Francisco van Jole staat voor lul
Even met Joop gebeld: "Goedemorgen, Oplopers hier. De heer Van Jole in de Buurt?"
De salonsocialistische telefoniste vroeg mij om een ogenblik geduld. De heer van Jole was druk doende met een huilsessie in het VARA-gebouw, maar kon ieder ogenblik terug zijn. Ik werd in de wacht gezet, en moest verplicht luisteren naar ouderwetse strijdliederen die werden vertolkt door de Stem des Volks. Nadat ik enige tijd aan deze kwelling was blootgesteld, kreeg ik de geplaagde internet-entrepeneur aan de lijn. Nog nasnikkend vroeg Francisco mij, wat hij voor mij kon doen. "Hoe voelt het nu, om te worden gecensureerd door de Grote Bazen van de VARA? Heb je eindelijk een eigen virtuele speelhoekje, wordt er als dat zo uitkomt gewoon ingegrepen, en verdwijnt de content van je website. Daar ben je mooi klaar mee!" Gesnik aan de andere kant van de lijn. Maar geen tekst. Dus ik vervolgde: "Als je A zegt, moet je ook B zeggen. Heb je een stevige cartoon op je website gezet, dan pik je toch niet, dat je grootaandeelhouder hem er uiteindelijk weer vanaf haalt als er wat vervelende telefoontjes over binnenkomen? Of is censuur dan tóch een linkse hobby? Trouwens, hoe kan de VARA nou grootaandeelhouder zijn? Die linksen hebben toch een spuughekel aan alles wat naar kapitalisme riekt?" Van Jole ontstak in woede. Dat het een grof schandaal was, dat mensen witheet opbellen en mailen als er een hardhandige cartoon wordt geplaatst. Dat hij wel begreep dat de VARA de cartoon uiteindelijk verwijderde. Maar dat het allervernederendste natuurlijk is, dat hij dan ook nog door de heer Oplopers, flutcolumnist te Amsterdam wordt bespot, beledigd, getreiterd en beschimpt. Daar had ik geen boodschap aan, dus ik rondde af: "Schei uit. Dat je onder auspiciën van zo'n stel lafbekken werkt, die bij de minste of geringste bedreiging door een stel tokkies je content schrappen, is treurig. Diep treurig. En nog treuriger wordt het, nu aan het licht komt dat de verwijdering van de cartoon volgt op een zure column van de salonsocialistische grootverdiener Paul Witteman in de salonsocialistische VARA-gids. Het begrip ‘salonfähig' krijgt opeens wel een heel bijzondere betekenis. Jammer dat je Fransisco heet. San Francisco zou een betere naam zijn, want je doet me in alle opzichten denken aan zo'n rol biscuitjes waar kraak noch smaak aan zit. Slapjanus." Woedend verbrak de zelfbenoemd virtueel trendwatcher de verbinding. Oldskool de telefoon neersmijten was een techniek die Van Jole zich nog wist te herinneren van voor het internettijdperk, blijkbaar... Maar goed, ik heb eigenlijk wel wat medelijden met Van Jole. Want je zal maar bij de VARA werken...
Of je zal maar bij Economische Zaken werken. Heb je ook pech. Moet je verplicht meehelpen aan de verkiezingscampagne van je politieke baas. De personificatie van de waarden en normen zoals die door het CDA worden gehanteerd: Maxime Verhagen. Die zet ambtenaren verplicht aan het werk voor het schrijven van CDA-redevoeringen en het organiseren van campagne-optredens voor de Provinciale Staten. Feitelijk is dat natuurlijk pure diefstal. Bij diefstal denk je in de eerste plaats natuurlijk aan geld of spullen, maar manuren zijn eigenlijk ook geld waard. Dus is misbruik van je ambtenaren om je politieke leven te redden ook diefstal. Natuurlijk, Maxime Verhagen ontkent het verhaal, want de campagnebijeenkomsten heten opeens werkbezoeken. Jaja. Nu is Maxime natuurlijk niet bepaald in zijn eerste leugen gestikt, zullen we maar zeggen. Ik was dus niet verbaasd, toen ik las, dat Limburgers de minst gelukkige Nederlanders zijn. Dat is vanzelfsprekend, logisch, begrijpelijk en verklaarbaar. Want als je je de hele tijd dood loopt te schamen voor de politieke verrichtingen van je provinciegenoten, tsja, daar word je niet gelukkig van. Maar meer daarover aanstaande zondag in Plat Haags. Hoe dan ook, erg geloofwaardig zijn onze vrienden van het CDA dus niet.
Geloofwaardig. Hét toverwoord anno nu. Vraag maar aan Patricia Paaij. Die gaat een nieuw album opnemen. En ze wil alleen maar geloofwaardige dingen doen. Dingen die passen bij haar levenservaring. Bij haar leeftijd. Ik moest lachen, schateren, bulderen en brullen. La Paaij vindt dat jonge zangeressen niet over liefde mogen zingen. Want je moet écht weten wat liefde betekent, dat luistert heel nauw. Aldus Patries. Moet zij zeggen, met die vieze toyboy van haar. Hilarisch! Maar goed, Patricia gaat nu dus een album maken dat klopt met haar leeftijd. Zal niet geweldig verkopen, vrees ik. Er zijn maar heel weinig huishoudens met een platenspeler. Laat staan met eentje waar nog 78-toerenplaten op kunnen...
