Wie fuckte Kate Middleton nog meer?

Ze staat voor familievetes, bombastische aristocratie, geld, roddel en dubieuze transacties in boven en onderwereld. Maar, ze staat ook voor familiebanden, het volk, voorbeeldgedrag, aanzien in de wereld. Monarchieën.

Ik sprak mijn buurvrouw zonet, ze is stewardess. “Snap je dat nu? Ik was van de week in Toronto." “Hoe was het daar?” Vroeg ik belangstellend. “Het leeft daar zo ontzettend, het huwelijk van de eeuw”. Ik zei: ”Welk huwelijk?” Ze zuchtte, niet verveeld, daar kennen wij elkaar te goed voor. “Dat van Kate en William.” O die, dat is vandaag. De ‘upperlips’. Dacht ik.
“Dat vind ik wel erg jammer dat ik dat niet kan zien. Ach, ik ga wel met vlaggetjes zwaaien in Washington DC voor Obama’s huis.” Ik vond het opmerkelijk dat ze zo begaan was. Ik heb dat totaal niet met het Koningshuis. Alhoewel, Maxima is wel mijn oogappel, ze is zo lekker gewoon. Maxima staat op de boeg van het Koninklijk schip. Er is geen ander boegbeeld, vind ik. Haar menselijkheid blijft aan je gehemelte hangen als een toetje dat een voortreffelijk maaltijd afmaakt. Ik mag haar wel en hoop nog steeds op een Marylin Monroe-pose boven een luchtrooster. Dat zal er waarschijnlijk niet van komen, helaas.

Zo’n Koninklijk huwelijk is iets voor een koningspaar. Het gebeurt bijzonder weinig, ook al omdat er steeds minder Monarchieën zijn en/of simpelweg gewaardeerd worden. De jongere mens laat het vooral afweten. Die lijken absoluut niets te moeten hebben van die achterlijke poppenkast om een familie heen. Vooral de oudere Engelsen zullen langs The Mall staan. Slechts 44% vindt dat het Engelse Koningshuis nog een functie heeft; dat was tien jaar geleden 77%. Neem van mij aan dat het Engelse Koningshuis het aan de Royal ass zal roesten wat het volk vindt. In Nederland ligt het toch iets anders. Hier treden de leden van de Koninklijke familie steeds meer op een ‘menselijke’ manier naar buiten. Niet dat het wat uitmaakt, het blijft een walgelijk stukje aristocratisch toneel.

Vanmiddag zat waarschijnlijk de helft van Nederland aan de buis gekluisterd. Omdat het huwelijk tussen Kate en William als sprookjeshuwelijk gekwalificeerd is door de media. En, zoals u allemaal weet, de media kwalificeert iets. Geeft nieuwe betekenissen aan waarheden en leugens. De Story’s en Weekends struikelen weer over elkaar heen met de beste en mooiste foto’s. Want wie wil er geen spookjeshuwelijk zien! Wie niet! Het is toch prachtig om te zien hoe je belastingcenten gevisualiseerd worden in dit grootste toneelstuk van de eeuw!

Ik ben de laatste die zal ontkennen wat deze gecreëerde sprookjes met mensen doen. Mensen hebben sprookjes nodig in de harde werkelijkheid van de dag. Het is een moment van gelukzaligheid, deel te zijn van de veronderstelde weelde van die enkeling die zich Koning en Koningin mogen noemen volgens altijd dubieuze bloedlijnen. Want laten wij eerlijk zijn, er zijn heel meer Bernhards geweest dan die ene van Juliana. Het wordt steeds duidelijker dat hij hem overal ter wereld in het vele aangeboden vrouwelijk schoon stopte en daarna weer vrolijk in een van zijn snelle auto’s stapte om weg te wezen voor de woedende families. Daarom reed hij zo graag snelle auto’s. Echt waar. Maar goed, trouwerijen blijven sowieso aan families en diepgewortelde tradities gelinkt.

Maar straks komt ze op, de Kate Middleton zal vanaf vandaag the Duchess of Cambridge zijn en William the Duke of Cambridge. Voor een gewoon middle class meisje is dat een hele promotie. Ze hoeft zelfs geen maagd meer te zijn zoals Princess Diana dat was voordat ze met de grootste strijkplank ter wereld trouwde. Nee sterker zelfs, ze moet nu ervaring in de liefde hebben zodat ze William nog gelukkiger kan maken. Dat begrijp ik wel, er is niets zo lastig als een onbedreven vrouw tijdens je huwelijksnacht.
Niets zal meer hetzelfde zijn voor haar, zoals dat voor Maxima ook gold. Straks loopt ze daar, de mondhoeken nog strakker opgetrokken dan anders. Gelukzaligheid uitstralend. De muziek perfect, de mis perfect, alles er omheen perfect, zoals een Koninklijk huwelijk moet zijn. Alle verslaggevers tussen de Noord- en de Zuidpool zijn er. De wereld houdt voor een paar uur de adem in. En wanneer de gelukzalige rook is opgetrokken en de lijken weer doodbloedend op straat liggen van hen die gestorven zijn voor een klein beetje democratie, dan weet je weer dat het sprookje voorbij is en de harde werkelijkheid door je strot geduwd wordt.