Het rijpen van de nimf
Mijn verjaardag is altijd gerelateerd aan het Sinterklaasfeest. Zodra de beste man een voet zet op Nederlandse bodem, is het voor mij nog slechts een kwestie van dagen aftellen tot een nieuw levensjaar. De jaren dat ik daar reikhalzend naar uitkeek, liggen ruimschoots achter mij. Dit jaar word ik 44 jaar. Wat mij betreft mag de goedheiligman me gerust een keertje overslaan.
Natuurlijk voel ik mij minstens 10 jaar jonger, ben ik blij met een goede gezondheid en een lijf dat nog niet geheel uitgezakt is tot model ‘zitzak’, maar toch… Zodra ik door een jonge nimf geadviseerd word crème te gaan gebruiken voor de RIJPERE huid, zijn de aardappels goed gaar. Dan begint het gesodemieter van camoufleren van leeftijdsadequaat verval en het heimelijk rouwen om vervlogen jeugdigheid. Als ik mijn ooit strakke lijf kritisch in de spiegel bekijk, zie ik langzaam maar zeker rubensachtige massa’s ontstaan. Alarmbellen beginnen te rinkelen zodra ik allerlei feiten en afspraken dreig te vergeten. Er is geen ontkomen meer aan, ik word echt ouder!
Wanneer ik echter mijn ongemakken en ongenoegen uitspreek, attenderen mijn meelevende soortgenoten mij er nog even fijntjes op dat dit nog maar het begin is. Er staat mij op korte termijn namelijk minimaal nog de menopauze, urineverlies, haaruitval en botontkalking te wachten. Ik kijk er al reikhalzend naar uit. Toch is uit wetenschappelijk onderzoek (the English Longitudinal Study of Ageing) gebleken dat, naarmate de leeftijd vordert, vrouwen een stuk gelukkiger en optimistischer zijn dan mannen en dat ze ook een betere levenskwaliteit hebben. Hoe serieus zijn de bevindingen uit een dergelijk onderzoek te nemen?
Zou het dan werkelijk waar zijn dat de ouderwordende vrouw aan terrein wint in deze men’s World, waarin schoonheid met jeugd rijmt? Komt ze ermee weg als ze zich niet zomaar willoos neerlegt bij het ouder worden? Is het mogelijk om als rijpere vrouw tegelijkertijd professioneel, invloedrijk en vrouwelijk te blijven? Kan een rijpere vrouw de jongere generaties bijhouden? Veel doen, veel kunnen en gezien worden. Redt ze het met prioriteiten die in deze levensfase vooral persoonlijke groei zijn en van het leven genieten? Zijn alle goede voornemens genoeg om te leiden tot een daadwerkelijke positieve imagoverandering en een realistische beleving van het ouder worden?
Mwah, ik betwijfel het ten zeerste. Het lijkt mij eerlijk gezegd een wassen neus. Hoe ouder we worden, hoe meer we ons blijkbaar, tegen beter weten in, achter het cliché scharen dat echte schoonheid van binnen zit. 'Leeftijd maakt je schoonheid sprekender', zei Milan Kundera zelfs ooit. Of is dat alleen maar waar bij gebrek aan een alternatief? Als ik nu eens gewoon jong, fris en fruitig wens te blijven? Nee, dat kan gewoonweg niet. Ik kan hooguit de keuze maken voor de surrogaatopties. Ouder worden is een onomkeerbaar proces. There’s no way back. Wil ik over een poosje nog een beetje meedoen in deze maatschappij, dan zal ik het wel over een andere boeg moeten gooien. Mijn innerlijke schoonheid, wijsheid en ervaring in de strijd gaan gooien. ‘The looks’ hebben dan namelijk nog weinig overredingskracht. En dan moet ik er ook zelf nog in gaan geloven dat het allemaal zo geweldig is en dat ik me enorm gelukkig mag prijzen.
Gelukkig word ik nog maar 44 jaar. Ik heb me onlangs laten vertellen dat 44 een meester-getal is en in de esoterische numerologie staat dat voor grote kracht, schoonheid en succes. Eigenlijk ben ik dus gewoon een jonkie. Nog lang niet ‘rijp’, o.i.d. Nog tijd genoeg om te wennen aan de struisvogelpolitiek van de echte oudjes. Of is dat al struisvogelpolitiek?
