Heksenjacht

Het zou me moeten raken, maar dat doet het nog niet werkelijk ten volle. Het is op de een of andere manier toch net te ver weg. Het zijn niet mijn kinderen. Mijn zoons zijn inmiddels al haast volwassen, dus ervaar ik ook geen associaties. Misschien later. Als ik opa wordt ofzo.

Ik kijk er van een iets grotere afstand naar en heb ik enkel de grote vragen. Hoe? Waarom? Hoe kan iemand … ? Alleen heb ik die vragen ook bij andere gruwelijke misdrijven. Bij verkrachtingen. Bij daden die de dagelijkse realiteit in oorlogsgebied zijn. Bij verhalen over Auschwitz. Het zijn vragen die ik bij al deze gestoorde daden stel. Vragen die ik heb, omdat het nu eenmaal niet in mijn hoofd opkomt om zelfs maar over dergelijke daden te fantaseren. Waarschijnlijk omdat ik niet zo ziek in mijn hoofd ben.

Daarom begrijp ik ook niet altijd even goed hoe het Amsterdamse kindermisbruik-verhaal nu in in de media en binnen de samenleving weer wordt benaderd. SBS6 en de Telegraaf hebben hun kampen alweer opgeslagen voor de deuren van daders, slachtoffers en de verschillende kinderdagverblijven. Er is de roep om de meest vreselijke straffen voor de hoofddader. De minimum straffen moeten worden verhoogd. De doodstraf moet worden ingevoerd. Er wordt weer om het hardst geschreeuwd om nieuwe maatregelen tegen dergelijke misdaden. De leiding van dit kinderdagverblijf wordt nu aan alle kanten beschuldigd van nalatigheid. Kinderdagverblijven moeten met camera's worden bewaakt en personeel moet door een molen van screenings, om ook maar het kleinste risico uit te bannen. Medewerkers mogen nooit meer alleen en enkel nog onder toezicht van een collega met kinderen werken. Scholen moeten nog meer op bewaakte bunkers gaan lijken. Er wordt zelfs geroepen om de uitsluiting van mannen in dergelijke functies!
Begrijpelijke reacties. En ik snap de boosheid en de onrust. Maar hebben we er iets aan? Schieten we er iets mee op?

Ik zie niet hoe dit ooit had kunnen worden voorkomen. In de eerste plaats is het probleem met vreselijke misdaden, dat geen enkel gezond persoon ooit op het idee komt dat zoiets kan gebeuren. Een gezond mens leeft niet constant met de gedachte aan honderden scenario's, waarin iets mis kan gaan met hun naasten. En als iemand dat al constant doet, heeft hij of zij zelf een dik probleem, want dan wordt je zelf gillend gek. Als je in iedere leraar of begeleider van je kind een potentiële kinderverkrachter gaat zien, hou je je kind uiteindelijk alleen nog maar thuis.

In dit geval lijken kinderdagverblijven te zijn misbruikt als uitvalsbasis voor het maken van kinderporno. Natuurlijk moet een en ander nog blijken, maar het lijkt erop dat er meerdere daders bij betrokken waren. Er waren verschillende websites. De hoofddader had meerdere functies, waarbij hij dicht betrokken was bij kinderen. Er waren plannen voor adoptie. Er was een plan om een eigen kinderdagverblijf op te zetten. Daarbij de aanmerking dat er geen strafblad was en eventuele papieren allemaal in orde waren en dat er bij ouders zoveel vertrouwen was, dat zij hun kinderen zelfs buiten de reguliere tijden aan de hoofdverdachte toevertrouwden.
Dit had niemand kunnen bedenken. Het is het scenario van een slechte B-film. Iets dat wordt bedacht, juist omdat het zo onwaarschijnlijk is.

Naar mijn idee is het onmogelijk om iedere gruweldaad uit te bannen. Deze zaak is te misselijkmakend voor woorden. Toch hebben de wet en alle overige maatregelen die er al waren, niets kunnen voorkomen. En ik vrees dat iedere volgende en verder gaande maatregel ook enkel de inventiviteit van deze daders zal prikkelen om nieuwe wegen in te slaan. Nog onvoorstelbaardere en nog onvoorspelbaarde wegen.

Gerechtigheid moet geschieden. Deze smeerpijp en eventuele mede-smeerlappen moeten zwaar worden gestraft en mogen nooit meer vrij komen. We mogen alleen niet de illusie hebben dat het daarmee klaar is. Er duikt altijd wel ergens weer een nieuwe Marc Dutroux op. Of een Josef Fritzl. Een nieuwe Manson of Bundy. Helaas zijn er altijd sommige mensen, die te ziek zijn voor ons voorstellingsvermogen.

Maar toch nog een stichtende en waarschijnlijk enigszins belerende en betweterige opmerking van mijn kant. In de kinderdagopvang is door de enorme vraag naar opvang blijkbaar een groot gebrek aan personeel. Waar kinderen in een ver verleden, vanaf een jaar of vier, amper 32 uur per week op school zaten, is er nu een enorme vraag naar 50 uur opvang vanaf het eerste levensjaar. En daarvoor kan inmiddels een groot deel worden ingevuld door amper geschoolde medewerkers, waar vroeger een zware, pedagogische studie voor nodig was.
Creëert de samenleving soms zelf de gelegenheden?