Geen kinderen
Dit is de eerste FOK!-column van Shortstuff. Haar stukken zijn vanaf vandaag om de week (even weken) op zaterdagmiddag 18u te lezen. Wij wensen Shortstuff veel succes!
Tot aanschaf van een hond overgaan is vaak een goede test. ‘Huisje, boompje, beestje' is niet voor niets het gezegde. Wanneer je nog niet zeker weet of je toe bent aan kinderen, neem je een hond. Hoe voed ik hem op? Wat mag hij wel en niet? Wat doe ik als hij ongehoorzaam is? Vragen die je je ook kunt stellen als het om kinderen gaat. Ware het niet dat je met het verzorgen van een konijn ook een heel eind komt.
Op een avond laat thuis gekomen, zit mijn vriend bezorgd op de bank. Joep, het konijn in kwestie, ligt lusteloos in zijn hokje, waar hij normaliter sprintend door de keuken gaat. Een zorgelijke situatie, maar ik probeer de boel te sussen en hoop dat hij een off-day heeft. We besluiten het een nachtje af te wachten en bij geen verbetering morgen actie te ondernemen.
De off-day blijkt helaas niet waar. Joep, het anders zo vrolijke en actieve beestje, lijkt meer dood dan levend te zijn. Met spoed naar de dierenarts! Op mijn werk sla ik in de tussentijd doodsangsten uit. Het doemscenario van mijn Joep te moeten laten inslapen, komt in gedachte ineens heel dichtbij. Verbazingwekkend hoeveel je je gaat hechten aan zo'n dier. Het blijken verstopte darmpjes te zijn..
Pijnstillers, darmprikkelaars en dwangvoer, om de zes uur is het feest. Saampies zitten mijn vriend en ik op de vloer ons konijn de injecties toe te dienen en kalmeren we hem als we de sondevoeding geven. Zelfs de Olvarit babyvoeding komt eraan te pas. 24 uur non-stop verzorging en dat voor de komende vier dagen. De stress slaat toe. Niet geheel onterecht.
Nadat Joep weer helemaal opgeknapt is en dartelend door de keuken banjert, slaat het noodlot alweer toe. Niet volledig hersteld, nieuwe medicijnen en een flinke rekening is het resultaat. Zoals mijn schoonvader laatst zei: "Na een tijdje zijn we bij de kinderen ook opgehouden met het bijhouden van de gemaakte kosten...."
Na een week barst de bom. Bij mij. Niet bij Joep. Een opgeblazen gevoel in zijn buik zorgt ervoor dat we opnieuw naar de dierenarts moeten. Een sonde in zijn maag moet ervoor zorgen dat deze leeggepompt wordt. Er kan niets meer in en niets meer uit. Huilend zit ik thuis op de bank. Mijn vrije vrijdag die mij rust moest brengen, geeft mij tot nu toe alleen maar stress en verdriet. Wat ben ik toch een egoïst. Ik voel me een slechte ouder. Zelfs voor een konijn zorgen is me teveel.
Voor mij nog even geen kinderen.
