Rock & Roll Junkie
Afgelopen weekend bevond ik mij in een enigszins desolate kroeg net buiten het centrum van Arnhem. Op de één of andere manier voel ik me ongelofelijk aangetrokken tot dit soort plekken. Het woord hip is er nooit doorgedrongen of inmiddels alweer verdwenen. Er wordt een stevige borrel geschonken en je bent meer dan welkom. Wie je ook bent en wat je ook doet. Er hangt een prettig gevoel van saamhorigheid onder de standaard aanwezige blauwe nevel. Want hier mag gewoon gerookt worden. Dat spreekt voor zich. Je ziet het ook aan de mensen die er komen. Daar is de rook goed overheen gegaan, zal ik maar zeggen. Als intelligentie meetbaar zou zijn aan het aantal rimpels, dan kon de nobelprijs ze niet meer ontgaan de komende jaren. Maar deze mensen hebben dat helemaal niet nodig, zo’n prijs. Die hebben elkaar. En hun kroeg. Waar ze praten over alledaagse dingen. Geen moeilijk gedoe. Gewoon gezellig. Met een biertje of een jonkie binnen handbereik.
Voor alle duidelijkheid: ik was daar niet in de hoedanigheid van stamgast. Voor deze speciale gelegenheid was ik benoemd tot roadie van een musicerende vriend. Ik ben van alle markten thuis, dat blijkt wel weer. Al moet ik toegeven dat je als roadie weinig aan me hebt. Maar goed, ik ben dol op uitjes en hij heeft geen auto. Eén en één is twee. Dat hij zijn eigen toetsen moet sjouwen en vaak ook nog zelf terug moet rijden, omdat ik het toch wel erg gezellig vind allemaal, neemt hij op de koop toe. Niet iedereen heeft een roadie op hoge hakken en met indrukwekkend decolleté tenslotte.
Er gelden wel wat regeltjes on the road. Zo moet ik niet principieel doen en ontkennen als ze ons begroeten met het gebruikelijke: ‘ah you’re gonna get some pussy tonight!’ Welwillend glimlachen is voldoende en als ik echt mijn mond niet kan houden, mag ik iets dubbelzinnigs terugroepen. Zonder cynisch te klinken. Dat dan weer wel. Geheel tegen mijn principes in, huldig ik in deze speciale gevallen ook het bekende horen, zien en zwijgen. Je vertelt aan niemand wat je meemaakt. Niet over wat er in neuzen wordt gestopt. Niet over hoe ze er inmiddels uitzien bij daglicht. Niet over hoe kinderachtig ze zich kunnen gedragen. En niet over wie, wat, waar insteekt die avond. Zeker niet tegen vriendinnen en echtgenoten. Best lastig, maar anders mag ik nooit meer mee. En dat is ook niet gezellig.
Rock & Roll heeft eigenlijk iets treurigs als je het van dichtbij bekijkt. Als jonge muzikant kom je er aardig mee weg. Sterker nog; als je jong bent verleent het je een zekere allure. Drank en andere slechte gewoontes zijn je nog niet aan te zien en dientengevolge zien de vrouwen die zich aan je voeten werpen er best appetijtelijk uit. Dat verandert als je ouder wordt. Dan blijkt sex, drugs and rock & roll vooral te bestaan uit spelen in te kleine kroegen, verlopen hoofden en het neuken van lelijke wijven. Met glamour heeft dat allemaal niet zo veel van doen, als je het mij vraagt.
En terwijl het bier rijkelijk vloeide, wist ik opeens zeker dat mensen in wezen niet zo heel veel van elkaar verschillen. Hoe interessant sommige levens er van buitenaf ook uitzien. Uiteindelijk zijn we allemaal op zoek naar een beetje warmte en geluk. Op welke manier dan ook.
In die desolate kroeg in Arnhem weten ze dat al lang. Net als in de ongeëvenaarde serie Cheers, jaren geleden. You wanna go where people know, people are all the same. You wanna go where everybody knows your name. Zo simpel kan het zijn. Ik voelde me op een prettige manier verbonden met iedereen om me heen. Muzikanten, stamgasten en toevallige voorbijgangers. Misschien hadden we op het eerste gezicht weinig gemeen. Maar we deelden gezelligheid en warmte op een koude zondagavond. Soms is dat meer dan genoeg.
