Electronicageil
In de wolken is hij, in de zevende hemel. Niet door mij hoor. Ik heb er niets mee te maken deze keer. Integendeel zelfs. Als het aan mij had gelegen, was alles bij het oude gebleven. Misschien is dat ook niet helemaal waar, want ik wilde hem zelf een keer verwennen. En voor de gelegenheid wilde ik ook wel groot uitpakken. Zo kwam het dat ik tegen hem zei: “Schat, zullen we voor jouw verjaardag een duur stukje elektronica uit gaan zoeken?”
Het had eigenlijk een échte verrassing moeten zijn. Een doos, liefst een grote, luxueus verpakt, met onbekende inhoud en een glunderend gezicht bij onthulling van die inhoud. Helaas, na ruggespraak met de zonen bleek mijn fantasie niet ver genoeg te reiken om iets te bedenken wat we nog niet hadden op dat gebied. De verrassing bleef dus beperkt tot een mondelinge toezegging: “Je moet het zelf maar een keer mee uit gaan zoeken.”
Vandaag ging de kogel door de kerk, naar aanleiding van een aanprijzing in een reclamefolder van een elektronicagigant met landelijke dekking. Ik heb nog wat tegengesputterd, maar niet al te veel, moet ik eerlijk bekennen, vanwege het toegezegde cadeau. Vandaar dat ons huishouden sinds vandaag verrijkt is met een heuse minitelevisie waarmee je werkelijk overal tv kan kijken.
“Ja, echt ontzettend gaaf, schat.” Als hij de vijfde keer om bevestiging van zijn enthousiasme vraagt, krijg ik het mijn bek niet meer uit. Ik snap het gewoon ook niet. Zelfs hij vindt dat er geen sodemieter op tv komt en de recentelijk aangeschafte 104 centimeter beeldbuis vindt hij nu alweer te klein. Bovendien werkt het ding op een kaartje dat bij iedere verplaatsing opnieuw geactiveerd moet worden en vervolgens een half uur naar zenders moet zoeken. Wéér zo’n stuk nutteloze elektronica toegevoegd aan onze omvangrijke verzameling. Eén keer te veel vestig ik daar de aandacht op. “It’s a guys’ thing, schát,” zegt hij met zo’n rare klemtoon op dat laatste woord, “dat begrijp jij gewoon niet.”
Het ding is ook niet bedoeld om thuis te gebruiken, legt hij uit. Het is voor op vakantie, op de boot of in de auto. “Kan ik lekker het nieuws kijken terwijl ik in de file sta.” Wat is er mis met good old radio? Veel veiliger ook in de auto, lijkt me. Hij lanceert nog wat argumenten, maar ik ben al Oost-Indisch doof. Als hij ten slotte nog laat weten dat ik er ook plezier van ga hebben, haak ik helemaal af.
Quasi kalm vraagt hij vervolgens aan mij of ik dat laatste paar laarzen nou eigenlijk wel nodig had. “Je hebt toch al laarzen? Zelfs meer dan één paar!” Ik ga er eens voor zitten om hem uit te leggen hoe dat werkt. “Kijk, als je zo’n waanzinnig paar laarzen met killer heels - zwart, dus overal onder te dragen - tegenkomt, dan kun je als weldenkende vrouw niet eens twijfelen. Dé ultieme toevoeging aan mijn collectie schoeisel. En ik doe het ook voor jou. Jij wilt toch ook dat je vrouw er een beetje leuk bij loopt?” “Hoeveel paar heb je inmiddels al?” vraagt hij, met overduidelijk sarcasme. Ik voel de steek onder water. Het lijkt me beter als ik hem het precieze aantal niet noem. “It’s a girls’ thing.” Dat gaat hij toch niet snappen.
(Of hier, voor meer informatie.)
