Kampioen van Nederland
Het is bijna 19.00 uur en dus breekt een van de mooiste uurtjes van de week zo aan. Met het bord op schoot de samenvattingen van de Eredivisie kijken, heerlijk! Zonder de uitslagen te weten, om een beetje extra spanning te creëren. Ik doe er elke zondag alles aan om maar geen tussen- of eindstanden te horen, helaas met wisselend succes. Teletekst ontwijk ik, ’s middags tijdens Studio Sport zap ik weg als de standen onderin beeld verschijnen en vrienden van wie ik weet dat zij de uitslagen wel weten waarschuw ik niets over voetbal te zeggen.
Ondanks al deze voorzorgsmaatregelen gaat het toch nog wel eens fout. Een juichend sms’je van iemand die het toch niet kan laten bijvoorbeeld. Als het een Feyenoord-fan is, ben ik redelijk vergevingsgezind: die gun ik zulke kleine momentjes wel. Maar als het om de titelstrijd gaat, wil ik het echt niet weten. Ik wil straks tijdens PSV - sc Heerenveen juichend opspringen in mijn woonkamer bij een doelpunt van de Friezen of een rode kaart voor een PSV-speler. Wanneer Ajax zo dadelijk op voorsprong komt tegen FC Groningen wil ik spontaan blij worden, onwetend of ‘we’ inderdaad weer zicht hebben op de landstitel.
Maar stel dat die wensen straks uitkomen? Wat dan? Sowieso acht ik de kans al klein dat ik straks hossend voor de televisie sta omdat Ajax weer helemaal meedoet in de titelstrijd. Maar dan? Wat voor prestatie is het om kampioen te worden van Nederland? Je hoort de laatste jaren vaker dat het verschil tussen de top en de subtop steeds kleiner wordt. Dat klopt: de klassieke top-3 bestaande uit Ajax, PSV en Feyenoord is er niet meer. En inderdaad, clubs als FC Twente, ADO Den Haag en FC Groningen, clubs uit de provincie, kunnen tegenwoordig van iedere club winnen.
Velen zien dat als een positief punt, maar ik vind het schrijnend. De subtop is volgens mij namelijk helemaal niet beter geworden, maar de topclubs bestaan niet meer. Een decennium geleden, en verder terug, waren de topclubs van Nederland nog clubs om rekening mee te houden. Ajax maakte furore in Europa, PSV en AZ gooiden hoge ogen in respectievelijk de Champions League en de UEFA Cup en Feyenoord won als laatste Nederlandse club een Europese prijs. Dat is inmiddels al 9 jaar geleden.
Nu vechten FC Twente en PSV om het kampioenschap van de Eredivisie, met Ajax er op de achtergrond nog bij. Maar in Europa stellen deze clubs allen teleur. Ajax werd kansloos naar huis gestuurd door Spartak Moskou en FC Twente en PSV legden het afgelopen donderdag af tegen Villarreal en Benfica. Toch ook niet de clubs waar we als Nederlanders vroeger wakker van lagen. Dan kan PSV-jongeling Labyad met droge ogen voor de camera beweren dat het nog wel goed komt, maar dat kunnen ze gerust vergeten. Al had een Dszudszák of een Bouma dat geroepen, ik geloof er niet meer in.
Over enkele weken zal er een feest losbarsten in Enschede of Eindhoven, of heel misschien in Amsterdam. Kampioen van Nederland. En dan? Dan gaat de kampioen volgend jaar zes wedstrijden spelen in de Champions League en hoopt het op een derde plaats in de poule. Vervolgens doen ze nog een rondje, of twee, mee in de Europa League en dan houdt het weer op. Kunnen ze zich weer richten op de landstitel. En ik kijk, naar een voetbalcompetitie die weinig meer voorstelt. Puur voor het amusement, want het voetbalspelletje zelf vind ik gewoon mooi.
Bovendien: hoe meer ik naar de Eredivisie kijk, hoe meer ik komende dinsdag en woensdag weer geniet van de echte grote mannen bij Real Madrid, Manchester United en FC Barcelona. Want in de Eredivisie is het spelletje gewoon mooi, maar daar waar de grote sterren op het veld verschijnen is het fantastisch.
