Antony rules
Afgelopen maandag keek ik naar VPRO’s Wintergasten met Antony Hegarty, de flamboyante zanger van Antony and the Johnsons. Nu vind ik dat sowieso een buitengewoon fascinerende en prettige muziekjes makende man. Dan heb je mij eigenlijk al. Maar maandagavond nam hij me mee in zijn wondere wereld van transgenderisme. Volkomen oprecht sprak hij over het leven en hoe hij heeft geleerd om te kunnen zijn wie hij is. Zonder cynisme. Soms zelfs een tikkeltje naïef. Maar van een soort dat de wereld kan gebruiken. Toen hij me als klap op de vuurpijl liet zien hoe beeldschoon en tweeslachtig naaktslakken paren, was het pleit beslecht. Antony rules. Big time.
De man met de mooie stem en de lieve ogen, opperde terloops een interessante gedachte. Hij droomde hardop over tijdelijke, hormonale verandering voor iedereen. Zodat vrouwen voelen hoe het is om gedreven te worden door testosteron en mannen eindelijk weten dat het heus niet altijd meevalt met al dat oestrogeen in je lijf. Ik heb daar eens over nagedacht en vind het zo’n gek idee nog niet. Er kleven vast allerlei nadelen aan, maar daar wil ik het in dit stadium helemaal niet over hebben. Er wordt al te vaak gedacht in onmogelijkheden. Het idee an sich biedt onmiskenbaar perspectief.
Ik ben ervan overtuigd dat de grote wisseltruc relaties gaat redden. Dat kan niet anders. Ik zie al helemaal voor me hoe mannen op premenstruele buien zullen reageren na hun verplichte hormoonkuurtje. "Ach schatje toch, ga jij eens even zitten en neem een stukje chocola. Of tien. En huil maar lekker. Nee, natuurlijk snap ik best dat je kribbig en onredelijk was vanochtend. Geeft helemaal niets. Ik weet hoe het is lieverd. Die vrouwelijke hormonen doen wat met dat lijfie van je! Blij dat ik daar geen last meer van heb." Dat klinkt toch als muziek in de oren dames? Scheelt een heleboel gekibbel, een beetje wederzijds begrip.
En andersom net zo goed natuurlijk. "Ga jij maar lekker aan de boemel met je vrienden schat. Maakt me niets uit hoe laat je thuis bent. En nee, ik vind het helemaal niet erg als je achter de vrouwtjes aanzit. Ik weet dat je het nodig hebt. En dat het niets betekent bovendien. Dus hou je voor mij vooral niet in. Boys will be boys. Ik weet er alles van. Blij dat ik die onrust niet meer heb." Het zou me overigens niet verbazen als hij om twaalf uur alweer voor de deur staat. Vrouwenjacht met toestemming is vast lang zo leuk niet.
Nu ik toch aan het fantaseren ben; wat zou het geweldig zijn als we op veel meer gebieden een tijdje met elkaar kunnen ruilen. Autochtonen met allochtonen. Vuilnismannen met directeuren. Beauty queens met lelijke eendjes. Jong met oud. Socialisten. Liberalen. Christenen. Heidenen. Hoog- en zwakbegaafden. Mogelijkheden te over, naar mijn bescheiden mening. En een wereld aan begrip om te winnen.
Want laten we eerlijk zijn. Het doet er helemaal niet toe of het haalbaar is. Of realistisch. Of wenselijk. Of wat dan ook. Het gaat er om dat we samen met Antony blijven dromen. Van een mooiere wereld. Met meer dan genoeg ruimte voor al die leuke en bijzondere mensen. Ook in 2011. Misschien juist in 2011.
