Omdat je het vroeg - een postlude

Vorige week publiceerde ik de volgende column:
http://frontpage.fok.nl/column/416402/1/1/50/mijn-simpele-vraag-uw-uitdaging.html.

Mijn stelling hierin was en is dat steeds meer mensen moeite hebben met het vragen om hulp, terwijl een eenvoudige vraag soms bergen kan verzetten (denk ik). In het kort kwam en komt het erop neer dat ik de lezer uitdaag om een simpele vraag om hulp van mijn kant in overweging te nemen. Ik zit financieel in een moeilijke situatie waar ik, ondanks keihard werken, toch moeilijk uitkom. Ik vroeg en vraag dus simpelweg om geld.

Ik vroeg en vraag bewust slechts kleine bedragen, omdat een bedrag onder een euro voor vrijwel niemand een onoverkomelijke aderlating is. Mijn voorzichtige hoop zit dan in de verwachting dat een dergelijke vraag via internet heel veel mensen kan bereiken en dat heel veel kleine bedragen samen, een substantieel bedrag zouden kunnen opleveren. Waarbij ik grotere bedragen natuurlijk niet afwijs.

De praktijk tot nu toe? De score staat na een week op €133,61. Ik wil geen exacte cijfers per donatie noemen, maar het gaat om kleinere en grotere bedragen. Ik noem die cijfers expres niet, omdat ik het eerste bedrag van €0,61 net zo waardeer als de grotere bedragen en ik geen gradatie aan wil brengen in de intentie van de gever.
Voor de goede orde en binnen het kader van deze 'actie'. Tot het moment dat de hulpverlening structureel in gang kan worden gezet, spelen er met name kleinere, acute problemen. Met dit bedrag heb ik kunnen voorkomen dat mijn water werd afgesloten.

In principe heb ik in hoofdzaak positieve reacties gekregen. Maar ook was er een opmerking, waarin werd gesuggereerd dat 'gewoon hard werken' ook een oplossing is. Ik begrijp die reactie en daarom wil ik daar toch graag op ingaan. Als ik om substantiële hulp vraag, heeft de gever tenslotte het volste recht op uitleg.

Eerst wil ik graag uitleggen hoe veel mensen in financiële problemen geraken. Ik ben voorzitter van de cliëntenraad van de Maatschappelijke Opvang in 's-Hertogenbosch en ken inmiddels dus talloze persoonlijke verhalen van mensen die als gevolg van financiële problemen dakloos zijn geworden. Het meest kenmerkende is dat alle verhalen zeer persoonlijk en dus zeer verschillend zijn. Maar wat ook voor iedereen geldt is, dat niemand ervoor kiest om zo diep in de put te geraken.
In de meeste gevallen gaat het om een serie van oorzaken. Een heftige gebeurtenis kan een serie van gebeurtenissen in gang zetten, waardoor een klein financieel probleem langzaamaan uitgroeit tot een onoverkoombare berg ellende. Nog wat extra problemen verergeren deze ellende alleen maar. En een verslaving of psychische problemen versterken dit nog eens, waarbij oorzaak en gevolg vaak moeilijk uit elkaar zijn te houden.

Zelf ben ik bijna vijftien jaar geleden gescheiden en ik ben daar slecht mee omgegaan. Het hakte er bij mij stevig in en ik ging beroerd met mijn geld om, door onverantwoorde uitgaven te doen. Ik vluchtte in werk en dronk toen al te veel. Ik heb uiteindelijk hulp gezocht en gekregen en ben in een schuldsanering terechtgekomen.
Deze schuldsanering is echter slecht afgelopen. De instantie die mijn budget beheerde, heeft een aantal rekeningen niet betaald en ik heb verzuimd om dit te controleren en te signaleren. Als gevolg daarvan kwamen de schulden na de sanering weer keihard terug. Ik begon toen nog veel meer te drinken en kwam opnieuw in een neerwaartse spiraal terecht, met meer en nieuwe schulden tot gevolg. Dat betekende dat ik ruim vier jaar geleden letterlijk een werkloze, dakloze alcoholist was.
Ik ben daar met de juiste hulpverlening erg goed uitgekomen en heb de laatste jaren enorm mijn best gedaan om schulden af te betalen. Omdat ik in mijn werk inmiddels toch een zeer goede functie met een heel goed salaris had bereikt, kon ik zelfstandig regelingen voor de schulden treffen. Maar een jaar geleden kwam er alsnog een oude schuld van zo'n €15.000,- boven water. Met een stevig loonbeslag, waardoor alle lopende regelingen onmogelijk werden.

Als je een goed salaris hebt, gaat hulpverlening vervolgens erg langzaam. Te langzaam. Mijn vraag om hulp bij de kredietbank ligt er alweer enkele maanden en ik heb drie weken terug het bericht gekregen dat ik in april 2011 wel weer een keer aan de beurt ben.

Mijn verantwoordelijkheid? Die neem ik volledig. Ik ben degene die er in het verleden een zooitje van heeft gemaakt en daarom blijf ik ook keihard werken en onderzoek ik alle mogelijke opties om ooit weer een schone start te kunnen maken. Over enkele maanden start ik vanzelfsprekend het traject bij de kredietbank, maar mijn huidige optie blijft vooral: Vragen om hulp.

Daarom opnieuw mijn simpele vraag om geld.
Kleine en grotere giften kunnen nog steeds worden gestort op rekeningnummer 60.60.25.650 bij de ABN-AMRO t.a.v. Thako van den Heuvel, met als kenmerk: 'Omdat je het vroeg'. Het kost nog steeds maar een paar minuten aan tijd en het hoeft nog altijd maar weinig geld te kosten.
Om een beetje aan de aantallen te komen, zou het ook nog steeds handig zijn als de link naar deze column wordt verspreid. Gewoon mailen naar een paar kennissen of een linkje plaatsen op een andere website. Ook dat kost maar enkele minuten en is bovendien gratis.

Niet om een speciale reden. Niet om wat ik doe. Niet om wie ik ben. Gewoon wat hulp. Omdat ik het vraag.

En u mag nog steeds gewoon nee zeggen. Alleen heeft u dan een dag als alle andere...