Zo veel sterker dan ik
‘Dag, gróótmoedertje.' Ik aai haar door haar dunne witgrijze haar en geef een kus op haar voorhoofd. Ik weet wat ze had geantwoord als ze ertoe in staat zou zijn geweest. Ze zou haar hoofd in haar nek gegooid hebben, naar me opkijken - ik ben twee koppen groter dan zij - en zeggen: ‘Dag kleinzoon'. Dat was ons grapje. Ze kon er iedere keer weer smakelijk om lachen. Nu kon ze niet antwoorden. Ze lag op haar rug met geopende ogen, ik geloof niet dat ze iets zag. Met een sponsje maakte ik haar lippen een beetje nat.
In het Groningse Baflo heeft zich een dramatisch incident voorgedaan. Hierbij kwamen de 29-jarige Renske Hekman en de 48-jarige politieman Dick Haveman om het leven. De agent werd met zijn eigen dienstwapen neergeschoten. De dader zou een uitgeprocedeerde asielzoeker zijn.
Ze is zo klein geworden. Ze heeft haar gebit niet in, waardoor haar mond wat ingevallen is. Op haar hand zit een infuus. Ze is nu ruim 101. Ze had al weken dood moeten zijn.
Vorige week zaterdag richtte Tristan van der Vlis een bloedbad aan in winkelcentrum De Ridderhof in Alphen aan den Rijn. Hij schoot zes mensen en zichzelf dood. Tristan was 24 jaar. Volgens zijn ouders was hij schizofreen. Op zijn computer zou hij in een afscheidsbrief en andere documenten hebben geschreven dat hij was aangetikt door geesten. Hij zou boos geweest zijn op God en de maatschappij.
Ongeveer vier weken geleden werd ik met spoed naar het ziekenhuis geroepen. Grootmoeder lag er omdat ze werd geopereerd na een heupbreuk. De operatie was goed verlopen. Maar na een paar uur kelderde haar bloeddruk enorm. Ik moest direct komen. Ik was van plan om haar tijdens het bezoekuur op te zoeken, maar dat zou ze zeer waarschijnlijk niet halen.
Het proces tegen PVV-leider Geert Wilders gaat gewoon door. De wrakingskamer heeft het wrakingsverzoek dat advocaat Bram Moszkowicz vrijdag indiende, afgewezen. Volgens de wrakingskamer is de schijn van partijdigheid door het optreden van de rechtbank niet gewekt. Moszkowicz maakt een groot spektakel van het proces.
Grootmoeder vond niet dat ze dood moest gaan. En deed dat dan ook simpelweg niet. Ook al hadden alle artsen het voorspeld. Ze is eigenwijs. Ze heeft nog nooit gedaan wat er van haar verwacht werd.
We zaten lange angstige nachten aan haar bed. Het leven zou langzaam uit haar moeten vloeien. Ze krabbelde steeds verder op.
In Frankrijk is het boerkaverbod van kracht geworden. Frankrijk is het eerste Europese land dat een verbod heeft ingesteld op volledige bedekking van het gezicht in het openbaar. Vrouwen die toch een boerka of nikab dragen, riskeren daarmee een boete van 150 euro. Mannen die hun vrouw verplichten gezichtsbedekking te dragen, kunnen een boete krijgen tot 30.000 euro of twee jaar cel.
Ze was een kleine week thuis, omdat ze een ontsteking zou hebben, waar ze niets aan konden doen. Het bleek een onjuiste diagnose. Ze knokte en knokte. Uiteindelijk bleek de ontsteking elders te zitten en konden ze het bestrijden. Er was weer wat hoop, maar vanaf dat moment kreeg ze tegenslag op tegenslag. Uiteindelijk keerde ze terug naar het ziekenhuis.
Half Nederland is in rep en roer. Het zijn uiterst roerige tijden in de wereld. Normaal heb ik een bovengemiddelde interesse in het nieuws. Ik lees veel en zoek graag naar de achtergronden van gebeurtenissen. Nu niet. Ik volg het niet, het is niet interessant. Het is irrelevant. Ik reageer geschokt op het nieuws over Alphen aan den Rijn. Eventjes, hooguit een kwartiertje. Van de stortvloed aan nieuwsberichten die volgen, lees ik er nauwelijks een. Ik kan niet anders dan me concentreren op wat me echt raakt. Hoe groot het wereldnieuws ook is.
Er zijn in de laatste weken veel mooie momenten geweest. Momentjes dat we echt nog even contact hadden. Ik kan al dagen geen sigaret opsteken zonder te moeten gniffelen. Het was een zonnige dag. Voordat ik naar haar kamer was gelopen, had ik buiten een sigaretje gerookt. Toen ik op haar kamer kwam, had ze haar ogen wijd open. Ze glimlachte naar me toen ik binnenkwam. Toen ik me over haar heen boog om haar een kus te geven, ademde ze hard uit. Ze kneep in haar neus en trok een vies gezicht. Ze keerde haar gezicht naar mijn moeder en beeldde met haar vingers een sigaret uit. Ze draaide zich terug en moest hard lachen.
Mijn grootmoeder, zo ziek, zo zwak, maar nog altijd gevoel voor humor.
Het is nu twee weken later. En ze heeft pijn. Ze zijn gestopt met de sondevoeding. Aan het infuus in haar hand hangt een morfinepomp. Het is uitzichtloos. Het is een kwestie van uren. Misschien dagen. Misschien weken. Met mijn oma weet je het nooit. Taaier maken ze ze niet. Ze is 101. En nog altijd zo veel sterker dan ik.
