Ouwe lul

Ouwe lul. Dat ben ik aan het worden. Als ik niet oppas! Het gaat, waarschijnlijk zoals bij de meeste anderen, ongemerkt. Beetje bij beetje natuurlijk, zo langzaam dat de buitenwereld het niet opmerkt. IJdele hoop! Micromillimeter per micromillimeter kruipt de haargrens omhoog, de onderkin(nen) als ik pech heb daarentegen omlaag en de weegschaal bezwijkt steeds meer onder het enorme gewicht.  Om het af te maken begint het jarenlange onbedaarlijk lachen zijn tol van mijn huid te eisen. Voor degenen waarvoor het nog niet te laat is: lachen, doe het met mate! Zo niet, dan zal het lachen u vanzelf wel vergaan…

Bovenstaand is uiteraard niet zo erg op mij van toepassing. Volle bos haar, geen grijs haartje te bekennen en ik word nog altijd jonger geschat. Ik ben de uitzondering. Toch? Of zie ik mezelf door een roze bril?

Deze week viel bij mij (eindelijk?) het kwartje. Youp in Carré zag eruit als een oude man. De genadeklap kwam met een mokerslag afgelopen vrijdagavond, toen ik Raymond van ’t Groenewoud zag opkomen in het Paard in den Haag. U weet wel, beminde gelovigen, de Vlaamse zanger van oa ‘Je veux l’amour’, ‘Liefde voor muziek’ en ‘Meisjes’. Een broze, oude man die de vader zou kunnen zijn van de Raymond van ’t Groenewoud die ik in mijn hoofd had. Ik maakte me serieus zorgen, of hij een concert langer dan tien minuten aan zou kunnen. En of er een dokter in de zaal zat. Nadat ik bekomen was van de eerste shock en Raymond steeds meer op dreef raakte, kon ik er niet meer omheen.
No way dat in, zeg tien jaar tijd, bij hen een dergelijke transformatie plaats heeft gevonden en dat ik ondertussen nog immer ‘shiny shiny me’ ben. Zeer onwaarschijnlijk dat dezelfde tand des tijds die de beide heren aangedaan heeft, aan mij voorbij is gegaan. Ik word gewoon een ouwe lul! Van ontkenningsfase knalde ik direct door naar de (h)erkenningsfase. Ik ben niet anders dan mijn leeftijdsgenoten, die eruitzien als meneren en mevrouwen. Ik lijk echt geen 25 meer en sterker nog, geen 35 meer ook!
Ik ben er nogmaals even stil van…

Uiterst onwerkelijk allemaal, want ik voel mezelf nog altijd een jonge god. Echter niet langer in bijpassende huls blijkbaar. Amper twee dagen later zit ik nu in de synchronisatiefase. Hoe past mijn lijf bij mijn leven? Een soort reddingsoperatie van het vege lijf. Wat kan en mag een ouwe lul nog en wat absoluut niet meer? Oud betekent niet per definitie kapot, alles aan en van mij doet het gelukkig nog. Sport, werken, horen, kijken, reizen, nachten doorhalen, zwaar stappen, seks enzovoorts, het gaat allemaal nog prima! In sommige gevallen nog wel beter dan voorheen…

Al typend komt het besef. Ik denk terug aan de razendrappe en energieke Youp, die jong en oud aan zijn voeten had in Carré. Youp die schreeuwt, tiert, zingt, preekt, grapt en bovenal geniet in een voor iedereen moordend tempo. Ik denk terug aan hoe de broze Raymond zich in no time ontpopte als die enthousiaste rockende en grollende entertainer. Ondanks zijn stramme bewegingen en ooglapje wegens een oogziekte. Bij beiden straalt het vuur en de passie voor wat ze doen ervanaf, misschien wel meer dan ooit tevoren. Wat maakt het uit hoe oud je bent, hoe je eruitziet of dat je lichaam het langzaam laat afweten. Van binnen zijn ze jonge goden die doorgaan met hun passie tot ze erbij neervallen. Sterven in het harnas. Zo moet het zijn, zo wil ik het ook. Ten volle genieten van het leven en alles wat het te bieden heeft. Elke dag ga ik weer een nieuw avontuur tegemoet. Het liefst in sneltreinvaart, zoals nu, maar al moet het op een gegeven moment met een rollator. Live life to the max! Wat nou ouwe lul? Ik voel me als een jonge god!