Hoe was je weekendwip? (Deel 28)

Huwelijksperikelen in een serie. Vrachtwagenchauffeur Michael, bankbediende Monique. De vorige aflevering lees je hier.

Schoorvoetend stapt Michael in. "Hai," begroet hij Shirley. Ze straalt hem tegemoet. "Wat heerlijk om je weer te zien!" juicht ze bijna, en ze buigt zich naar Michael toe om hem een kus te geven. Onhandig zoent hij haar op beide wangen. Even kijkt ze verwonderd, maar ze zegt niks. "Kom. We gaan naar huis," zegt ze enkel, en meteen geeft ze gas. Michael slikt. Naar huis? Wat haalt ze zich nou in haar hoofd? Hij is helemaal niet uit op een relatie met haar, hij zoekt alleen een tijdelijk onderkomen. Maar misschien doet hij er verstandig aan om hier nog maar even niet over te praten. Anders flikkert ze hem misschien acuut de auto uit. Wat heeft hij ook alweer gezegd toen hij haar opbelde? Toch geen dingen waaruit zij zou kunnen opmaken dat hij een relatie met haar wil? Hij heeft gevraagd of hij een poosje bij haar mocht logeren wegens moeilijkheden thuis. Dat was alles. Zelfs een verknipt iemand als Shirley kan daar toch geen andere betekenis aan geven? Hij zit al genoeg in de shit. Nou ja, voorlopig heeft hij een onderkomen, en Monique zal wel weer bijdraaien. Dan gaat zijn telefoon. Op de nummermelder ziet hij dat het Monique is. Nee. Nu niet. Hij wil echt niet dat zij te weten komt dat hij bij Shirley in de auto zit en dat hij bij haar gaat logeren de komende tijd. Hij zet zijn telefoon uit. Even komen er herinneringen boven aan de vorige keer dat hij de telefoon niet op wilde nemen toen zijn vrouw hem belde. Had hij dat toen maar nooit gedaan. Waarom was hij zijn pik zo achterna gelopen? Hij had zich zo veel problemen kunnen besparen als hij zich toen gedragen had als een getrouwde man en aanstaand vader. Hij zucht. Shirley kijkt hem van opzij even aan. "Was dat Monique?" vraagt ze nieuwsgierig. "Ja," antwoordt Michael kort. " Tja, dat zal voor haar wel een hard gelag zijn, dat je uiteindelijk toch voor mij hebt gekozen."

Onbereikbaar. Verdorie. Monique wil zo snel mogelijk met Michael praten. Op een zakelijke manier. Ze wil hem vertellen dat ze besloten heeft om van hem te scheiden. Zijn gedrag gaat van kwaad tot erger. Nu heeft Lisa er allemaal nog geen erg in, al zal zo'n baby'tje heus wel iets meekrijgen van de spanningen, maar Monique wil voor haar dochter een harmonieuze omgeving. Ze moet er niet aan denken dat Michael zich op een keer gewelddadig zal gedragen in het bijzijn van zijn dochter! En haar liefde voor Michael is op dit moment ook ver te zoeken. Er zit nog een restje, maar ze weet zelf niet eens of dat op liefde of op medelijden is gebaseerd. Ze móet hem gewoon te pakken krijgen. Waar kan hij nou toch naartoe zijn gegaan? Naar zijn ouders? Dat betwijfelt ze sterk. De vorige keer hebben ze partij voor haar gekozen, en dat is hem zwaar tegengevallen. Toch besluit ze te bellen. Haar schoonmoeder is bij verrast om haar stem te horen. "Hoe gaat het met Lisa? Groeit ze goed? Krijg je nog steeds zo veel bezoek, of kan ik binnenkort weer even komen kijken?" Monique krijgt een stormvloed van vragen over zich uitgestort en beschaamd bedenkt ze, dat ze de beide opa's en oma's de laatste tijd wel tekort heeft gedaan. Maar ja, ze had dan ook wel wat anders aan haar hoofd. In het kort legt ze uit dat het heel slecht gaat tussen Michael en haar omdat er een ander in het spel is geweest. Ze vertelt dat ze wel moeite hebben gedaan om hun relatie nog te redden, maar dat ze nu toch een nare beslissing heeft moeten nemen. Haar schoonmoeder toont wel wat begrip, maar probeert het toch ook voor haar zoon op te nemen. Begrijpelijk natuurlijk. En ook vanuit het christelijke standpunt van haar schoonouders begrijpt Monique best dat haar schoonmoeder zo reageert. Ze probeert het maar zo gelaten mogelijk over zich heen te laten komen. Eén ding is haar wel duidelijk: Michael is niet bij zijn ouders, broers of zussen.

"Kom binnen!" zegt Shirley opgewekt, en Michael stapt haar huisje binnen. "Wil je koffie?" vraagt Shirley. Koffie. Dat kan hij wel gebruiken, hij heeft een hoofdpijn van jewelste. Het was natuurlijk ook niet zo verstandig om een fles champagne te drinken en dan ook nog al dat bier. Maar ja, hij is maar één keer per jaar jarig. Dat was hij door al dat gedoe compleet vergeten. Zal hij aan Shirley vertellen, dat hij jarig is? Nee, misschien toch maar verstandiger om het niet te zeggen. Straks valt ze hem om zijn nek, of zo. Daar had hij een poosje terug nog een moord voor gedaan, en nu moet hij er niet aan denken. Hoe kan dat toch, deze ommekeer bij hem? Hij moet toegeven, het is een ontzettend lekker wijf. Een hoop mannen zouden jaloers zijn, als ze hem met haar samen zouden zien. Maar hij kan alleen maar denken aan alle gestoorde dingen die ze heeft uitgevreten. Hij mist Monique. Zijn eigen Monique. Wat doet hij hier eigenlijk? Hij hoort Shirley in de verte rommelen in de keuken. Ze praat, maar hij kan niet verstaan wat ze zegt. Wat is hij ontzettend moe! Michael gaapt en zakt wat onderuit op de bank. Hij legt zijn benen op tafel. Wat kan hem het schelen wat Shirley er van vindt? Misschien knapt ze dan eindelijk eens op hem af. Zijn ogen zakken dicht en weldra is hij diep in slaap.

Ook Martijn heeft geen idee waar Michael uithangt. Hij heeft al een tijdje niets meer van hem gehoord. En zelf is hij te druk bezig geweest met het afwikkelen van zijn faillissement om Michael te bellen. Ze wisselen wat beleefdheidjes uit en dan hangt Monique op. De bel gaat. Het is Stella. Ze was eigenlijk onderweg geweest naar een andere afspraak, maar was halverwege de rit op haar schreden teruggekeerd. Haar gedachten waren toch alleen maar bij haar zus, dus had ze de afspraak afgebeld. Monique is er blij mee. Ze heeft toch een beetje de neiging om in paniek te raken bij alles wat er nu weer is gebeurd. Stella heeft onderweg wat te eten gehaald en Monique vertelt tijdens het eten wat er verder vandaag is gebeurd. Stella is opgetogen, als ze hoort dat Monique in Pauls huis mag gaan wonen. "Geweldig! Maar wacht het nou eerst maar eens af. Eerst maar eens praten met Michael. Misschien wil hij hier wel blijven wonen en jou uitkopen. Of andersom." "Dat is nou net het probleem," zegt Monique somber. "Ik heb geen idee waar hij is. Zijn ouders wisten van niks, en ook Martijn heeft niets van Michael gehoord. Ik wil met hem praten. En ik maak me toch ook wel een beetje bezorgd om hem. Het is stom, wat hij gedaan heeft, maar hij was hartstikke dronken. Dan reageren mensen nou eenmaal buiten proporties." Stella is halverwege een hap, maar haar vork blijft steken. "Ga je het nou toch allemaal weer goed zitten praten? Je lijkt wel gek! Er zijn duizenden vrouwen die in zo'n huwelijk blijven hangen en aan het eind van hun leven denken: ‘ Was ik nou maar bij hem weggegaan.' Dat zijn ook van die vrouwen die het walgelijke gedrag van hun man eeuwig met de mantel der liefde blijven bedekken. Hoe lang zijn jullie nou helemaal getrouwd? En wat heeft hij je niet allemaal geflikt? Hou er mee óp Monique, in vredesnaam!" En weer antwoordt Monique met het zinnetje dat nou eenmaal diep in haar verankerd zit. "Maar hij is wél de vader van mijn kind!"

Langzaam wordt Michael wakker. Slaperig kijkt hij om zich heen. O ja, hij is in het huis van Shirley. Er ligt een roze met wit gestippelde plaid over hem heen. Een paar schemerlampjes branden. Buiten is het donker. "Zo, weer in het land der levenden?" Shirley komt de kamer binnen. "Je hebt heel wat uurtjes liggen slapen. Het is al avond, al tien uur. Ik heb je maar lekker laten liggen. Wil je wat eten? En heb je nu wel zin in koffie?" Ze ratelt maar door. Michael ergert zich, maar laat het niet blijken. Hij heeft inderdaad heel veel trek. "Ja, ik heb wel honger. En ook zin in koffie," glimlacht hij. Shirley geeft hem een kus op zijn mond. Hij moet zich bedwingen om zijn mond niet af te vegen. "Komt voor mekaar! Ik ga even wat lekkers voor ons maken in de keuken. Zo terug!" Michael is opgelucht dat ze voorlopig zoet is in de keuken. Wat een spraakwaterval! Monique weet dat wel van hem, dat hij graag even met rust gelaten wil worden als hij net wakker is. Monique. Het snijdt door hem heen. Wat mist hij haar! Hij haalt zijn mobieltje uit zijn zak en zet het apparaatje aan. Hij heeft zes gemiste oproepen, allemaal van Monique. En een voicemailbericht. Hij toetst het nummer om voicemailberichten te beluisteren en even later hoort hij de vertrouwde stem van zijn vrouw in zijn oor klinken.
"Michael, met Monique. Waar zit je? We moeten echt praten. Wil je me alsjeblieft terugbellen?" Einde bericht. Dat is alles. Waarover wil ze praten? Over de gebeurtenissen van vandaag natuurlijk, maar wil ze het oplossen? Of wil ze bij hem weg? Bij die gedachte slaat de angst hem om het hart. Maar veel tijd om na te denken wordt hem niet gegund. Shirley komt de kamer binnen met een dienblad. "Kom je aan tafel?" nodigt Shirley hem vriendelijk uit. Hij staat op en gaat aan de eethoektafel zitten. Een bord met dampende pasta wordt voor zijn neus neergezet en een grote beker koffie. "Eet smakelijk, schat!" zegt Shirley met een stralende lach. Michael mompelt ongemakkelijk iets van ‘eet smakelijk' en begint te eten. Het smaakt heerlijk, dat moet hij toegeven. In een paar minuten heeft hij zijn bord leeg. Ook heeft hij zijn plan klaar. Vannacht blijft hij hier logeren, maar geen dag langer. Morgenochtend gaat hij Monique bellen. En misschien, heel misschien kan het toch nog weer goedkomen tussen hen. Als hij het dit keer maar wat handiger aanpakt...

Dan gaat zijn mobieltje. Michael kijkt met een ruk op van zijn bord. Shit, vergeten uit te zetten! Maar voordat hij het benul heeft om op te staan, is Shirley hem voor. Ze rent naar de bank en kijkt op de nummermelder. "Het is Monique," zegt ze grijnzend, en meteen heeft ze al opgenomen. "Monique? Dit is Shirley. Michael is vandaag bij mij ingetrokken. Ik zou het fijn vinden, als je ons niet langer lastigvalt. Dag Monique."

De volgende aflevering lees je hier.