Voetbal: de mooiste sport
Gezeik over joden, gezeik over supporters die over joden zingen en gezeik over spelers die over joden zingen. Een heel amateurelftal dat na een vechtpartij door de politie is opgepakt. Een scheidsrechter die zijn fluit aan de wilgen hangt na een molestatie. De randverschijnselen van dit mooie spelletje halen altijd de voorpagina's. Er zijn 1,2 miljoen mensen lid van de KNVB en daarmee is de KNVB de grootste sportbond van Nederland, met zo'n 3.400 voetbalverenigingen. Er zijn echter meer voetbalhaters dan voetballiefhebbers (behalve als het nationale elftal goed presteert).
De reacties op diverse fora (ook op FOK!) luiden veelal als volgt: ‘Voetbal is voor tokkies. Allemaal asocialen. Overbetaalde domkoppen. Altijd zaterdag lam op het veld' en ga zo maar door. Reacties van mensen die niets van voetbal begrijpen. Excessen bestaan en heb je op vele gebieden en in vele soorten. Voetbal is nu eenmaal een volkssport en onder ons volk bevinden zich nu eenmaal de nodige klootzakken. Maar al die negatieve reacties beginnen me zo langzamerhand de keel uit te hangen. Technisch en tactisch gezien is er geen sport zo mooi en zo ver gevorderd als het voetbal. Maar als ik het heb over voetbal, dan heb ik het ook over de sociale en opvoedkundige aspecten van het voetbal en niet over de hooligans en de topvoetballers (van 40.000 euro per maand of week). En ook niet over de financiële problemen bij de profclubs waardoor diverse gemeenten (en indirect dus u en ik) moeten bijspringen.
Ik heb het hier over voetbal zoals het in mijn ogen bedoeld is. Vermaak, tijdverdrijf, bezigheid en gezelligheid. Heb ik vrienden overgehouden aan de middelbare school? Ja, sommigen, maar die kende ik al van de voetbal. Als jongetje leer je op de voetbalvereniging al vele dingen. Voor elkaar en voor anderen strijden, samen verliezen, samen spelen, samen douchen, leren luisteren en accepteren. En mijn vriendjes waarmee ik samenspeelde vanaf mijn zesde jaar, zijn nu mijn vrienden.
We hebben met elkaar gemeen dat we allemaal op hetzelfde niveau een balletje konden trappen en dat we dat op dit moment (we zijn inmiddels 30-plussers) nog steeds doen. Geen enge vriendenkliek van school of de universiteit die allemaal hetzelfde denkt en min of meer hetzelfde beroep uitoefent en hetzelfde uiterlijk nastreeft. Nee, een zeer gemêleerd gezelschap. Als je elkaar al kent vanaf je zesde dan zijn andere dingen belangrijk (niet zijn uiterlijk, maar of iemand met je wil buitenspelen) en weet je van elkaar nog niet wat de ander later zal gaan doen. Alles is in mijn elftal vertegenwoordigd en daar ben ik blij mee en tegelijkertijd ook trots op.
Woensdagavond trainen en op zaterdag voetballen. Ik zie mijn vrienden dus (minimaal) tweemaal in de week. En met mooi weer zijn ook de vrouwen en kinderen van de partij. Bij een verliespartij wordt er met zijn allen even flink collectief gebaald en gediscussieerd, waarna er op de club gezellig een biertje gedronken kan worden. Zoals mijn elftal is, zo is het overgrote merendeel van alle elftallen. En dat is ook voetbal. Voetbal is meer dan de negativiteit die het soms uitstraalt en veel meer dan alleen maar tegen een balletje trappen. Ik wilde het maar even gezegd hebben...
