Revolutie in Egypte!
Eindelijk, de wereld is een dictator armer, een volk kan weer ademhalen. De leren riemen om hun hart zijn losgemaakt. Hun verlichte schreeuw wordt door de rest van de wereld gehoord. De hele wereld weet wat deze monsters doen, wat ze zijn en wat ze betekenen voor een volk. Hun motto: ‘Geef ze van alles net genoeg maar nooit te veel of te weinig.’ De rest vloeit automatisch af naar hun bankrekeningen in het buitenland en in deze wetenschap heeft Zwitserland Mubaraks tegoeden alvast bevroren. Het grote graaien werkt niet meer!
Rijk gemaakt door de grootste pooier van de wereld: Amerika. De grote beschermer van haar grootste goed: olie. De Amerikanen doen alles voor olie. Mubarak was een gewillige hoer, zoog gretig aan de volle borsten van Amerika. Maar nu, nu heeft het volk met hun miljoenen het laatste woord. Uiteindelijk zal elk ander volk met vergelijkbare dictators het schouwspel in Egypte gadegeslagen hebben. Ik voorspel je, Egypte is niet het laatste land waar het volk zijn altijd wurgende leren riemen om het hart, met of zonder geweld, met of zonder doden, afwerpen.
Deze dictator gaf zijn volk ‘net te weinig’. En hij kon er nu weinig aan doen. De algehele malaise in de wereld m.b.t. voedsel is de oorzaak. Graanprijzen stijgen. Een Egyptenaar is veertig procent van zijn inkomen kwijt aan voedsel. Met hongerige magen wordt de woede nog meer gevoeld. De straat, het Tahrirplein, werd het wapen van het volk. De camera’s van de wereld lepelen de ellende van dit volk zo op de borden van de rest van de wereld. Hun haat voor Mubarak werd door de wereld geproefd. De afschuw tegen deze man werd bijna onmenselijk.
Maar ook; de geketende mens werd steeds mondiger ook al omdat er zo veel digitale ‘uitingsvormen’ zijn: Twitter, internet enz. Het langzame papier is achterhaald en voldoet steeds minder. De digitale virtuele wereld is tegenwoordig het gereedschap van de armen de grootste kracht te ontketenen van een volk: de revolutie. Hoe sterk je ook in het zadel zit als dictator, vaak doormiddel van een omgekocht leger, je redt het niet. Het volk zet jou af, de paleizen worden bestormd en als symbool leeggehaald als de ultieme uiting van jarenlang opgekropte woede. Het leger met hun wapens deden niets. Je begint ook weinig met een paar duizend man tegen een mensenmassa van honderdduizenden dat gewoon pislink is. Het zou je als leger ook onherstelbaar beschadigen als je zou schieten tegen een ongewapend volk. De wereld zou ingrijpen en je zou als leger een ter dood veroordeeld instrument zijn. Nu hebben de soldaten nog een baan. De generaals zullen hun smeergelden niet meer aangevuld zien daar hebben ze nog wel voor gestreden door te eisen dat alles weer normaal moest worden. Maar het volk luisterde niet meer.
Ik zag de blijheid onder de hoofddoeken, ogen die vlamden en straalden tegelijk. Ik zag de echte Egyptenaar gevangen in mijn beeldbuis met de grootste charismatische kracht die je je maar kunt voorstellen. Dan besef je als kijker hoe het volk geleden heeft, hoeveel frustraties er opgebouwd zijn in dertig jaar bewind van een dictator. En het is nog maar de vraag of Omar Suleiman, de vicepresident van Egypte het gaat redden bij het volk. Ik denk het niet, niet nu er zulke grote offers gebracht zijn door het volk. Het volk zal gaan voor een algehele democratie al dat niet met een sterk Islamitisch sausje. Het maakt niet uit, alles wat ze hadden in die dertig jaar was hun geloof, ze waren van hun tongen beroofd. Het gevoel van vrijheid is als cocaïne in hun gestel. Ze zijn open, praten honderduit en de wereld geniet van de vrije en blije mensen, ik tenminste wel.
