op reis. Zo'n tour voor alleenstaanden. Aan het eind van de reis "bekeken ze elkaar met andere ogen". Prachtige uitdrukking. Ze zijn getrouwd, en hun kinderen zijn het er van harte mee eens. Een mooi, openhartig verhaal.

Of die gescheiden vrouw met haar zoontje. Haar beste vriendin komt over uit The States. Ze hebben elkaar 7 jaar niet gezien, maar de beste vriendin komt nu over voor moral support. Prachtig om te zien, hoe de gescheiden vrouw zich te buiten gaat aan een lawine van tegeltjeswijsheden. Zonder dat Joris Linssen daar dan mee aan de haal gaat. Dat is het verschil tussen een goed programma en een goedkope variant zoals die neuzelende nitwit van een Bert van Leeuwen van de EO die zou maken.

De buitengewoon onaantrekkelijke vijftiger, die in een ontwikkelingsland een drie decennia jongere vrouw heeft gescoord. "Nee", hij ging daar "niet heen voor een vrouw, maar om ontwikkelingswerk te doen." Knap van Linssen om net te doen of hij dat gelooft. De familie van de man is het met zijn liefdeskeuze niet eens. Daar zal zeker een rol bij spelen, dat hij en zijn toygirl het onwettige kind van haar zus maar hebben geadopteerd. "Dat voelt net als je eigen kind." Als zijn Zuid-Amerikaanse liefdesvrouw door de glazen deur komt, is er bij haar niet heel erg veel hartstocht te bespeuren. Nee. Ik ben niet verbaasd. Maar het principe ‘show, don't tell' wordt door de makers van Hello Goodbye in ieder geval zeer goed beheerst.

En dan die meneer van De Kerk Van Jezus. Die staat te wachten op zijn Amerikaanse internetbruid. Via Skype hadden ze op Kerstavond samen gebeden. Na een paar uur was hij voor zijn cameraatje door de knieën gegaan, en had haar ten huwelijk gevraagd. Zij wilde heel even nadenken, want ze was 40, en nog maagd. Uiteindelijk zei ze ja. Een cadeau van God. Hij staat op haar te wachten met een witte bloem. Omdat ze rein is. Maagdelijk. En dáár komt ze door de glazen deur. Een verschrikkelijk molenpaard. Natuurlijk, je mag niet oordelen op uiterlijk, maar dat zo'n onbeholpen kamerolifant nog steeds maagd is... Mij verbaast dat niet. Maar Joris Linssen behandelt de tortelduifjes met het grootste respect.

Een verdrietige meneer. Zijn broer was naar Amerika geëmigreerd, en had daar zakelijk heel veel succes geboekt. The American Dream ten voeten uit. Maar vlak na zijn vijftigste verjaardag tragisch verongelukt. Hartverscheurend, zo'n helemaal uit het veld geslagen man, vechtend tegen zijn tranen. Zo trots op zijn broer, die een mega-boerderij uit de grond had gestampt, want "nul was geen optie." Die met een in verdriet gesmoorde stem vertelt dat het leven verder gaat.

Dat alles gelardeerd met prachtige sfeerbeelden en schitterend uitgezochte muziek. Al met al een prachtig programma. Gemaakt met liefde en zorg. En een ingetogenheid waar ik nog een puntje aan kan zuigen. Ik doe niet aan persoonsverheerlijking, maar voor Joris Linssen en zijn collega's heb ik de grootst mogelijke bewondering. Echt. Mijn knorrige humeur heeft plaatsgemaakt voor diep respect.