Hoe was je weekendwip? (Deel 26)
Huwelijksperikelen in een serie. Vrachtwagenchauffeur Michael, bankbediende Monique. De vorige aflevering lees je hier.
Michael wordt wakker. De zon schijnt door het zolderraam. Alweer zo'n prachtige zomerdag. Hoe laat zou het zijn? Met een ruk draait hij zich om. Wat kan hem het schelen. Hij is werkloos. Zijn vrouw en kind kwijt. Hij woont in het huis van iemand die hij amper kent. En bovendien; hij is vandaag nog jarig ook. Een bittere trek komt om zijn mond. Jarig. Alsof hij wat te vieren heeft. Het contact met Monique verloopt stroef. Eens in de week komt hij bij haar thuis - hoor hém nou, het is verdomme net zo goed zijn huis! - en mag hij zijn dochtertje een paar uur zien. Die kleine meid groeit als kool, maar juist daardoor heeft hij het gevoel dat hij haar hele babytijd mist. Nu gaat ze sinds Monique weer aan het werk is naar het kinderdagverblijf. Hij heeft nog aangeboden om op de dagen dat Monique aan het werk is voor Lisa te komen zorgen, maar Monique heeft dit aanbod afgeslagen. "Nee hoor, ze moet er nu maar vast aan wennen. Ze is nu nog klein, dus dan gaat dat wennen veel makkelijker, dan wanneer ze een half jaar verder is. Bovendien, als jij een baan vindt, dan ben ik mijn plek op het kinderdagverblijf kwijt, en de wachtlijsten zijn lang." Hij heeft zich er bij neergelegd. Wat moet hij anders? Hoe langer hij weg is thuis, hoe erger hij het mist. Natuurlijk heeft hij al lang spijt van zijn misstap met Shirley. Maar het valt niet meer terug te draaien! Daar moet Monique toch een streep onder kunnen zetten? En verder gaan met hun leven? Michael zucht. Hij stapt uit bed, slaap heeft hij toch niet meer. Als hij beneden komt treft hem weer het steriele van Pauls huis. Smetteloos, onpersoonlijk, zoals Paul zelf ook is. Nee, niet tegen Monique. Daar is Paul o zo close mee. Maar hij, Michael wordt hier alleen maar gedoogd. Natuurlijk, heel aardig van Paul, dat hij hier nou al een paar maanden mag bivakkeren, maar dat doet Paul alleen maar om bij Monique in een nog beter blaadje te komen. Dan ziet Michael een pakje op tafel liggen. Met een kaart. Hij opent de envelop en leest de kaart. "Jongen, vierdagen moeten toch gewoon gevierd worden. Gefeliciteerd met je verjaardag. Ik heb een fles champagne in de koelkast gezet, dan drinken we er vanavond eentje op je verjaardag. Paul." In het pakje zit een boek. Een detective. Met een klap smijt Michael het boek op tafel. Paul kent hem voor geen meter, dat is wel duidelijk. Hij houdt niet van lezen! En hij hoeft ook geen kaart van Paul. Die gaat daar natuurlijk over opscheppen tegen Monique. "Ach, ik heb maar een kaart en een cadeau gekocht voor die arme jongen. En een glaasje champagne met hem gedronken." Michael loopt naar de keuken en rukt de koelkastdeur open. Champagne! Met het boek slaat Paul de plank al mis, maar champagne? Een krat bier is beter aan hem besteed. Toch pakt hij de fles uit de koelkast. Nou, dan maar een champagneontbijtje! Dat is toch trendy? De kurk knalt tegen het plafond en Michael zet de fles aan zijn mond.
"Zullen we buiten zitten, het is heerlijk weer." Stella kijkt haar zus vragend aan. In haar handen houdt ze de mokken met dampende koffie vast. Monique volgt haar met twee borden met kaastosti's erop. "Nee, laten we maar binnen blijven. Ik heb dit jaar helemaal niets aan de tuin gedaan. Het ziet er niet uit. Ik heb zelfs de tuinmeubels nog niet uit de schuur gehaald. Geen zin in." Stella haalt haar schouders op. "Wat je wilt. Maar het is wel jammer om met dit mooie weer binnen te gaan zitten bakken." Monique zet de bordjes op tafel. "Ik heb nergens zin in, Stel," zucht ze. "Ik heb zelfs het gevoel dat de hele babytijd van Lisa aan mij voorbij gaat, door al die shit met Michael." Stella knikt. "Dat kan ik me voorstellen," zegt ze. "Nou, eerst maar eens eten. Eet smakelijk!" Gretig neemt ze een hap van de kaastosti. "Heerlijk. Dat heb ik in tijden al niet gegeten," zegt ze. Monique kijkt bijna jaloers. Zij eet alleen maar omdat ze moet eten, maar plezier beleeft ze er al tijden niet meer aan. Ze is de kilo's van haar zwangerschap niet alleen kwijt, ze is nog meer afgevallen dan dat. Eigenlijk is ze een tikje aan de magere kant. Nou ja, het kan haar niet zo veel schelen. Ze neemt een slokje van haar koffie. "Hoe doet Lisa het op het kinderdagverblijf?" wil Stella weten. Monique lacht. "Ja, hartstikke goed. Ik heb er meer moeite mee dan zij! Ik vind het pittig hoor, om haar drie hele dagen te moeten missen. En mochten Michael en ik toch uit elkaar gaan, tja, dan zal ik fulltime moeten gaan werken, en dan zie ik haar amper meer." Haar lach heeft plaatsgemaakt voor de sombere blik die ze de laatste tijd vaak in haar ogen heeft. "Hoe zit het nu dan, tussen jou en Michael?" Stella roert in haar koffie en kijkt haar zus belangstellend aan. Monique zucht. "Ik weet het eerlijk gezegd niet meer. Soms denk ik dat ik nog wel van hem houd, maar ik kan me dan ook weer zo vreselijk aan hem ergeren. Hij wil heel graag dat ik definitief een knoop doorhak, maar ik kan het niet. Ik weet niet of ik met hem verder wil. En nu zit hij ook nog zonder werk. Apathisch te wezen. Nog even, en dan is Paul het ook zat, en dan gooit hij Michael de deur uit. En dan? Waar moet hij heen?" Stella kijkt haar aan. "Ik weet het niet, zeg jij het maar," zegt ze. "Ik weet het gewoon niet!" Monique begint te huilen. "Mijn kind heeft er toch ook recht op om met een vader en een moeder op te groeien? En dit huis... Ik ben er zó aan gehecht. En ik wil ook niet fulltime gaan werken en op een of ander flatje gaan wonen met Lisa, en dat ik haar bijna nooit meer zie. Dat wil ik niet!" Ze snikt het uit en zoekt in haar zak naar een zakdoek. Luid snuit ze haar neus. Stella beziet haar zus met een kalme blik. "Nou, dat is dan duidelijk. Je weet precies wat je niet wilt. Dus dat houdt in, dat je Lisa niet zonder haar vader op wil laten groeien, dat je niet wil verhuizen, niet nog meer dagen wilt gaan werken, nou, dat kan maar op één manier. Dan moet je Michael weer terugnemen." Stella buigt zich over naar haar zus. "Maar is dat dan wat je wilt, Monique? Als je diep in je hart kijkt? Schrikt het beeld van een Michael weer dag en nacht in huis je af, of verlang je daar naar? Mis je hem, als je 's avonds alleen in bed ligt? Dát zijn de vragen die je je moet stellen! Het gaat uiteindelijk om jou en hem. Jullie relatie. En al die dingen die je noemt, zélfs het feit dat Lisa een weekendvader zal hebben, alles is bijzaak, Monique. Jullie zullen het uiteindelijk samen moeten rooien. En als je ongelukkig bent in je relatie, dan zal dat van invloed zijn op je moederschap, op de sfeer in huis. Dan zie je dat ook niet meer hoor, dat je in een leuk huis woont in een gezellige buurt. Hou nou eens op met al die uitvluchten!"
Monique snuit haar neus nog een keer. "Wat zou jij dan doen?" vraagt ze haar zus. "Andere vragen stellen aan mezelf," reageert deze prompt. "Jij bent alleen maar bezig met hoe het voor Lisa is, hoe het dagelijks leven zou veranderen, maar dat zijn niet de goede vragen. Wil je graag in zijn nabijheid zijn? Wil je alles met hem bespreken? Kan je hem zijn misstap vergeven? En het ook proberen te vergeten? Vooruit kijken, en niet achterom? Mis je de seks met hem? Zijn zoenen, zijn armen om je heen? Dáár moet je over nadenken." Monique knikt. "Je hebt gelijk. Eigenlijk weet ik allang wat me te doen staat. Maar ik zie er tegenop. En dan vind ik het ook eigenlijk heel zielig voor Michael. Weet je, hij is nog jarig ook vandaag. Wat moet ik daarmee? Op bezoek met Lisa? Hem bellen, of sms'sen? Ik vind het zó lastig." Stella slaat haar armen om haar zus heen. "Je moet doen wat je gevoel je ingeeft. En als jij met je dochter naar de verjaardag van haar vader wil gaan, dan moet je dat doen. Maar je moet - nee, niet vandaag - ook zo snel mogelijk duidelijkheid scheppen voor hem. Dat hij geen hoop meer hoeft te putten uit de dingen die je doet. Dat je voor Lisa naar zijn verjaardag gaat, dat je voor Lisa überhaupt nog contact met hem onderhouden zal." "Ga je dan straks met me mee?" vraagt Monique met een klein stemmetje. Stella knikt. "Ja hoor, ik ga met je mee. Ga je lekker even opfrissen, vis die dochter van je uit bed, en als zij haar flesje leeg heeft gedronken, dan gaan we met haar naar Michael. "
"Zo, daar zit niet veel in," zegt Michael hardop, terwijl hij met verbazing naar de lege fles in zijn hand kijkt. "Dik glas, weinig inhoud," besluit hij en hij gooit de fles in de vuilnisbak. "Wat een goor spul. Ik had beter meteen een biertje kunnen nemen." Hij haalt een flesje bier uit de koelkast, maakt het open met zijn trouwring. "Weer een reden om niet te scheiden, Monique," mompelt hij. "Hoe moet ik anders mijn bier openkrijgen?" Hij lacht om zichzelf. Zie je wel, hij is best een leuke jongen. Hij drinkt het flesje bier in één teug leeg. "Dat is tenminste te zuipen." Michael maakt nog een flesje open. De deurbel gaat. Michael loopt met onvaste tred naar de deur. Even later staat hij in zijn onderbroek met een flesje bier in zijn hand oog in oog met zijn vrouw.
De volgende aflevering lees je hier.
