Het gaat weer los!
Woensdag begint het weer: de Eredivisie. Na een broodnodige winterstop maken acht clubs zich op voor een aantal inhaalduels, dat ondergesneeuwd was in december. Vroeger keek ik uit naar de hervatting van de competitie. Het wachten duurde eindeloos voor ik me weer op de bank kon nestelen met een bord warme piepers op mijn schoot en afstemde op Studio Sport. Nu niet meer. Het verlangen naar het Nederlandse voetbal is weg. Ik kijk naar de wedstrijdplanning van volgend weekend. Onder andere Willem II - Vitesse staat op het programma en ook Feyenoord - De Graafschap. Wie loopt er nog warm voor zulke affiches? Ik sla mijn ogen neer en schud langzaam het hoofd. Het voetbal in Nederland is gedevalueerd tot een abominabel niveau en onze Micky Mouse-competitie is uitgegroeid tot het lachertje van Europa.
Het is allemaal de schuld van de tv-wereld. Die geeft voetbalminnend Nederland de mogelijkheid om beelden te bekijken van alle competities die er maar zijn. Vroeger keek je naar lange samenvattingen van de Eredivisie en was er aan het eind van de uitzending één fragment uit een buitenlandse competitie te zien. Verder kreeg je niets mee van wat zich op buitenlandse velden afspeelde. En zo leek het in Nederland allemaal nog heel wat. Je wist niet beter. Maar nu? Eindeloze herhalingen van een Barcelona, dat na 49 flitsende combinaties de bal tegen de touwen knalt, bereiken de huiskamers via talloze zenders. Ik krijg er geen genoeg van. Spetterende duels van wedstrijden van Arsenal en Chelsea verschijnen op de beeldbuis, waarbij je negentig minuten echt vermaakt wordt. Heel andere koek dan stroef gehark op het middenveld bij NEC - Excelsior in een kil, half gevuld stadion. Voor de stadionbezoeker alleen nog de moeite waard, omdat hij er zonder gezeur van zijn vrouw een lauwe hamburger kan bestellen. Maar de beeldbuissupporter stemt zondags alleen nog op Nederland 1 af, omdat Boer Zoekt Vrouw wordt uitgezonden na Studio Sport.
Ik mis ook de ontwikkeling in het Nederlandse voetbal. Ik dacht altijd dat de clubs trainden om beter te worden, maar het lijkt meer op bezigheidstherapie. Alle trainingskampen en inspanningen ten spijt: het spelniveau daalt slechts. Hoeveel minuten van een wedstrijd is het nog écht genieten? Het is alsof de focus op het voetbal weg is, het spelletje is bijzaak geworden. Gebakkelei tussen clubbestuurders, financiële reddingsplannen en banaal geklaag over scheidsrechters voeren tegenwoordig de boventoon. Wie praat er nog wekenlang over die ene fantastische passeerbeweging van die nieuwe jongen van FC Groningen? Het nieuws of een speler wel of niet vindt dat er voldoende waardering (lees: meer geld) blijkt uit zijn contractaanbieding, is belangrijker dan hoe hij de laatste weken speelt.
Woensdag is het Ajax - Feyenoord. Ik ga niet kijken. Donderdag lees ik er wel over op internet. Tien tegen één dat het gaat over een niet gegeven, maar wel zuivere strafschop. Of over schandalige tackles, die onbestraft bleven. Internazionale speelt op dezelfde avond thuis, vind ik veel interessanter. Reken maar dat Sneijder zijn Italiaanse niveau etaleert.
