Digitale Hangjongeren

Het heeft mij zeker een uur gekost om deze eerste zin te typen. Een uur sinds ik het Word-document had geopend. Het is woensdagavond en deze week is woensdagavond het enige moment waarop ik tijd heb om mijn column voor zaterdag te schrijven. Vanavond moet ik hem klaar hebben.

Wat heb ik gedaan in het uur dat ik nodig had om tot deze eerste zinnen te komen? In chronologische volgorde, heb ik…
- …Google Chrome geopend. Drie tabbladen: Facebook, Gmail, Fok!. Er was niets nieuws te zien op de websites. Er was niets nieuws gepost sinds de minuut daarvoor, toen ik tijdens het opstarten van mijn laptop op mijn iPhone dezelfde drie websites bezocht.
- …iTunes opgestart. Getwijfeld welke rustige muziek (Belle & Sebastian, Snow Patrol) ik op zou zetten om rustig op te kunnen schrijven. Gekozen om eerst even ‘wakker te worden’ met My Chemical Romance, Deadmau5 en De Jeugd Van Tegenwoordig, inclusief het volume van de boxen opendraaien, opstaan van mijn stoel, en meespringen.
- …de drie tabbladen van Google Chrome ververst. Twee nieuwe statusupdates gelezen. Eén daarvan leuk gevonden.
- …met inmiddels Belle & Sebastians nieuwe album op fluisterniveau, vijf minuten gestaard naar een leeg Word-document. Tien mogelijke onderwerpen voor een column bedacht, drie korte eerste alinea’s geschreven en die allemaal gelijk weer geselecteerd om te deleten.
- …van stoel naar bank gelopen, om rustig te kunnen liggen en na te denken over mijn onderwerp voor deze week. Als snel afgedwaald naar gedachten over morgen, en over overmorgen, en over het weekend, de zomer, de toekomst. Gedachten over alles dan over wat nu gebeuren moest.
- …zin gekregen in avondeten. Besloten dat ik van mijzelf pas naar de super mag na het schrijven van mijn column. De honger zou mij in actie kunnen brengen, zo dacht ik. De zak chips in mijn kast zou mijn honger kunnen stillen, zo was ik mijzelf te slim af.
- …balend van mijzelf met een zak chips in de maag terug achter mijn laptop plaatsgenomen. Na even te hebben getwijfeld, toch maar een vierde tabblad in Chrome geopend. Gelezen hoe Vurnon Anita wel vaker trainers heeft moeten overtuigen, hoe Vlaar vanavond de zieke Maduro vervangt en hoe Strootman en de Jong azen op hun debuut in Oranje. Besloten dat ik vanavond mijn enige vrije avond van de week wil invullen met het kijken naar een azende Strootman en de Jong, mijzelf afvragend hoe mijn leven zou zijn gelopen als ik over het doorzettingsvermogen van Vurnon Anita zou hebben beschikt, en twijfelend of mijn bij vlagen extreme laksheid mij niet nog veel zieker maakt dan Maduro.
- …tabblad vijf geopend. The Pirate Bay. Na de oefenwedstrijd kan ik mooi de nieuwste aflevering van How I Met Your Mother kijken.
- …getwijfeld of er echt geen andere mogelijkheid meer is om later deze week mijn column te schrijven. Vanavond na Oostenrijk, morgenochtend voor werk. Uiteindelijk al te vaak deze fout gemaakt om nu opnieuw in mijn eigen val te trappen, gelukkig.
- …me geschoren, dat moet immers ook gebeuren.
- …vol wanhoop op de bank, onder de douche, in mijn documenten, overal gaan zoeken naar inspiratie, naar zin, naar een begin. Ergens mee beginnen en het in één ruk afmaken, met tempo, met herwonnen plezier zelfs. Zo ontzettend vaak is het begin hetgeen dat het zo moeilijk maakt. Beginnen met een paper, beginnen aan de afwas. Aanbellen bij het bedrijf waar je een sollicitatiegesprek hebt, afstappen op dat meisje dat je al een tijdje van de andere kant van de club naar jou hebt zien kijken. Jezelf zo ver krijgen dat je écht je hardloopschoenen aantrekt, jezelf zo ver krijgen dat je met bovenlichaam en al de zee in springt. Als je eenmaal bezig bent, dan gaat het altijd wel. Maar eraan beginnen, dat is zo lastig.
- …De Jeugd Van Tegenwoordig nog maar eens opgezet. Sterrenstof. Een goed begin is het halve werk, rapt Wiwa, maar een goed begin is maar de helft.
- …met de tweede helft van de zak chips in mijn linkerhand, de muis met de rechthand naar tabbladje 1 geconfigureerd. Facebook. Nog maar eens gekeken naar aldiedingen die mijn generatiegenoten er vandaag aan onzin op hebben geplaatst. Generatiegenoten die hele fotoalbums van de afgelopen tien jaar hebben geupload, getagd en wel. Generatiegenoten die elkaar YouTubefilmpjes opstuurden van artiesten waar onmogelijk rustig op te werken valt. Generatiegenoten die openlijk klagen over tentamens, over papers en over de onmogelijkheid om aan die dingen te beginnen met de aanwezigheid van Facebook, en van huisgenoten, en van feestjes en van allemaal dingen die op dat moment belangrijker lijken te zijn dan doen wat je eigenlijk moet doen. Ook al zijn die andere dingen niets anders dan online elkaar bijstaan in de onmogelijke zoektocht naar een begin, naar iets, naar iets anders dan dat bijna niet te vermijden nietsdoen waar uiteindelijk helemaal niemand zin in heeft. Zelfs niet op het moment zelf.
- …de knop omgezet. Beseft dat ik helemaal geen zin heb in Facebook, in chips, in saaie oefenwedstrijden. Beseft dat ik een uur lang mijn tijd heb verdaan, dat ik nog zo veel andere dingen had kunnen doen die gedaan moeten worden, die ik gedaan wil hebben, die ik veel liever doe dan staren naar vi.nl en lezen over Adebayor die het geweldig vindt om met Mourinho te werken. De knop omgezet dus, en opnieuw het lege Word-document geopend. Maar nu niet om te staren. Nee, nu om te beginnen met typen, in één ruk. Met meer plezier dan ik het uur daarvoor heb gehad. En met het nieuwe besef dat ik niet gelukkiger word van het internet. Van de oneindige nutteloze informatie die ik daar iedere dag weer lees, terwijl ik het eigenlijk helemaal niet lezen wil. Dat ik een generatie verder ben dan de hangjongeren op straat, dat ik in de generatie ben beland van de digitale hangjongeren, en dat ik hier niet alleen in ben maar dat veel generatiegenoten zich hierin zullen herkennen, dat zij dit eigenlijk ook niet zo willen, dat zij dit zullen lezen en dat zij het zich ook zullen beseffen. En dat wij allemaal de knop omzetten, niet meer zullen Facebooken, niet meer zullen YouTuben en voortaan onze vrije tijd alleen nog maar met nut en met plezier in zullen vullen.

Het heeft mij minder dan een uur gekost om bovenstaande tekst te typen. Wat heb ik gedaan in de minuut nadat ik de laatste zinnen had getypt? Ik heb…
- …de euforie plaats laten maken voor de realisatie dat ik mij dit al zo vaak heb beseft. Dat iedereen zich dit al zo vaak heeft beseft. En dat ik volgende week gewoon weer opnieuw een uur naar loze schermen zal staren voordat ik met typen zal kunnen beginnen.