Anton Pieck en toch ranzig

Hoera, ik heb een tamelijk lege kerst. Qua klussen dan. Qua lees en kijk en ergens koffie en kwek en bier enzo zit het aardig vol. Het klusje dat er lag is al klaar, prima geslaagd. We hebben hier een ronde eiken tafel met een zeven centimeter dik blad die ik 35 jaar geleden zelf heb gemaakt. Je kunt er een kudde olifanten overheen laten marcheren zonder dat er iets mee gebeurt. Af en toe een kledder was erop en uitpoetsen met de autopoetsmachine, klaar. Totdat er langzaamaan een breuk verscheen. Nee, niet langs een lijmnaad, gewoon middenin een van de balken. De zaak bleef alleen zo’n beetje bij elkaar door de bouten die het blad met het onderframe verbinden. Het is natuurlijk een fluitje van een cent om de boel netjes te lijmen, maar om een goede lijmverbinding te krijgen moet de boel na het lijmen heel stijf opeen geklemd worden. En dat is met een ronde tafel bepaald geen sinecure, tenminste als je geen beschadigingen wilt. Ik heb op school in de werkplaats dus een tweetal balkjes laten maken met precies de straal van de tafel erin uitgezaagd. Die aan weerszijden van de tafel gelegd, waarna de klemmen zonder te verschuiven konden worden aangebracht. Ik gebruikte lijm die zwelt bij het uitharden, dus de volgende dag heb ik het surplus met een scherpe beitel verwijderd. Beetje schuren, klodder was en klaar was kees.

De windveer aan mijn motor-afdak heb ik er op mijn laatste werkdag bij thuiskomst even opgezet. Het sneeuwde een beetje en het was koud, maar met een blaaskacheltje erbij om mijn verkleumde tengels af te toe weer gangbaar te krijgen lukte het wonderwel. Alles rond, alleen nog een beetje admin. De kinders houden zich gelukkig stil. Hun klussen moeten blijkbaar allemaal wachten tot het voorjaar of later. Ik beleef dus iets wat me maar heel zelden overkomt: ik kan klooien, internetten, lezen, stukkies schrijven, naar de motorclub voor bier en klets, noem maar op. En dat twee weken lang. Ongekend. O ja, de hele dag Top 2000, een hele week lang, dat ook.

Ik weet natuurlijk niet of ik dit langer dan twee weken zou volhouden, ik heb nou eenmaal weinig zitvlees, maar voorlopig is het best lekker. Trouwens, je moet buiten echt een missie hebben om het weer en de gladheid te trotseren. Ik doe dus kalm aan en geniet van de vele Anton Pieck taferelen. Ook een heel lelijke boom wordt prachtig met een hoed van sneeuw. Zelfs de mestvaalt achter een boerderij ziet er niet meer lelijk uit. En stinken doet-ie ook niet door de vorst. Ik heb een zak zout aangeschaft om de ergste gladheid op het eigen landgoed te bestrijden. Voor een gebroken poot is het altijd te vroeg. En verder wachten we rustig af wat de winter nog brengt. We hebben er geen enkele inspraak in, dus afwachten is de enige optie. En onderwijl lachen om die idioot van IPCC die met een stalen smoel beweerde dat de kou in Engeland ook een bewijs is van de global warming. Ze hebben gewoon altijd gelijk, wat er ook voor weer aankomt.

Alleen, dat lezen was niet altijd een onverdeeld genoegen. Normaal snel ik veel koppen en duik alleen hier en daar het diepe in. Met wat meer tijd kijk je hier en daar wat verder. En dan kom je erachter dat nogal wat azijnpissers op het net melden dat ze het initiatief van NRC Next om een NRC Nul te maken over het leven van twee millennia geleden, maar niks vinden. Ze willen geen dag van hun nieuws verstoken blijven. Geschiedenis? Da’s ouwe meuk. Dat het hele net barst van de nieuwssites in alle mogelijke vormen en maten, doet er blijkbaar niet toe. Nee, afzeiken is het devies. Ik heb een NRC Nul gekocht en ik geniet. Dus heb ik er nog een gekocht en die cadeau gedaan. Een hele plens geschiedenis, aantrekkelijk verpakt voor 1 euro dertig. Te geef toch?

Zo, het kerstdiner is op. Nou ja, het toetje, applecrisp moet wachten tot een uur of negen, dan is er misschien weer wat plek. We maken niet veel werk van het diner, dat zit er gewoon niet in bij ons, qua instelling dan. We hebben met de kerst altijd ezeltje. Wat, Iejoor? Zo’n lange orenpaard? Zo’n balkend beest? Nee hoor, het is koe, het allerbeste stuk. Draadjesvlees, maar dan tot de derde macht. Waar komt dan die rare naam vandaan? Volgens Google komt dat doordat de grootste keukenkluns, ezel dus, het nog niet kan verzieken. Behalve de slager zelf wist niemand van het winkelpersoneel wat ezeltje is. Je moet het ook altijd bestellen. Een dagje braden met tomaat, paprika, knoflook en kruiden in de pan erbij, op een heel laag vuurtje en je weet wat echt vlees is. En als oma zoals hier thuis ook nog geweldig kan koken hoeft de rest van het diner echt niet van driesterrenniveau te zijn qua samenstelling en prijs. Lekker en gezellig is het, en daar gaat het om.

De sneeuw is dus een zegen als het gaat om het afdekken van de lelijkheid, al is het maar tijdelijk. Het geeft me ook altijd aan bepaalde stemming. Kalm aan Lau, haast is nu uit den boze. Geniet van de taferelen, neem wat meer tijd voor het onderweg zijn, of blijf vaker thuis, dat is wel zo veilig. Als je twee keer met je ogen knippert is het alweer voorjaar. Motorweer, jottem.  Die stemming moet dan ook niet worden bedorven door een bepaald soort nieuws. Nieuws dat door geen enkele hoeveelheid sneeuw kan worden afgedekt. Dat juist smeriger afsteekt tegen die schone sneeuw. Er is weer met kinderen gerotzooid. Door een klootzak uit Letland, en door anderen. Door religieuzen. Allemaal hufters die hun acties veelal innerlijk vergoelijken doordat ze geen luid NEE hebben gehoord van hun slachtoffer. In mijn wereld is het altijd NEE als de persoon niet volwassen is en bij zijn volle verstand. En niet dronken of onder de drugs. Er mag ook geen sprake zijn van afhankelijkheid. In mijn  wereld is er geen enkele plek voor ook maar enig begrip voor de dader. En voor lui die klaar staan met een doofpot. Het maakt me steeds weer razend, en kotsmisselijk. Ik heb bij Jeugdzorg dan ook luid en duidelijk aangegeven dat wij bij opname van pleegkinderen beslist niet wensen te worden geconfronteerd met ouders die zich aan dit soort vuiligheid met hun kinderen of anderen hebben schuldig gemaakt. Gewoon, omdat ik dan niet meer voor mezelf kan instaan.

Nee, Gramps heeft duidelijk zijn beperkingen. Maar daar kunnen Gramps en de zijnen heel best mee leven. Anton Pieck en ranzigheid, dat hoort niet bij elkaar.